A friend asked me: "Can you believe you've been here more than 2 years already?". I said that on the one hand it feels like I've lived in Pespire an eternity, but on the other hand time has flown past like lightning. Especially these last weeks before my return to Europe. I am coming back to Honduras next year, but it won't be the same as I won't be working directly for ADEPES anymore. "That's good", she ansered, "it means you had a great time".
And it has been a great time. But everything comes to an end, so I am doing my rounds saying adios to all my women. "My" women, because I have spend much time with them and have come to know, appreciate and love them. And they do too, for every group has thrown me a party with whatever little means they have. They have stuffed me one last time with beans, rice and chicken. We danced, talked and cried. They even gave me presents!
There has been a first too. For months now, a gang has been assaulting passers-by on one of the main roads leading to the communities. So far, I had managed to stay out of their hands, but on my last trip to one of these communities they caught me and my colleague. I know how to react: head down, don't talk, don't resist and give them everything. It went smoothly: they took my money, my cell and my cigarettes (the bastards!) and nicely returned my backpack to me with the things they don't care for (sunscreen - whatever happened to health consideration?). Then they searched me for hidden treasures, after which they let us go. Although I wasn't scared since I knew this might happen (after all, most off my colleagues had already gone through this at least once) it's still a very ugly feeling having a gun pointed at your head and machetes waved in front of your face. Luckily I just lost what I lost and nothing more happened.
And then my 2 neighbours lifted my spirits considerably by throwing me a great say-goodbye-party with the closest of my friends in Pespire: dinner, music, drinks, laughter, songs and a few tears. We chatted and danced into the night. And as I looked around, I knew I've been very lucky with the people I found here.
Yes, I had an excellent time living here and I will remember these years fondly. And even though I will come back next year, it won't be the same. So who am I to say "no" to a great party with my closest friends?
Een vriendin vroeg me onlangs: "Kun je geloven dat je hier al meer dan 2 jaar woont?". Ik antwoordde dat het aan de ene kant voelt alsof ik al een eeuwigheid in Pespire woon, maar aan de andere kant is de tijd voorbij gevlogen. Vooral deze laatste 2 weken voor mijn terugkeer naar Europa. Ik mag dan terugkeren naar Honduras volgend jaar, het zal niet meer hetzelfde zijn aangezien ik niet meer direct voor ADEPES zal werken. "Dat is goed", zei ze, "dat betekent dat je een geweldige tijd gehad hebt."
En het is een geweldige tijd geweest. Maar aan alles komt een einde, dus ben ik mijn ronde aan het doen om adios te zeggen aan al mijn vrouwen. "Mijn" vrouwen, want ik heb veel tijd met hen doorgebracht en heb hen leren kennen, appreciëren en in mijn hart gesloten. En zij ook, want elke groep heeft een feetje gegeven voor mij met de luttele middelen die ze hebben. Voor de laatste keer hebben zij volgepropt met rijst, bonen en en kip. We hebben gedanst, gepraat en geweend. Ze hebben mij zelfs cadeautjes gegeven!
Er is ook een eerste keer geweest. Sinds maanden is er een bende overvallers actief op 1 van de hoofdwegen naar de gemeenschappen. Tot nu ben ik er steeds in geslaagd om uit hun handen te blijven, maar op mijn laatste trip naar 1 van de gemeenschappen hadden een collega en ik toch prijs. Ik weet hoe te reageren: hoofd naar beneden, niet praten, niet tegenstribbelen en alles afgeven. Het ging vlotjes: ze stolen mijn geld, mijn gsm en mijn sigaretten (de klootzakken!) en gaven daarna netjes mijn rugzak terug met de dingen die ze niet moesten hebben (zonnecrem - blijkbaar is er weinig interesse voor gezondheid). Vervolgens hebben ze mij onderzocht op verborgen schatten, waarna ze ons hebben laten gaan. Hoewel ik niet bang was aangezien ik erop voorbereid was dat dit kon gebeuren (tenslotte hebben de meeste van mijn collegas dit lot al minstens een keer ondergaan) is het toch een akelige ervaring om een pistool op je hoofd gericht te zien en machetes voor je gezicht gezwaaid te krijgen. Gelukkig ben ik alleen kwijt wat ik kwijt ben en is er verder niets gebeurd.
En mijn 2 buurvrouwen hebben mijn geweldig opgevrolijkt door een fantastisch feestje met mijn dichtste vrienden in Pespire te organizeren voor mijn vertrek: eten, muziek, drank, gelach, liedjes en een paar tranen. We hebben tot een stuk in de nacht gebabbeld en gedanst. En terwijl ik rondkeed, wist ik dat ik heel veel geluk gehad heb met de mensen die ik hier heb leren kennen.
Ja, ik heb een geweldige tijd gehad hier en ik zal altijd met veel plezier aan deze jaren terugdenken. En hoewel ik volgend jaar terugkom, zal het niet meer hetzelfde zijn. Dus wie ben ik om "nee" te zeggen tegen een super feestje met met vrienden?
12/12/2010
29/11/2010
emigration / emigratie
I’ve met a French journalist who is writing a book about the illegal emigration of women to the US. Illegal emigration is part of the daily lives of Honduran families. Most women I work with have at least 1 family member illegal in the US and many people I meet have lived at one point in their lives in the States. Even the numbers don’t hide it: about half of the GNP of Honduras comes from remesas (money send over from abroad – mostly the US or Europe – to the family from Hondurans working there, either legally or illegally)
The last few months, the media spent a lot more attention on the topic. A couple of weeks ago, a group of 72 illegal emigrants was killed in Mexico. Only 2 or 3 of them survived. Recently, a Honduran organization left on an expedition in the hope to find missing emigrants (dead or alive). Last week, a group of deported emigrants landed in Tegucigalpa. According to the organization who takes care of them, it was a “small” group of about 45 people. Normally, the deported groups count around 350 people.
I am definately no expert on the matter, but the lack of work, the poverty and bad living conditions in own country are a big motivator to take on the risky journey. That hope of a better future can be very costly. The fragments I’ve heard tell a horrible tale: the price for the help of coyotes (human trafficants) goes between 2000 and 3000 dollar and this up to the border with Mexico. To cross over to the US, price tag shows another 5000 dollar. Many don’t have that amount of money and travel on faith. The whole route is controlled by narcotrafficants. Often enough, the emigrants are victim of suffering, traumas, sexual, physical and mental violence or even murder. If they reach their destination at all, there is a good chance they get caught and deported. If not, the life they find is often far from easy. Without papers in a strange country off which they do not speak the language, they don’t find work or if they do, they get exploited.
Off course, there are stories with a happy ending and it’s those stories that keep the emigration fever high. If you emigrate, you HAVE TO find a better live – if not, you’ve failed. Emigrants that end up worse off, frequently don’t dare to admit it. Sometimes even, all contact with the family in the homeland is cut off because they can’t send money.
In Belgium – and in other countries - illegal immigrants are a tough subject. Many see them as all the same: criminals or parasites. All too often, one forgets there exists another world outside the borders of the comfortable West – a harsh world with little room for hope off a better future. Next time there is a discussion about people without papers or refugees, put yourself in their shoes. What would you do if you didn’t have money, nor food or hope? Would you have the courage to tear yourself away from your family and put your life at risk so your children could maybe, very maybe, have a chance to survive?
Ik heb een Franse journaliste ontmoet die een boek aan het schrijven is over de illegale emigratie van vrouwen naar de VS. Illegale emigratie is een onderwerp dat deel uitmaakt van het dagelijkse leven van Hondurese families. De meeste vrouwen waar ik mee werk, hebben wel minstens 1 familielid illegaal in de VS en veel van de mensen die ik ontmoet hebben op een gegeven moment illegaal in de States gewoond. Ook de cijfers liegen er niet om: ongeveer de helft van het BNP van Honduras komt van remesas (geld opgestuurd vanuit het buitenland – veelal de VS of Europa - aan de familie door Honduresen die daar al dan niet legaal werken).
De laatste maanden werd ook in de media veel meer aandacht aan het onderwerp geschonken. Ettelijke weken geleden is nog een groep van 72 illegale emigranten in Mexico vermoord. Slechts 2 of 3 hebben het overleefd. Onlangs is een Hondurese organisatie op expeditie vertrokken in de hoop vermiste emigranten (al dan niet levend) terug te vinden. Vorige week kwam nog een groep gedeporteerde emigranten aan in Tegucigalpa. Volgens de organisatie die hen opvangt ging het om een “kleine” groep van 45 mensen. Normaalgezien gaat het om groepen van rond de 350 man.
Ik ben absoluut geen expert op het gebied, maar het gebrek aan werk, de armoede en slechte levensomstandigheden in eigen land zijn een grote motivator om de hachelijke reis te ondernemen. Die hoop een betere toekomst kan een hele dure prijs prijs hebben. De fragmenten die ik gehoord heb vertellen een verschrikkelijk verhaal: de prijs voor de hulp van coyotes (mensensmokkelaars) ligt tussen 2000 en 3000 dollar en dit tot aan de grens met Mexico. Voor de overtocht Mexico – US ligt de prijs rond de 5000 dollar. Velen krijgen dat geld niet bij elkaar en maken de reis op goed geluk.De hele route wordt gecontroleerd door narcotrafficanten. Vaak zijn de emigranten het slachtoffer van ontberingen, traumas , sexueel, fysiek en mentaal geweld of zelfs moord. Als ze hun bestemming al bereiken, lopen ze grote kans gevat en gedeporteerd te worden. In het andere geval is het leven dat ze vinden vaak verre van rooskleurig. Zonder papieren in een vreemd land waarvan ze de taal niet spreken vinden ze geen werk of worden ze geëxploiteerd.
Natuurlijk zijn er ook verhalen met een happy end en het zijn net die verhalen die de emigratiekoorts hoog houden. Als je emigreert MOET je een beter leven vinden – anders heb je gefaald. Emigranten die van de regen in de drup terechtkomen, durven hier vaak niet voor uitkomen. Soms gaat het zelfs zo ver dat ze alle contact met de familie in het thuisland verbreken omdat ze geen geld kunnen opsturen.
In België – en in andere landen – zijn illegale immigranten een heikel punt. Ze worden door velen allemaal over dezelfde kam geschoren als criminelen of profiteurs. Maar al te vaak wordt vergeten dat er een wereld bestaat buiten het comfortabele Westen – een harde wereld waarin weinig plaats is voor hoop op een toekomst. De volgende keer dat er een discussie is over vluchtelingen of mensen zonder papieren, plaats je dan eens in hun schoenen. Wat zou jij doen als je geen geld, geen eten en geen hoop hebt? Zou je dan ook de moed hebben om je los te scheuren van familie en je leven op het spel te zetten opdat je kinderen zo misschien, heel misschien, de kans krijgen om te overleven?
The last few months, the media spent a lot more attention on the topic. A couple of weeks ago, a group of 72 illegal emigrants was killed in Mexico. Only 2 or 3 of them survived. Recently, a Honduran organization left on an expedition in the hope to find missing emigrants (dead or alive). Last week, a group of deported emigrants landed in Tegucigalpa. According to the organization who takes care of them, it was a “small” group of about 45 people. Normally, the deported groups count around 350 people.
I am definately no expert on the matter, but the lack of work, the poverty and bad living conditions in own country are a big motivator to take on the risky journey. That hope of a better future can be very costly. The fragments I’ve heard tell a horrible tale: the price for the help of coyotes (human trafficants) goes between 2000 and 3000 dollar and this up to the border with Mexico. To cross over to the US, price tag shows another 5000 dollar. Many don’t have that amount of money and travel on faith. The whole route is controlled by narcotrafficants. Often enough, the emigrants are victim of suffering, traumas, sexual, physical and mental violence or even murder. If they reach their destination at all, there is a good chance they get caught and deported. If not, the life they find is often far from easy. Without papers in a strange country off which they do not speak the language, they don’t find work or if they do, they get exploited.
Off course, there are stories with a happy ending and it’s those stories that keep the emigration fever high. If you emigrate, you HAVE TO find a better live – if not, you’ve failed. Emigrants that end up worse off, frequently don’t dare to admit it. Sometimes even, all contact with the family in the homeland is cut off because they can’t send money.
In Belgium – and in other countries - illegal immigrants are a tough subject. Many see them as all the same: criminals or parasites. All too often, one forgets there exists another world outside the borders of the comfortable West – a harsh world with little room for hope off a better future. Next time there is a discussion about people without papers or refugees, put yourself in their shoes. What would you do if you didn’t have money, nor food or hope? Would you have the courage to tear yourself away from your family and put your life at risk so your children could maybe, very maybe, have a chance to survive?
Ik heb een Franse journaliste ontmoet die een boek aan het schrijven is over de illegale emigratie van vrouwen naar de VS. Illegale emigratie is een onderwerp dat deel uitmaakt van het dagelijkse leven van Hondurese families. De meeste vrouwen waar ik mee werk, hebben wel minstens 1 familielid illegaal in de VS en veel van de mensen die ik ontmoet hebben op een gegeven moment illegaal in de States gewoond. Ook de cijfers liegen er niet om: ongeveer de helft van het BNP van Honduras komt van remesas (geld opgestuurd vanuit het buitenland – veelal de VS of Europa - aan de familie door Honduresen die daar al dan niet legaal werken).
De laatste maanden werd ook in de media veel meer aandacht aan het onderwerp geschonken. Ettelijke weken geleden is nog een groep van 72 illegale emigranten in Mexico vermoord. Slechts 2 of 3 hebben het overleefd. Onlangs is een Hondurese organisatie op expeditie vertrokken in de hoop vermiste emigranten (al dan niet levend) terug te vinden. Vorige week kwam nog een groep gedeporteerde emigranten aan in Tegucigalpa. Volgens de organisatie die hen opvangt ging het om een “kleine” groep van 45 mensen. Normaalgezien gaat het om groepen van rond de 350 man.
Ik ben absoluut geen expert op het gebied, maar het gebrek aan werk, de armoede en slechte levensomstandigheden in eigen land zijn een grote motivator om de hachelijke reis te ondernemen. Die hoop een betere toekomst kan een hele dure prijs prijs hebben. De fragmenten die ik gehoord heb vertellen een verschrikkelijk verhaal: de prijs voor de hulp van coyotes (mensensmokkelaars) ligt tussen 2000 en 3000 dollar en dit tot aan de grens met Mexico. Voor de overtocht Mexico – US ligt de prijs rond de 5000 dollar. Velen krijgen dat geld niet bij elkaar en maken de reis op goed geluk.De hele route wordt gecontroleerd door narcotrafficanten. Vaak zijn de emigranten het slachtoffer van ontberingen, traumas , sexueel, fysiek en mentaal geweld of zelfs moord. Als ze hun bestemming al bereiken, lopen ze grote kans gevat en gedeporteerd te worden. In het andere geval is het leven dat ze vinden vaak verre van rooskleurig. Zonder papieren in een vreemd land waarvan ze de taal niet spreken vinden ze geen werk of worden ze geëxploiteerd.
Natuurlijk zijn er ook verhalen met een happy end en het zijn net die verhalen die de emigratiekoorts hoog houden. Als je emigreert MOET je een beter leven vinden – anders heb je gefaald. Emigranten die van de regen in de drup terechtkomen, durven hier vaak niet voor uitkomen. Soms gaat het zelfs zo ver dat ze alle contact met de familie in het thuisland verbreken omdat ze geen geld kunnen opsturen.
In België – en in andere landen – zijn illegale immigranten een heikel punt. Ze worden door velen allemaal over dezelfde kam geschoren als criminelen of profiteurs. Maar al te vaak wordt vergeten dat er een wereld bestaat buiten het comfortabele Westen – een harde wereld waarin weinig plaats is voor hoop op een toekomst. De volgende keer dat er een discussie is over vluchtelingen of mensen zonder papieren, plaats je dan eens in hun schoenen. Wat zou jij doen als je geen geld, geen eten en geen hoop hebt? Zou je dan ook de moed hebben om je los te scheuren van familie en je leven op het spel te zetten opdat je kinderen zo misschien, heel misschien, de kans krijgen om te overleven?
Closure event / slotevenement
In December we’re ending the 2008-2010 program of Volens. Also, due to a change in the Belgian law stating that Belgian NGO’s need to concentrate their work in less countries, Volens will retire from Central America after nearly 40 years of development work here. And that calls for a big celebration. Where? In Pespire off course!
During 3 days, ADEPES hosted 100 people from the 16 partnerorganisations from Volens, coming from all over Honduras, Nicaragua, Guatemala and El Salvador. Even our ambassador – who apparently developed a little crush on Pespire – flew over from Costa Rica to celebrate with us. And a terrific party it was.
On the menu were a market, where every organization had a stand to present their activities, a play brought by youngsters, the final speeches from cooperants, coordinators and organizations, several fun workshops (theater, making gadgets from recycling materials, making sweets,…) and a huge game during which everyone could run around, scream and laugh as if they were a teenager again and during which everyone ended up in the pool of the hotel. And off course, every day ended with a good, old party – latino-style!
It cost me blood, sweat and tears to organize the whole thing, but luckily I could count on the help of our coordinator Ludo, who took care of the transport-riddle, and of Piet, Caroline and Heleen, co-cooperants who came a couple of days early to put together the game. Also, I have some great colleagues in ADEPES who were up and ready at 5 AM for days in a row to make sure everything was going smoothly. It was a real challenge, but more than worth it!
In december sluiten we het programma 2008-2010 van Volens af. Bovendien moeten door een verandering in de Belgische wetgeving de Belgische NGO’s meer aan landenconcentratie doen, waardoor Volens zich na bijna 40 jaar ontwikkelingssamenwerking uit Centraal Amerika terug trekt. En dat roept om een waanzinnig afscheidsfeest. Waar? In Pespire natuurlijk!
Gedurende 3 dagen lang kreeg ADEPES 100 man komende van de 16 partnerorganisaties van Volens uit Honduras, Nicaragua, Guatemala en El Salvador over de vloer. Zelfs onze ambassadeur – die ondertussen duidelijk een boontje heeft voor Pespire – is opnieuw vanuit Costa Rica afgekomen om mee te feesten. En het is een schitterend afscheidsfeest geworden.
Op het programma stonden een markt, waar alle organisaties een stand hadden om hun activiteiten voor te stellen, een toneelstuk gebracht door jongeren, de afscheidswoorden van cooperanten, coordinatoren en organisaties, verschillende leuke ateliers (theater, gadgets maken van recyclage, snoepgoed maken,...) en een levensgroot ganzenbordspel waarbij iedereen weer eens als pubers kon rondcrossen, gillen en lachen en waarbij iedereen uiteindelijk in het zwembad van het hotel terechtgekomen is. En uiteraard werd elke dag afgesloten met een goeie, ouwe fuif – latino-style!
Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om de boel te organiseren, maar gelukkig kon ik rekenen op de hulp van onze coördinator Ludo, die het hele transportvraagstuk voor zijn rekening heeft genomen, en van Piet, Caroline en Heleen, enkele collegas cooperanten die een paar dagen vroeger gekomen zijn om het spel in mekaar te steken. Ook heb ik een paar geweldige collegas in ADEPES die een paar dagen aan een stuk van 5 uur ‘s morgens klaarstonden om alles klaar te zetten en de boel op rolletjes te laten lopen. Het was een uitdaging, maar het was het meer dan waard!
1/11/2010
La gringa loca
Being the only foreigner in the village means I provide a certain factor of entertainment for the people living here. I’m probably the only woman in her thirties living alone, unmarried and childless. My house is the only house where often enough travelers find a place to crash. These travelers are mainly bikers who carry all their belongings around on their bicycles. Always good for some curious bystanders. I drink my coffee black and my lemonade with little sugar. And by now the villagers have gotten used to a party at my place every once and while. But now they can enjoy a new act. Rocky is a dog with heaps of energy that he can’t burn off during a simple walk around the block. So I’ve found a new way to let him have a good run: I walk my dog…. with my motocycle! Rocky loves that he can sprint freely (no leash of course) and the stunned villagers have a good laugh about the crazy acts of “la gringa loca”…
Als enigste buitenlandse in het dorp heb ik een zekere entertainmentfactor die de dorpelingen amuseert. Zo ben ik waarschijnlijk de enige vrouw van in de dertig die alleen woont, ongetrouwd is en geen kinderen heeft. Mijn huis is ook het enige huis waar met de regelmaat van de klok reizigers onderdak vinden. Vaak zijn dat fietsers die hun hele hebben en houden op hun fiets meezeulen. Altijd goed voor nieuwsgierige toeschouwers. Mijn koffie drink ik zwart en de limonade met weinig suiker. En ook feestjes bij mij thuis zijn ze ondertussen gewoon. Maar sinds kort kunnen de dorpelingen genieten van een nieuwe act. Rocky is een hond met een zee van energie en die geraakt ie niet kwijt tijdens een rustige wandeling. Dus heb ik een manier gevonden om hem eens goed te laten lopen: ik laat hem uit… met de moto! Rocky vindt het heerlijk om eens een sprintje te kunnen plegen (uiteraard zonder leiband) en de dorpelingen schateren het uit bij de capriolen van “la gringa loca”…
Als enigste buitenlandse in het dorp heb ik een zekere entertainmentfactor die de dorpelingen amuseert. Zo ben ik waarschijnlijk de enige vrouw van in de dertig die alleen woont, ongetrouwd is en geen kinderen heeft. Mijn huis is ook het enige huis waar met de regelmaat van de klok reizigers onderdak vinden. Vaak zijn dat fietsers die hun hele hebben en houden op hun fiets meezeulen. Altijd goed voor nieuwsgierige toeschouwers. Mijn koffie drink ik zwart en de limonade met weinig suiker. En ook feestjes bij mij thuis zijn ze ondertussen gewoon. Maar sinds kort kunnen de dorpelingen genieten van een nieuwe act. Rocky is een hond met een zee van energie en die geraakt ie niet kwijt tijdens een rustige wandeling. Dus heb ik een manier gevonden om hem eens goed te laten lopen: ik laat hem uit… met de moto! Rocky vindt het heerlijk om eens een sprintje te kunnen plegen (uiteraard zonder leiband) en de dorpelingen schateren het uit bij de capriolen van “la gringa loca”…
10/10/2010
Peace and quiet?
Sensation in Pespire! Not much ever happens in the little town I live in. The biggest fear I have every day is thinking about what kind of mess my sweet precious dog has made of my kitchen this time. Bearing that in mind, you can imagine the excitement in town of seeing the local police running after a thief and shooting in the air. It wasn't so much the shooting that caused a stirr, more the fact of seeing our police officers running. We never see them in any other way than riding across town, sipping coca-cola and shouting greetings at their acquaintances (which means everybody in town). Don't know if they got the guy, but it sure was a hilarious spectacle!
On another sensation-note, we had Teatro Taller Tegucigalpa in town. They are a mobile theater group performing awareness-raising pieces on water-issues. They work with the One Drop- organization, patronized by Cirque du Soleil. These guys are great, bringing theater to schools and into the communities. I loved their first piece "Canicula" last year and their current piece "Rio Abajo", about the contamination of water, is equally fantastic.
To know more about "Rio Abajo, a show" and the "One Drop"-organization, have a look at the following link:
Rio Abajo, a show - One Drop
Sensatie in Pespire! Er gebeurt nooit veel in het kleine dorpje waar ik woon. Mijn ergste vrees van elke dag is de gedachte aan de chaos die mijn lieve hond deze keer in mijn keuken geschapen heeft. Dat in het achterhoofd houdend, kun je je de opwinding voorstellen om de lokale politie achter een overvaller te zien lopen, onderwijl in de lucht schietend. Het was niet zozeer het schieten dat de commotie veroorzaakte, als wel het feit onze agenten te zien lopen. We zien hen immers nooit anders dan rondrijdend door het dorp, coca-cola drinkend en roepend naar hun kennissen (zowat iedereen in het dorp, dus). Ik weet niet of ze de man te pakken gekregen hebben, maar het was in ieder geval een hilarisch spektakel!
Nog meer sensatie in Pespire in de vorm van Teatro Taller Tegucigalpa. Dit is een mobiele theatergroep die educatieve stukken over water brengt. Ze werken met de organisatie One Drop, gepatroniseerd door Cirque du Soleil. Deze artiesten zijn geweldig en brengen theater in de scholen en in de gemeenschappen. Hun stuk "Canicula" van vorig jaar was schitterend en hun huidig stuk "Rio Abajo", over watervervuiling, is minstens even fantastisch.
Wie meer wil weten over "Rio Abajo, a show" en de "One Drop"-organisatie kan een kijkje nemen op de volgende link:
Rio Abajo, a show - One Drop
On another sensation-note, we had Teatro Taller Tegucigalpa in town. They are a mobile theater group performing awareness-raising pieces on water-issues. They work with the One Drop- organization, patronized by Cirque du Soleil. These guys are great, bringing theater to schools and into the communities. I loved their first piece "Canicula" last year and their current piece "Rio Abajo", about the contamination of water, is equally fantastic.
To know more about "Rio Abajo, a show" and the "One Drop"-organization, have a look at the following link:
Rio Abajo, a show - One Drop
Sensatie in Pespire! Er gebeurt nooit veel in het kleine dorpje waar ik woon. Mijn ergste vrees van elke dag is de gedachte aan de chaos die mijn lieve hond deze keer in mijn keuken geschapen heeft. Dat in het achterhoofd houdend, kun je je de opwinding voorstellen om de lokale politie achter een overvaller te zien lopen, onderwijl in de lucht schietend. Het was niet zozeer het schieten dat de commotie veroorzaakte, als wel het feit onze agenten te zien lopen. We zien hen immers nooit anders dan rondrijdend door het dorp, coca-cola drinkend en roepend naar hun kennissen (zowat iedereen in het dorp, dus). Ik weet niet of ze de man te pakken gekregen hebben, maar het was in ieder geval een hilarisch spektakel!
Nog meer sensatie in Pespire in de vorm van Teatro Taller Tegucigalpa. Dit is een mobiele theatergroep die educatieve stukken over water brengt. Ze werken met de organisatie One Drop, gepatroniseerd door Cirque du Soleil. Deze artiesten zijn geweldig en brengen theater in de scholen en in de gemeenschappen. Hun stuk "Canicula" van vorig jaar was schitterend en hun huidig stuk "Rio Abajo", over watervervuiling, is minstens even fantastisch.
Wie meer wil weten over "Rio Abajo, a show" en de "One Drop"-organisatie kan een kijkje nemen op de volgende link:
Rio Abajo, a show - One Drop
3/10/2010
Timing!
I spent last week in San Salvador, attending the last seminar of VOLENS of this program. Though happy to see my colleagues again, I got a bit sad realizing time is running out. 3 Months to go before I'm on a flight back to Belgium.
Ethel, the ambassador, Ernenek and Karla
Our mayor and the embassador
Onze burgemeester en de ambassadeur
But no time for a trip down memorylane yet - there is still a lot of work to be done. As usual everything comes together. The deadlines for the different projects are all in December. So we are in a hurry to tie up loose ends and start working on our final reports. Also, the Belgian embassador had asked me if he could come down to Pespire to know my work as Belgian aid-worker. Timing was off, as his trip to Honduras was at the same time as my trip to Salvador. So I while I was in Salvador, I left him in the capable hands of my colleague Ethel. The embassador talked with my farmers who were at the time attending another course in "Business development" and he visited a community to meet a group of women we work with. My farmers could hardly believe that "someone so important" had any interest in them :) Good for their motivation!
Seminar in San Salvador
Vorige week ben ik een weekje in San Salvador geweest voor het laatste seminarie van dit programma van VOLENS. Hoewel het fijn was mijn collegas nog eens te zien, was ik toch een beetje treurig wetende dat onze tijd hier er bijna op zit. Nog 3 maanden voor ik weer op een vlucht richting Belgie zit.
Maar het is nog geen tijd voor herinneringen ophalen - er is nog veel werk aan de winkel. Zoals gewoonlijk valt alles weer samen. De deadlines voor de verschillende projecten vallen allemaal in december. En dat betekent alle losse eindjes vastknopen en beginnen werken aan de eindrapporten. Bovendien had de Belgische ambassadeur gevraagd of hij een bezoekje kon brengen aan Pespire om mijn werk als Belgische ontwikkelingswerker te kennen. De timing was slecht want zijn reis naar Honduras viel net samen met mijn reis naar Salvador. Gelukkig kon ik op mijn collega Ethel rekenen om hem in haar capabele handen achter te laten. De ambassadeur heeft een praatje geslagen met mijn boeren die net een nieuwe cursus "bedrijfsbeheer" aan het volgen waren. Vervolgens heeft hij een bezoek gebracht aan een gemeenschap waar 1 van onze vrouwengroepen actief is. Mijn boeren konden amper geloven dat "iemand zo belangrijk" interesse in hen toonde :) Goed voor hun motivatie!
Ethel, the ambassador, Ernenek and Karla
Our mayor and the embassador
Onze burgemeester en de ambassadeur
But no time for a trip down memorylane yet - there is still a lot of work to be done. As usual everything comes together. The deadlines for the different projects are all in December. So we are in a hurry to tie up loose ends and start working on our final reports. Also, the Belgian embassador had asked me if he could come down to Pespire to know my work as Belgian aid-worker. Timing was off, as his trip to Honduras was at the same time as my trip to Salvador. So I while I was in Salvador, I left him in the capable hands of my colleague Ethel. The embassador talked with my farmers who were at the time attending another course in "Business development" and he visited a community to meet a group of women we work with. My farmers could hardly believe that "someone so important" had any interest in them :) Good for their motivation!
Seminar in San Salvador
Vorige week ben ik een weekje in San Salvador geweest voor het laatste seminarie van dit programma van VOLENS. Hoewel het fijn was mijn collegas nog eens te zien, was ik toch een beetje treurig wetende dat onze tijd hier er bijna op zit. Nog 3 maanden voor ik weer op een vlucht richting Belgie zit.
Maar het is nog geen tijd voor herinneringen ophalen - er is nog veel werk aan de winkel. Zoals gewoonlijk valt alles weer samen. De deadlines voor de verschillende projecten vallen allemaal in december. En dat betekent alle losse eindjes vastknopen en beginnen werken aan de eindrapporten. Bovendien had de Belgische ambassadeur gevraagd of hij een bezoekje kon brengen aan Pespire om mijn werk als Belgische ontwikkelingswerker te kennen. De timing was slecht want zijn reis naar Honduras viel net samen met mijn reis naar Salvador. Gelukkig kon ik op mijn collega Ethel rekenen om hem in haar capabele handen achter te laten. De ambassadeur heeft een praatje geslagen met mijn boeren die net een nieuwe cursus "bedrijfsbeheer" aan het volgen waren. Vervolgens heeft hij een bezoek gebracht aan een gemeenschap waar 1 van onze vrouwengroepen actief is. Mijn boeren konden amper geloven dat "iemand zo belangrijk" interesse in hen toonde :) Goed voor hun motivatie!
11/09/2010
A day in the life of.... / Een dag uit het leven van...
People sometimes ask me: “What do your days look like?”. Well, every day is different, but here is what today looked like:
I wake up and have a shower with rainwater I collect, as the water from the tap looks like lentil soup at the moment. Then I have breakfast without coffee, as the electricity went down sometime last night. Not sure when it will be back on. Could be a couple of hours or a couple of days.
I dress in my sophisticated “out-in-the-field” uniform of jeans, t-shirt, sun glasses and rubber boots. Get to the office by 7 am. I am headed to a community far out, so I am in a hurry. But I find our cross bike has a punched tire. So for the next hour I’m busy having it fixed. (Making use, off course, of the many men around in the office). Finally I head off on a 40-minute drive to the community of Mesas Abajo. There I park the cross bike at the house of a farmer. Although I’m running late, there is no way they are going to let me go without coffee (thank you!).
From there I tackle the mountain up to the community of Mesas Arriba – my final destination. A 40-minute steep walk uphill takes me to the house of the Baca-family, where half the group of women is waiting for me. However, I’m not there yet – we need to go way further up the mountain, to join the rest of the group.
It is rainy season still, which means the path is converted in a steady stream of mud. It will never cease to amaze me that the women, dressed in skirts and blouses, carrying a handbag, umbrella and tortillas, manage to soil only the sole of their pink ballerinas. By the time we finally arrive at the summit of the mountain, an hour later, I myself am drenched in sweat, my feet are soaked and the mud comes up to my knees…
By now it is already 11 am. For the next couple of hours I am teaching them how to keep the books in an easy, efficient and understandable way. Meanwhile they stuff me with atol (pudding made of corn), oatmeal and rice with beans. Basically, if they gave me a little push, I would roll down the mountain.
At 3 pm we head back down the same way, walking (sliding in my case) down the mountain, dropping off the women at their houses as we go, making coffee stops. I manage to drive the bike down over the slippery rocky road and through the pools of mud to the main road. By now the only thing I can think of is my shower (rainwater), when the police pulls me over.
Police: “ Where is the plate of your bike”
Me: “Not there. And it is not mine”
Police: “Papers of the bike”
Me: “My colleague has them. Didn’t see her this morning.”
Police: “Drivers license”
Me: “At home. What do you think? If I loose it in the mountains, it would be very difficult for me to have it replaced, being a foreigner.”
Police: ”Are you American?”
Me: “No, I’m Belgian” Blank look from police. “Europe”, I say. Another blank look. “Spain”
Police: “aha, well, we’ll have to confiscate the bike”
Normally, I am completely against bribery and so far I have always argued so vigourously that every policeman let me go, just to get rid of me. Now however, my mobile is down, so I can’t call my boss and I am dirty and tired. So I fish about 4 dollars out of my pocket and tell him to buy himself and his mate a coke. As if by magic, all the law-breaking doesn’t matter anymore and I am free to take off.
Coming home, the rainwater is cool, all the dirt disappears, the electricity is back on, my women are doing great, the walk – though muddy – was stunning as usual and I smile: it was a great day!
Mensen vragen mij soms:”Hoe zien jouw dagen er uit?” Wel, elke dag is verschillend, maar zo zag vandaag er uit:
Ik sta op en douche met regenwater dat ik opvang in emmers omdat het tapwater er momenteel uitziet als bonensoep. Dan ontbijt ik zonder koffie, want de electriciteit is uitgevallen vannacht. Geen idee wanneer die terug aanslaat. Dat kan van een paar uren tot een paar dagen duren.
Ik trek mijn elegante “out-in-the-field” uniform van jeans, t-shirt, zonenbril en rubber laarzen aan. Tegen 7 am ben ik op kantoor. Ik ga naar een verafgelegen gemeenschap vandaag, dus ben ik gehaast. Maar ik ontdek dat onze cross bike platte band heeft. Het eerstvolgende uur ben ik bezig met dat probleempje te verhelpen (uiteraard gebruik makend van de vele heren op kantoor). Eindelijk kan ik vertrekken voor de 40-minuten durende rit naar de gemeenschap van Mesas Abajo. Daar parkeer ik de moto bij een boer. Hoewel ik aan de late kant ben, kom ik niet onder een tas koffie uit (Dankjewel!).
Vandaar gaat het de berg op naar de gemeenschap Mesas Arriba – mijn eindbestemming. Een steile wandeling van 40 minuten brengt me naar het huis van de familie Baca, waar half de groep op mij aan het wachten is. Ik ben er echter nog niet – we moeten nog veel verder de berg op waar de andere helft van de groep wacht.
Het is nog steeds regenseizoen en dat betekent dat het pad omgetoverd is tot een grote modderpoel. Het blijft me verbazen dat de vrouwen, gekleed in rok en blouse, met aan de arm een handtas, paraplu en mand tortillas, erin slagen om enkel de zolen van hun roze ballerinas vuil te maken. Tegen de tijd dat we aan de top van de berg zijn, een uur later, druip het zweet in straaltjes van mij af, zijn mijn voeten doorweekt en hangt de modder tot aan mijn knieen.
Nu is het al 11 am. In de volgende uren leer ik hen een gemakkelijke, efficiente en verstaanbare manier om de boeken bij te houden aan. Ondertussen proppen de dames mij vol met atol (een pudding op basis van mais), havermoutpap en rijst met bonen. Indien ze me een zetje zouden geven, zou ik zo van de berg afrollen.
Rond 3 pm gaan we de dezelfde weg terug, wandelend (in mijn geval glijdend) naar beneden, onderweg de vrouwen thuis afzettend en koffiepauzes houdend. Ik slaag erin om met mijn moto heelhuids over de slipperige rotsweg en door de modderpoelen op de hoofdweg te geraken. Het enige waar ik nu nog aan kan denken is een douche (van regenwater). Maar dan doet de politie mij stoppen.
Politie: “ Waar is de nummerplaat van je moto?”
Ik: “Heeft ie niet. En de moto is niet van mij”
Politie: “Papieren van de moto?”
Ik: “Heeft mijn college en ik heb haar niet gezien vanochtend.”
Politie: “Rijbewijs?”
Ik: “Thuis, uiteraard. Wat als die kwijtspeel in de bergen? Voor mij als buitenlandse zou het heel moeilijk zijn om dat te vervangen.”
Politie: ”Ben je Amerikaanse?”
Ik: “Nee, Belgische” lege blik van de politie. “Europa”, probeer ik. Nog een lege blik. “Spanje”
Politie: “aha, wel, we zullen de moto moeten confisceren”
Normaal gezien ben ik volledig tegen omkoping en tot nu toe heb ik altijd zo volhardend gediscuteerd dat elke politieman mij heeft laten gaan, gewoon om van mij af te zijn. Nu echter is mijn GSM plat waardoor ik mijn baas niet kan bellen en ben ik vuil en moe. Dus ik vis zo’n 4 dollar uit mijn achterzak en zeg hem wat frisdrank voor hem en zijn maat te kopen. Als bij toverslag doen al de overtredingen er niet meer toe en ben ik vrij om te gaan.
Thuisgekomen is het regenwater lekker koel, verdwijnt al het vuil, heb ik terug electriciteit, bedenk ik dat mijn vrouwen het goed doen en dat de wandeling – ondanks de modder – weer even prachtig was als altijd: het was een fantastische dag!
I wake up and have a shower with rainwater I collect, as the water from the tap looks like lentil soup at the moment. Then I have breakfast without coffee, as the electricity went down sometime last night. Not sure when it will be back on. Could be a couple of hours or a couple of days.
I dress in my sophisticated “out-in-the-field” uniform of jeans, t-shirt, sun glasses and rubber boots. Get to the office by 7 am. I am headed to a community far out, so I am in a hurry. But I find our cross bike has a punched tire. So for the next hour I’m busy having it fixed. (Making use, off course, of the many men around in the office). Finally I head off on a 40-minute drive to the community of Mesas Abajo. There I park the cross bike at the house of a farmer. Although I’m running late, there is no way they are going to let me go without coffee (thank you!).
From there I tackle the mountain up to the community of Mesas Arriba – my final destination. A 40-minute steep walk uphill takes me to the house of the Baca-family, where half the group of women is waiting for me. However, I’m not there yet – we need to go way further up the mountain, to join the rest of the group.
It is rainy season still, which means the path is converted in a steady stream of mud. It will never cease to amaze me that the women, dressed in skirts and blouses, carrying a handbag, umbrella and tortillas, manage to soil only the sole of their pink ballerinas. By the time we finally arrive at the summit of the mountain, an hour later, I myself am drenched in sweat, my feet are soaked and the mud comes up to my knees…
By now it is already 11 am. For the next couple of hours I am teaching them how to keep the books in an easy, efficient and understandable way. Meanwhile they stuff me with atol (pudding made of corn), oatmeal and rice with beans. Basically, if they gave me a little push, I would roll down the mountain.
At 3 pm we head back down the same way, walking (sliding in my case) down the mountain, dropping off the women at their houses as we go, making coffee stops. I manage to drive the bike down over the slippery rocky road and through the pools of mud to the main road. By now the only thing I can think of is my shower (rainwater), when the police pulls me over.
Police: “ Where is the plate of your bike”
Me: “Not there. And it is not mine”
Police: “Papers of the bike”
Me: “My colleague has them. Didn’t see her this morning.”
Police: “Drivers license”
Me: “At home. What do you think? If I loose it in the mountains, it would be very difficult for me to have it replaced, being a foreigner.”
Police: ”Are you American?”
Me: “No, I’m Belgian” Blank look from police. “Europe”, I say. Another blank look. “Spain”
Police: “aha, well, we’ll have to confiscate the bike”
Normally, I am completely against bribery and so far I have always argued so vigourously that every policeman let me go, just to get rid of me. Now however, my mobile is down, so I can’t call my boss and I am dirty and tired. So I fish about 4 dollars out of my pocket and tell him to buy himself and his mate a coke. As if by magic, all the law-breaking doesn’t matter anymore and I am free to take off.
Coming home, the rainwater is cool, all the dirt disappears, the electricity is back on, my women are doing great, the walk – though muddy – was stunning as usual and I smile: it was a great day!
Mensen vragen mij soms:”Hoe zien jouw dagen er uit?” Wel, elke dag is verschillend, maar zo zag vandaag er uit:
Ik sta op en douche met regenwater dat ik opvang in emmers omdat het tapwater er momenteel uitziet als bonensoep. Dan ontbijt ik zonder koffie, want de electriciteit is uitgevallen vannacht. Geen idee wanneer die terug aanslaat. Dat kan van een paar uren tot een paar dagen duren.
Ik trek mijn elegante “out-in-the-field” uniform van jeans, t-shirt, zonenbril en rubber laarzen aan. Tegen 7 am ben ik op kantoor. Ik ga naar een verafgelegen gemeenschap vandaag, dus ben ik gehaast. Maar ik ontdek dat onze cross bike platte band heeft. Het eerstvolgende uur ben ik bezig met dat probleempje te verhelpen (uiteraard gebruik makend van de vele heren op kantoor). Eindelijk kan ik vertrekken voor de 40-minuten durende rit naar de gemeenschap van Mesas Abajo. Daar parkeer ik de moto bij een boer. Hoewel ik aan de late kant ben, kom ik niet onder een tas koffie uit (Dankjewel!).
Vandaar gaat het de berg op naar de gemeenschap Mesas Arriba – mijn eindbestemming. Een steile wandeling van 40 minuten brengt me naar het huis van de familie Baca, waar half de groep op mij aan het wachten is. Ik ben er echter nog niet – we moeten nog veel verder de berg op waar de andere helft van de groep wacht.
Het is nog steeds regenseizoen en dat betekent dat het pad omgetoverd is tot een grote modderpoel. Het blijft me verbazen dat de vrouwen, gekleed in rok en blouse, met aan de arm een handtas, paraplu en mand tortillas, erin slagen om enkel de zolen van hun roze ballerinas vuil te maken. Tegen de tijd dat we aan de top van de berg zijn, een uur later, druip het zweet in straaltjes van mij af, zijn mijn voeten doorweekt en hangt de modder tot aan mijn knieen.
Nu is het al 11 am. In de volgende uren leer ik hen een gemakkelijke, efficiente en verstaanbare manier om de boeken bij te houden aan. Ondertussen proppen de dames mij vol met atol (een pudding op basis van mais), havermoutpap en rijst met bonen. Indien ze me een zetje zouden geven, zou ik zo van de berg afrollen.
Rond 3 pm gaan we de dezelfde weg terug, wandelend (in mijn geval glijdend) naar beneden, onderweg de vrouwen thuis afzettend en koffiepauzes houdend. Ik slaag erin om met mijn moto heelhuids over de slipperige rotsweg en door de modderpoelen op de hoofdweg te geraken. Het enige waar ik nu nog aan kan denken is een douche (van regenwater). Maar dan doet de politie mij stoppen.
Politie: “ Waar is de nummerplaat van je moto?”
Ik: “Heeft ie niet. En de moto is niet van mij”
Politie: “Papieren van de moto?”
Ik: “Heeft mijn college en ik heb haar niet gezien vanochtend.”
Politie: “Rijbewijs?”
Ik: “Thuis, uiteraard. Wat als die kwijtspeel in de bergen? Voor mij als buitenlandse zou het heel moeilijk zijn om dat te vervangen.”
Politie: ”Ben je Amerikaanse?”
Ik: “Nee, Belgische” lege blik van de politie. “Europa”, probeer ik. Nog een lege blik. “Spanje”
Politie: “aha, wel, we zullen de moto moeten confisceren”
Normaal gezien ben ik volledig tegen omkoping en tot nu toe heb ik altijd zo volhardend gediscuteerd dat elke politieman mij heeft laten gaan, gewoon om van mij af te zijn. Nu echter is mijn GSM plat waardoor ik mijn baas niet kan bellen en ben ik vuil en moe. Dus ik vis zo’n 4 dollar uit mijn achterzak en zeg hem wat frisdrank voor hem en zijn maat te kopen. Als bij toverslag doen al de overtredingen er niet meer toe en ben ik vrij om te gaan.
Thuisgekomen is het regenwater lekker koel, verdwijnt al het vuil, heb ik terug electriciteit, bedenk ik dat mijn vrouwen het goed doen en dat de wandeling – ondanks de modder – weer even prachtig was als altijd: het was een fantastische dag!
28/08/2010
La Gringuita
Most people here asume that every person with white skin is North American. So I get called "gringuita" quite often - something I am not very happy with. Neither are other Europeans, I have discovered. I have also discovered that my dog has become the most famous dog in Pespire. How I know? I overheard a conversation between a woman I don`t know and Rosa, the shop owner next door:
Woman: "There goes la gringuita"
Rosa: "which gringuita?"
Woman: "La gringuita from Rocky..."
Rosa: "Ah!"
And a big grin spread over my face.
De meeste mensen here gaan ervan uit dat elke blanke persoon uit de VS komt. Bijgevolg krijg ik vaak "gringuita" te horen - iets waar ik niet al te blij mee ben. En met mij vele andere Europeanen, heb ik ontdekt. Ik heb ook ontdekt dat mijn hond de meest bekende hond van Pespire is. Hoe ik dat weet? Ik overhoorde een conversatie tussen een vrouw die ik niet ken en Rosa, de winkelierster naast mijn deur:
Vrouw: "Daar gaat la gringuita"
Rosa: "Welke gringuita?"
Vrouw: "La gringuita van Rocky..."
Rosa: "Ah!"
Dan kan je toch niet anders dan lachen?
Woman: "There goes la gringuita"
Rosa: "which gringuita?"
Woman: "La gringuita from Rocky..."
Rosa: "Ah!"
And a big grin spread over my face.
De meeste mensen here gaan ervan uit dat elke blanke persoon uit de VS komt. Bijgevolg krijg ik vaak "gringuita" te horen - iets waar ik niet al te blij mee ben. En met mij vele andere Europeanen, heb ik ontdekt. Ik heb ook ontdekt dat mijn hond de meest bekende hond van Pespire is. Hoe ik dat weet? Ik overhoorde een conversatie tussen een vrouw die ik niet ken en Rosa, de winkelierster naast mijn deur:
Vrouw: "Daar gaat la gringuita"
Rosa: "Welke gringuita?"
Vrouw: "La gringuita van Rocky..."
Rosa: "Ah!"
Dan kan je toch niet anders dan lachen?
15/08/2010
Go!
This week I've witnessed once again the will of the people here to get ahead.
One of the projects I'm working on foresees the construction of a "Centro de Acopio" - a center through which the local farmers and groups can permanently sell their products in the village and the surrounding (bigger) markets. The idea is that this center will be run entirely by the farmers themselves. In order to make this possible, they need knowledge in business administration. Also, we need to find and form a local youngster to manage the center on a daily basis.
To achieve this, I'm organizing together with another organization a series of 9 classes of 3 days each in business administration in the next 5 months. I can tell you that for the participants, that is an enormous amount of time, considering they aren't able to go home every day due to the distances.
Last week we started the first 2 classes (six days) and I am proud to say that we had more people attending than invited and no-one bailed out. Everyone participated enthusiastically even though some of the subjects were pretty complicated. And with some luck we might have found our youngster to manage the center. I, myself, see 3 possible candidates amongst them that participated. The ultimate decision will not be mine – the farmers have to decide – but prospects are good.
Me happy!
Afgelopen week ben ik weer getuige geweest van de wil van de mensen hier om hogerop te geraken.
Een van de projecten waaraan ik werk voorziet in de bouw van een “Centro de Acopio” – een center via hetwelk de lokale boeren en groepen permanent hun goederen kunnen verkopen in het dorp en de omliggende (grotere) markten. De idee is dat het centrum volledig gerund zal worden door de boeren zelf. Om dat mogelijk te maken, hebben ze kennis in bedrijfsorganisatie nodig . Bovendien moeten we een jong person vinden en vormen die de dagdagelijkse administratie van het centrum op zich neemt.
Om dit te verwezenlijken organiseer ik samen met een andere organisatie een reeks van 9 cursussen van 3 dagen elk in bedrijfsorganisatie in de komende 5 maanden. Laat mij vertellen dat dit tijdsgewijs veel gevraagd is voor de participanten, aangezien ze niet alle dagen naar huis kunnen. Daarvoor zijn de afstanden te groot.
Vorig week zijn we gestart met de eerste 2 cursussen (6 dagen in totaal) en ik kan trots meedelen dat we meer deelnemers hadden dan uitgenodigd en niemand heeft afgehaakt. Iedereen heeft enthousiast meegewerkt, ook al waren sommige onderwerpen behoorlijk moeilijk. En met een beetje geluk hebben we onze jongere gevonden voor het beheer van het centrum. Zelf zie ik 3 kandidaten tussen diegene die meedoen. De uiteindelijk beslissing zal niet van mij komen – de boeren moeten beslissen - maar de vooruitzichten zijn goed.
Me happy!
baby
Pespire has a new (temporary, because the family lives up North) inhabitant. Last week Arelie gave birth to a little boy, about 8 pounds, complete with 10 fingers and 10 toes. Mother and son are doing well. The little one has no name yet, as mother Arelie keeps forgetting to ask daddy how he wants to name his son... Traditionnaly, a firstborn son gets the same name as his father, however, one never knows if the father wants to change this. Again we'll have to wait. In the meantime, baby-no-name is called by every petname known in the Spanish language - and there are loads of those!
Pespire heeft er een nieuwe (voorlopige, want de familie woont in het Noorden) inwoner bij. Arelie is vorige week bevallen van een jongetje, ongeveer 4 kilo, compleet met 10 vingertjes en 10 teentjes. Moeder en zoon maken het goed. Er moet alleen nog gewerkt worden aan een naam. Mama Arelie vergeet steeds maar aan de papa te vragen hoe hij de baby wil noemen... Hier is het namelijk traditie dat de eerstgeboren zoon dezelfde naam als de vader krijgt, maar je weet nooit of de vader van gedachten verandert. Opnieuw afwachten dus. Voorlopig wordt baby-zonder-naam aangesproken met alle mogelijke koosnaampjes denkbaar in de Spaanse taal - en dat zijn er heel wat!
Pespire heeft er een nieuwe (voorlopige, want de familie woont in het Noorden) inwoner bij. Arelie is vorige week bevallen van een jongetje, ongeveer 4 kilo, compleet met 10 vingertjes en 10 teentjes. Moeder en zoon maken het goed. Er moet alleen nog gewerkt worden aan een naam. Mama Arelie vergeet steeds maar aan de papa te vragen hoe hij de baby wil noemen... Hier is het namelijk traditie dat de eerstgeboren zoon dezelfde naam als de vader krijgt, maar je weet nooit of de vader van gedachten verandert. Opnieuw afwachten dus. Voorlopig wordt baby-zonder-naam aangesproken met alle mogelijke koosnaampjes denkbaar in de Spaanse taal - en dat zijn er heel wat!
24/07/2010
wachten / waiting
I've got a new neighbour since a couple of weeks. The highly pregnant sister-in-law of my neighbours has come to live with them so she'll have help when the baby is born. In her village, medical care is to far away and here we have a hospital relatively close by. The baby is due next monday, 2nd of August. So it should be a couple of days before we have a new rascall in the house. If it'll be a boy or a girl, is not sure. With every investigation the doctors change the sexe. Nothing else to do than wait! I'll keep you posted...
Sinds een paar weken heb ik er een nieuwe buurvrouw bij. De hoogzwangere schoonzus van mijn buren is voor een tijdje bij hen ingetrokken, zodat ze hulp heeft wanneer de baby geboren wordt. Bovendien is medische hulp bij haar in het dorp te ver weg en hier is het ziekenhuis veel dichterbij. Ze is uitgerekend voor volgende maandag, 2 augustus. Het duurt dus nog maar een paar dagen voor we er een nieuwe pagadder bijhebben in huis. Of het een jongen of meisje wordt, weten we nog niet. Bij elk gynaecologisch onderzoek veranderen de dokters van gedachten. Afwachten dus! Ik hou jullie op de hoogte.
Sinds een paar weken heb ik er een nieuwe buurvrouw bij. De hoogzwangere schoonzus van mijn buren is voor een tijdje bij hen ingetrokken, zodat ze hulp heeft wanneer de baby geboren wordt. Bovendien is medische hulp bij haar in het dorp te ver weg en hier is het ziekenhuis veel dichterbij. Ze is uitgerekend voor volgende maandag, 2 augustus. Het duurt dus nog maar een paar dagen voor we er een nieuwe pagadder bijhebben in huis. Of het een jongen of meisje wordt, weten we nog niet. Bij elk gynaecologisch onderzoek veranderen de dokters van gedachten. Afwachten dus! Ik hou jullie op de hoogte.
22/07/2010
Dengue
Honduras is being attacked "from outer space" by... mosquitos. Unfortunately these mosquitos aren`t sweeties, they carry and spread the feared disease dengue fever.
What is dengue fever? It is a viral infection-disease spread by day-mosquitos. There are 4 types known of the virus and in Honduras at the moment all 4 occur in an epidemic.
Dengue fever is no favourite on the "low-suffer disease"-list. The symptoms include high fever and pain in all joints. If you catch dengue fever, you are guaranteed to spend a couple of days in bed (or hammock). And if you are really lucky, you catch hemorrhagic dengue fever, which comes hand in hand with bleedings.
And to top of the story, no medication of vaccin exist against the disease. The only thing you can do is drink loads of water and sweat it out.
In Honduras the emergency-situation has been declared for dengue fever, which means public measures by the government are being taken and foreign help to fight the disease is pouring in. Now it's fingers crossed that the situation can be controlled, because the amount of infected people keeps going up.
Honduras wordt aangevallen "from outer space" door... muggen. Helaas gaat het hier niet om lieverdjes, deze muggers verspreiden de gevreesde ziete dengue.
Wat is dengue? In het Nederlands is de zieke ook bekend als knokkelkoorts. Het is een virale infectie-ziekte die verspreid wordt door dag-muggen. Er zijn 4 varianten bekend van het virus en op dit moment woedt er in Honduras een epidemie van alle 4 de varianten.
Dengue is zeker geen favoriet op het lijstje van "makkelijk te verdragen" ziektes. De symptomen zijn o.a. hoge koorts en zware gewrichtspijn. Als je besmet geraakt betekent dat gegarandeerd een paar dagen in bed (of hangmat). En als je helemaal geluk hebt, dan krijg je hemorragische dengue, wat gepaard gaat met bloedingen.
Om het verhaaltje helemaal af te maken, er bestaat geen medicatie of vaccin tegen dengue. Het enige wat je kunt doen is veel water drinken en het uitzweten.
In Honduras is een noodtoestand uitgeroepen voor de dengue-epidemie. Dat beteken publieke overheidsmaatregelen en buitenlandse hulp in de bestrijding van de ziekte. Nu duimen dat men de situatie onder controle krijgt, want het aantal geïnfecteerde mensen blijft stijgen.
What is dengue fever? It is a viral infection-disease spread by day-mosquitos. There are 4 types known of the virus and in Honduras at the moment all 4 occur in an epidemic.
Dengue fever is no favourite on the "low-suffer disease"-list. The symptoms include high fever and pain in all joints. If you catch dengue fever, you are guaranteed to spend a couple of days in bed (or hammock). And if you are really lucky, you catch hemorrhagic dengue fever, which comes hand in hand with bleedings.
And to top of the story, no medication of vaccin exist against the disease. The only thing you can do is drink loads of water and sweat it out.
In Honduras the emergency-situation has been declared for dengue fever, which means public measures by the government are being taken and foreign help to fight the disease is pouring in. Now it's fingers crossed that the situation can be controlled, because the amount of infected people keeps going up.
Honduras wordt aangevallen "from outer space" door... muggen. Helaas gaat het hier niet om lieverdjes, deze muggers verspreiden de gevreesde ziete dengue.
Wat is dengue? In het Nederlands is de zieke ook bekend als knokkelkoorts. Het is een virale infectie-ziekte die verspreid wordt door dag-muggen. Er zijn 4 varianten bekend van het virus en op dit moment woedt er in Honduras een epidemie van alle 4 de varianten.
Dengue is zeker geen favoriet op het lijstje van "makkelijk te verdragen" ziektes. De symptomen zijn o.a. hoge koorts en zware gewrichtspijn. Als je besmet geraakt betekent dat gegarandeerd een paar dagen in bed (of hangmat). En als je helemaal geluk hebt, dan krijg je hemorragische dengue, wat gepaard gaat met bloedingen.
Om het verhaaltje helemaal af te maken, er bestaat geen medicatie of vaccin tegen dengue. Het enige wat je kunt doen is veel water drinken en het uitzweten.
In Honduras is een noodtoestand uitgeroepen voor de dengue-epidemie. Dat beteken publieke overheidsmaatregelen en buitenlandse hulp in de bestrijding van de ziekte. Nu duimen dat men de situatie onder controle krijgt, want het aantal geïnfecteerde mensen blijft stijgen.
18/06/2010
post office / de Post
When any of you goes to the post office, you just hand over you package and pay what they ask you to pay, right? Well, I had to send a package abroad - and here is how that goes in this corner of the world:
I drive to the post office during opening hours. The postman isnt't there. No worries, I give him a call and sit down to wait for his arrival. Then I give him the package and tell him it has to be send to Ecuador. Whereup the nice man tells me he knows the price for Spain. I gently tell him Ecuador is in South America and Spain belongs to Europe. Then he wants to know if it is closer by than Spain. The whole things ends with me searching his desk for the international pricelist, looking up the price, and putting the right amount of stamps on the envelope. Meanwhile he looks over my shoulder and we talk football...
The little quirky details of life in a small rural town - loving it!
Wanneer jullie naar het postkantoor gaan om een pakketje te versturen, hoeven jullie het gewoon af te geven en te betalen wat men vraagt, correct? Wel, ik moest een pakje naar het buitenland versturen en hier is hoe dat gaat in dit hoekje van de wereld:
Ik rij naar het postkantoor tijdens de openingsuren, maar de postbeambte is er niet. Geen probleem, ik geef hem een belletje en ga zitten terwijl ik wacht. Bij zijn aankomst, geef ik hem de enveloppe en vertel hem dat het naar Ecuador verstuurd moet worden. Waarop de lieve man mij meedeelt dat hij de prijs kent om iets naar Spanje te sturen. Ik vertel hem vriendelijk dat Ecuador in Zuid-Amerika ligt en dat Spanje tot Europa behoort. Waarop hij dan weer wil weten of dat dichterbij of verderweg is... Het eindigt ermee dat ik zijn bureau afzoek naar de internationale prijslijst, de prijs opzoek en het nodige aantal zegels op de enveloppe kleef. Ondertussen kijkt hij over mijn schouder mee en praten we over de voetbal....
De leuke kleine details van het leven in een klein ruraal dorpje!
I drive to the post office during opening hours. The postman isnt't there. No worries, I give him a call and sit down to wait for his arrival. Then I give him the package and tell him it has to be send to Ecuador. Whereup the nice man tells me he knows the price for Spain. I gently tell him Ecuador is in South America and Spain belongs to Europe. Then he wants to know if it is closer by than Spain. The whole things ends with me searching his desk for the international pricelist, looking up the price, and putting the right amount of stamps on the envelope. Meanwhile he looks over my shoulder and we talk football...
The little quirky details of life in a small rural town - loving it!
Wanneer jullie naar het postkantoor gaan om een pakketje te versturen, hoeven jullie het gewoon af te geven en te betalen wat men vraagt, correct? Wel, ik moest een pakje naar het buitenland versturen en hier is hoe dat gaat in dit hoekje van de wereld:
Ik rij naar het postkantoor tijdens de openingsuren, maar de postbeambte is er niet. Geen probleem, ik geef hem een belletje en ga zitten terwijl ik wacht. Bij zijn aankomst, geef ik hem de enveloppe en vertel hem dat het naar Ecuador verstuurd moet worden. Waarop de lieve man mij meedeelt dat hij de prijs kent om iets naar Spanje te sturen. Ik vertel hem vriendelijk dat Ecuador in Zuid-Amerika ligt en dat Spanje tot Europa behoort. Waarop hij dan weer wil weten of dat dichterbij of verderweg is... Het eindigt ermee dat ik zijn bureau afzoek naar de internationale prijslijst, de prijs opzoek en het nodige aantal zegels op de enveloppe kleef. Ondertussen kijkt hij over mijn schouder mee en praten we over de voetbal....
De leuke kleine details van het leven in een klein ruraal dorpje!
3/06/2010
Tormenta Agatha
Normally there is a bridge here...
Hier ligt normaalgezien een brug...
The whole content of my house fits in an army truck! How do I know? Because I was evacutated last Sunday by the Honduran army. It’s another way to spend the weekend.
Storm Agatha raged a couple of days over Honduras and the neighbouring countries and Pespire got its share too. The river crossing the village rose so high that several houses got flooded and around 700 people had to seek shelter in schools, medical centers, churches,…
So those days our daily job took a different turn. Our visits to the communities were canceled. We couldn’t get there anyway, cause the bridge over the river was flooded and the dirtroads were converted in genuine mudstreams. Instead, our activities became got a more “humanitarian help”-character: evacuation of people, distribution of food, water and diapers for the many young children,… We even sheltered families in our office.
My house lies in the risk zone, so I had to be evacuated too. All my furniture was stored in my office to the point I couldn’t even open the door anymore. Luckily, the water never reached my house and I am back home. No more camping at the neighbours!
Mijn gehele inboedel past in een legertruck! Hoe weet ik dat? Omdat ik zondag uit mijn huis geëvacueerd ben door het Hondurese leger. Het is weer eens een andere manier om het weekend door te brengen.
De storm Agatha heeft Honduras en haar buurlanden een paar dagen zwaar in de greep gehad en ook Pespire heeft zijn deel gekregen. De rivier die door ons dorp loopt is zwaar buiten haar oevers getreden. Verschillende huizen liepen onder water en rond de 700 mensen werden ondergebracht in scholen, medische centra, kerken,…
Dezer dagen heeft onze dagelijkse job dan ook een andere wending gekregen. Onze bezoeken aan de gemeenschappen zijn gecanceld. Er was trouwens toch geen doorkomen aan, de brug over de rivier was letterlijk door de rivier verzwolgen en de aardewegen zijn omgetoverd tot diepe modderpoelen. In de plaats daarvan kregen onze activiteiten een “humanitaire hulp”-karakter: het evacueren van mensen, voedselbedeling, pampers uitdelen voor de vele geëvacueerde kinderen, waterbedeling… Zelfs bij ons op kantoor zijn mensen ondergebracht.
Ook mijn huis liep risico en dus moest ik geëvacueerd worden. Van mijn kantoor kon de deur niet meer open door alle meubels die er binnen stonden. Gelukkig is het water niet tot bij mij thuis binnen geraakt en ben ik terug thuis. Hoef ik niet meer bij de buren te bivakkeren!
Hier ligt normaalgezien een brug...
The whole content of my house fits in an army truck! How do I know? Because I was evacutated last Sunday by the Honduran army. It’s another way to spend the weekend.
Storm Agatha raged a couple of days over Honduras and the neighbouring countries and Pespire got its share too. The river crossing the village rose so high that several houses got flooded and around 700 people had to seek shelter in schools, medical centers, churches,…
So those days our daily job took a different turn. Our visits to the communities were canceled. We couldn’t get there anyway, cause the bridge over the river was flooded and the dirtroads were converted in genuine mudstreams. Instead, our activities became got a more “humanitarian help”-character: evacuation of people, distribution of food, water and diapers for the many young children,… We even sheltered families in our office.
My house lies in the risk zone, so I had to be evacuated too. All my furniture was stored in my office to the point I couldn’t even open the door anymore. Luckily, the water never reached my house and I am back home. No more camping at the neighbours!
Mijn gehele inboedel past in een legertruck! Hoe weet ik dat? Omdat ik zondag uit mijn huis geëvacueerd ben door het Hondurese leger. Het is weer eens een andere manier om het weekend door te brengen.
De storm Agatha heeft Honduras en haar buurlanden een paar dagen zwaar in de greep gehad en ook Pespire heeft zijn deel gekregen. De rivier die door ons dorp loopt is zwaar buiten haar oevers getreden. Verschillende huizen liepen onder water en rond de 700 mensen werden ondergebracht in scholen, medische centra, kerken,…
Dezer dagen heeft onze dagelijkse job dan ook een andere wending gekregen. Onze bezoeken aan de gemeenschappen zijn gecanceld. Er was trouwens toch geen doorkomen aan, de brug over de rivier was letterlijk door de rivier verzwolgen en de aardewegen zijn omgetoverd tot diepe modderpoelen. In de plaats daarvan kregen onze activiteiten een “humanitaire hulp”-karakter: het evacueren van mensen, voedselbedeling, pampers uitdelen voor de vele geëvacueerde kinderen, waterbedeling… Zelfs bij ons op kantoor zijn mensen ondergebracht.
Ook mijn huis liep risico en dus moest ik geëvacueerd worden. Van mijn kantoor kon de deur niet meer open door alle meubels die er binnen stonden. Gelukkig is het water niet tot bij mij thuis binnen geraakt en ben ik terug thuis. Hoef ik niet meer bij de buren te bivakkeren!
20/05/2010
This time for real! / Nu echt!
Oliver and I never made friends, really, so he quickly packed his bags and left. However, there is a new man in my life - on to stay. A 2-months-old puppy I brought with me in an impuls from 1 of the communities. He was being starved to death (literally) and the kids were playing football with him as the ball. And I just couldn't stand by and watch. So here he is, folks: Rocky.
Oliver en ik zijn nooit echt vriendjes geworden, dus heeft ie al snel zijn boeltje gepakt. Er is echter een nieuwe man in mijn leven - een blijvertje deze keer. Een 2-maanden-oude pup die ik in een impuls uit 1 van de gemeenschappen meegebracht heb. Hij werd uitgehongerd zodat ie zou sterven en de kinderen speelden voetbal met hem - als bal. En dat kon ik niet aanzien. Dus bij deze presenteer ik jullie: Rocky.
Oliver en ik zijn nooit echt vriendjes geworden, dus heeft ie al snel zijn boeltje gepakt. Er is echter een nieuwe man in mijn leven - een blijvertje deze keer. Een 2-maanden-oude pup die ik in een impuls uit 1 van de gemeenschappen meegebracht heb. Hij werd uitgehongerd zodat ie zou sterven en de kinderen speelden voetbal met hem - als bal. En dat kon ik niet aanzien. Dus bij deze presenteer ik jullie: Rocky.
6/05/2010
new pet / nieuw huisdier
In addition to the zoo that already past my house (remember Dominique the iguana, the scorpions, Pan the toad, Colita the rabbit) I have now a new non-rent-paying inhabitant of the house (or more specific the bathroom...). Good thing he likes to shower! Let me introduce you to Oliver:
Als nieuwe aanwinst voor de zoo die al bij mij thuis gepasseerd is (denk aan Dominique de iguana, de schorpioenen, Pan de pad, Colita het konijn) heb ik er een nieuwe geen-huur-betalende bewoner van mijn huis (of liever, van mijn badkamer) bij. Gelukkig houdt hij van douchen! Mag ik jullie voorstellen aan Oliver:
Als nieuwe aanwinst voor de zoo die al bij mij thuis gepasseerd is (denk aan Dominique de iguana, de schorpioenen, Pan de pad, Colita het konijn) heb ik er een nieuwe geen-huur-betalende bewoner van mijn huis (of liever, van mijn badkamer) bij. Gelukkig houdt hij van douchen! Mag ik jullie voorstellen aan Oliver:
3/05/2010
A new season / een nieuw seizoen
In Honduras, the hottest period of the year has arrived. We are now in full summer and that means RAIN - lots and lots of rain. Very good for the farmers, but not so much fun when trying to get to the communities up in the mountains by motorbike. There are moments that I think I'd get there faster on foot...
The beginning of the rainy season also means sowing-period. The farmers are in the midst of preparing their grounds and unfortunately there are still quite a few who burn their lots in order to prepare them. This is an old tradition and a cheap way to prepare the farmland but it is also bad for the grounds in the long run and instills quite some risks. My heart bleeds seeing the burned lots, unfortunately there is little we can do about it. The new local government has prohibited the "quemas" or burnings, but exceptions are the rule.
Quemas
Begin werkzaamheden op maandag / Start Construccion on Monday
However, there is good news too. We finally started construccion on the kitchen for the women of Carrizal, who produce sweets to sell. With this kitchen, they'll have a proper and higienic place to work. Work started last Monday and I already discovered I'll have to be on top of things all the time. When I got there on Friday, I discovered that - although clearly designed on the plan - the constructors forgot the backdoor...
Vrijdag / Friday
In Honduras is de heetste periode van het jaar begonnen. Het is nu volle zomer en dat betekent REGEN - veel regen. Een goede zaak voor de boeren, maar minder leuk wanneer je per moto in de gemeenschappen in de bergen probeert te geraken. Met momenten denk ik dat ik er sneller geraak te voet...
Het begin van het regenseizoen betekent ook zaai-periode. De boeren zijn volop bezig hun gronden voor te bereiden en helaas zijn er nog steeds een aantal boeren die hun landen in brand steken om ze te prepareren. Dit is een oude traditie en een goedkope methode, maar het is ook slecht voor de landbouwgronden op lange termijn en houdt best veel risico's in. Mijn hartje bloedt bij het zien van die verbrande aarde, maar er is weinig dat we kunnen doen. Het nieuwe lokale bestuur heeft een verbod op de "quemas" of grond-afbrandingen afgevaardigd, maar de uitzonderingen zijn eerder de regel.
Quemas
Toch is er ook goed nieuws. We zijn eindleijk gestart met de bouw van een keuken voor de vrouwen van Carrizal, die snoepjes maken en verkopen. Met deze keuken krijgen de vrouwen hun eigen higienische werkplek. De werkzaamheden zijn vorige maandag begonnen en het is mij al snel duidelijk geworden dat ik maar beter regelmatig een kijkje ga nemen. Toen ik er vrijdag kwam bleek dat - ondanks duidelijk aangegeven op het bouwplan - de bouwvakkers de achterdeur vergeten waren...
Vrijdag / Friday
The beginning of the rainy season also means sowing-period. The farmers are in the midst of preparing their grounds and unfortunately there are still quite a few who burn their lots in order to prepare them. This is an old tradition and a cheap way to prepare the farmland but it is also bad for the grounds in the long run and instills quite some risks. My heart bleeds seeing the burned lots, unfortunately there is little we can do about it. The new local government has prohibited the "quemas" or burnings, but exceptions are the rule.
Quemas
Begin werkzaamheden op maandag / Start Construccion on Monday
However, there is good news too. We finally started construccion on the kitchen for the women of Carrizal, who produce sweets to sell. With this kitchen, they'll have a proper and higienic place to work. Work started last Monday and I already discovered I'll have to be on top of things all the time. When I got there on Friday, I discovered that - although clearly designed on the plan - the constructors forgot the backdoor...
Vrijdag / Friday
In Honduras is de heetste periode van het jaar begonnen. Het is nu volle zomer en dat betekent REGEN - veel regen. Een goede zaak voor de boeren, maar minder leuk wanneer je per moto in de gemeenschappen in de bergen probeert te geraken. Met momenten denk ik dat ik er sneller geraak te voet...
Het begin van het regenseizoen betekent ook zaai-periode. De boeren zijn volop bezig hun gronden voor te bereiden en helaas zijn er nog steeds een aantal boeren die hun landen in brand steken om ze te prepareren. Dit is een oude traditie en een goedkope methode, maar het is ook slecht voor de landbouwgronden op lange termijn en houdt best veel risico's in. Mijn hartje bloedt bij het zien van die verbrande aarde, maar er is weinig dat we kunnen doen. Het nieuwe lokale bestuur heeft een verbod op de "quemas" of grond-afbrandingen afgevaardigd, maar de uitzonderingen zijn eerder de regel.
Quemas
Toch is er ook goed nieuws. We zijn eindleijk gestart met de bouw van een keuken voor de vrouwen van Carrizal, die snoepjes maken en verkopen. Met deze keuken krijgen de vrouwen hun eigen higienische werkplek. De werkzaamheden zijn vorige maandag begonnen en het is mij al snel duidelijk geworden dat ik maar beter regelmatig een kijkje ga nemen. Toen ik er vrijdag kwam bleek dat - ondanks duidelijk aangegeven op het bouwplan - de bouwvakkers de achterdeur vergeten waren...
Vrijdag / Friday
24/04/2010
Surprises / Verrassingen
Who does not love surprises? I at least do!
Living in a small rural town, one gets used to wait for things to arrive by post. It has its charms, knowing that a parcel is on the way, anticipating its arrival, speculating what is in it. A bit like a child hopes that Santa Claus will put the toys it asked for in its stocking.
I was waiting for a parcel I knew my dad sent me a couple of weeks ago. Then I finally got word from our post office (yes, we actually do have one) that the package had arrived. So early this morning I went over to collect it, guessing what was in it, happy and impatient as a child.
The package was the only thing I expected to recieve, but our mailman handed me a small letter coming from Australia as well. Curious, I opened it and standing in the smoldering heat of the post office I pulled out a card saying "Have a lovely Christmas, Maite. Lots of love, Kaz and Bruce". You can imagine our mailman looking very funny at me while I burst out laughing.
Like going on a holiday, the anticipation of getting something you expect is half the fun. But sometimes a slow post service hands you over a fun surprise you didn't expect, like Santa Claus paying you a visit in April.
Thanks dad and Kaz - you both made my day!
Wie houdt er nu niet van verrassingen? Ik wel!
Wanneer je in een klein, ruraal dorpje woont, geraak je eraan gewoon om te wachten op dingen die per post komen. Het heeft zo zijn charmes, weten dat er een pakje onderweg is, uitkijken naar de aankomst ervan, raden wat erin zit. Een beetje zoals een kind hoopt dat de kerstman het speelgoed dat hij gevraagd heeft onder de boom zal leggen.
Ik was aan het wachten op een pakketje dat mijn vader een paar weken geleden had opgestuurd. Eindelijk verwittigde ons postkantoor (ja, we hebben wel degelijk een postkantoor) me dat het pakje gearriveerd was. Dus vroeg deze ochtend ging ik erheen om het op te halen, radend wat erin zou zitten, ongeduldig als een kind.
Het pakketje was het enige wat ik verwachtte, maar onze postbode overhandigde me ook een kleine enveloppe uit Australië. Nieuwsgierig opende ik de enveloppe en in de zinderende hitte van het postkantoor haalde ik er een kaart uit dat zei: "Have a lovely Christmas, Maite. Lots of love, Kaz and Bruce". Je kunt je voorstellen dat onze postbode me heel raar aankeek toen ik in lachen uitbarstte.
Zoals bij het op reis gaan, het wachten op iets waarvan je weet dat het komt is de helft van het plezier. Maar soms geeft een trage post service je een leuke verrassing die je niet verwachtte, zoals de kerstman die op bezoek komt in April.
Dankjewel, papa en Kaz. Jullie hebben allebei mijn dag opgefleurd!
Living in a small rural town, one gets used to wait for things to arrive by post. It has its charms, knowing that a parcel is on the way, anticipating its arrival, speculating what is in it. A bit like a child hopes that Santa Claus will put the toys it asked for in its stocking.
I was waiting for a parcel I knew my dad sent me a couple of weeks ago. Then I finally got word from our post office (yes, we actually do have one) that the package had arrived. So early this morning I went over to collect it, guessing what was in it, happy and impatient as a child.
The package was the only thing I expected to recieve, but our mailman handed me a small letter coming from Australia as well. Curious, I opened it and standing in the smoldering heat of the post office I pulled out a card saying "Have a lovely Christmas, Maite. Lots of love, Kaz and Bruce". You can imagine our mailman looking very funny at me while I burst out laughing.
Like going on a holiday, the anticipation of getting something you expect is half the fun. But sometimes a slow post service hands you over a fun surprise you didn't expect, like Santa Claus paying you a visit in April.
Thanks dad and Kaz - you both made my day!
Wie houdt er nu niet van verrassingen? Ik wel!
Wanneer je in een klein, ruraal dorpje woont, geraak je eraan gewoon om te wachten op dingen die per post komen. Het heeft zo zijn charmes, weten dat er een pakje onderweg is, uitkijken naar de aankomst ervan, raden wat erin zit. Een beetje zoals een kind hoopt dat de kerstman het speelgoed dat hij gevraagd heeft onder de boom zal leggen.
Ik was aan het wachten op een pakketje dat mijn vader een paar weken geleden had opgestuurd. Eindelijk verwittigde ons postkantoor (ja, we hebben wel degelijk een postkantoor) me dat het pakje gearriveerd was. Dus vroeg deze ochtend ging ik erheen om het op te halen, radend wat erin zou zitten, ongeduldig als een kind.
Het pakketje was het enige wat ik verwachtte, maar onze postbode overhandigde me ook een kleine enveloppe uit Australië. Nieuwsgierig opende ik de enveloppe en in de zinderende hitte van het postkantoor haalde ik er een kaart uit dat zei: "Have a lovely Christmas, Maite. Lots of love, Kaz and Bruce". Je kunt je voorstellen dat onze postbode me heel raar aankeek toen ik in lachen uitbarstte.
Zoals bij het op reis gaan, het wachten op iets waarvan je weet dat het komt is de helft van het plezier. Maar soms geeft een trage post service je een leuke verrassing die je niet verwachtte, zoals de kerstman die op bezoek komt in April.
Dankjewel, papa en Kaz. Jullie hebben allebei mijn dag opgefleurd!
20/04/2010
Wanderlust
Na 3 weken omzwervingen ben ik terug in Pespire. De temperatuur is zo mogelijk nog opgelopen, de straten zinderen in de hitte. Paarden staan met hangend hoofd onder de mangobomen voor de bank, de mensen zitten zich voor de pulperias koelte toe te wuiven. “Ah, jij bent lang weggeweest!”, krijg ik steevast te horen: van de melkboer, de groentenman, de buren, zelfs de burgemeester. Het leven in een klein dorp: het heeft iets verontrustends, maar tegelijkertijd iets heerlijks!
Waar hebben mijn omzwermingen mij gebracht? Eerst een week in Quito bij Kimja, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Daarna een weekje in Roatan. Ondertussen kan ik melden dat Christophe het tot echte duiker heeft geschopt. En met neveneffecten: hij schijnt er een kleine duikverslaving aan overgehouden te hebben en een voorliefde voor Caraïbische paradijzen… Maar wie kan hem dat kwalijk nemen?
Na Roatan zijn we doorgereisd naar Copan Ruinas waar de Mayaruïnes ons hun geheimen hebben geopenbaard en waar we meerdere keren de locale bars gesloten hebben. Vandaaruit is Christophe terug naar Tegucigalpa gebust om woensdagochtend terug naar Belgie te vliegen. Dit bijna zonder baggage, want de busmaatschappij was zijn rugzak vergeten mee te nemen. Gelukkig is dat nog goedgekomen, ze zagen het niet zitten om de boel naar Belgie te moeten sturen. En gelukkig is Christophe er toch nog in geslaagd om thuis te geraken, ondanks protesterende vulkanen!
Ikzelf ben in Copan Ruinas gebleven voor een reunie en vergaderingen met mijn collega’s van VOLENS. Het was leuk om iedereen nog eens te zien; sommigen voor de eerste keer, sommigen voor de laatste keer (hier in Centraal-Amerika dan toch). En met veel nieuwe ideetjes en plannen voor samenwerkingen en uitwisselingen, werd de cirkel rond en kwam ik terug in mijn huisje.
Daar wachtte mij nog een leuke verrassing. Mijn kleinste buur Junior (1,5 jaar oud) heeft een nieuw woordje aan zijn vocabulaire toegevoegd: Maïté! Heerlijk, toch?
After 3 weeks of wandering I am back in Pespire. Temperatures have gone up, the streets are melting in the heat. Horses are hanging their heads under the mango trees in front of the bank, people are trying to cool off in front of the pulperias. “Hey, you’ve been gone a while!”, is what I hear everywhere I show my face: from the milkman, the grocer, the neighbours, even the mayor. Life as it is in a small town: it has something disturbing, yet comforting!
Where did my wandering bring me? You’ve already read that I spend a week in Quito at Kimja`s house. After that, a week in Roatan. By now, Christophe can proudly call himself a fully certified diver. And with side-effects: he appears to have developed a diving addiction and a profound love for Caribbean paradises… But who can blame him?
After Roatan we travelled to Copan Ruinas where the Mayan ruins unraveled their secrets to us and where we closed several times the local bars. From there, Christophe took the bus back to Tegucigalpa in order to catch his plane to Belgium on Wednesday. He almost flew without luggage cause the bus company managed to leave his backpack behind. Fortunately it all turned out well, they didn’t want to send the stuff to Belgium. And luckily Christophe made it all the way to Belgium, despite protesting volcanoes!
I stayed in Copan Ruinas for a reunion and meetings with my colleagues from VOLENS. It was fun seeing them all again; some for the first time, others for the last time (at least in Central America). And with loads of new ideas and plans for cooperation and exchanges, the circle was rounded and I came home in my little house.
There I got another surprise: My littlest neighbor Junior (1.5 years old) has added another word to his vocabulary: Maïté! Loving it!
Waar hebben mijn omzwermingen mij gebracht? Eerst een week in Quito bij Kimja, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Daarna een weekje in Roatan. Ondertussen kan ik melden dat Christophe het tot echte duiker heeft geschopt. En met neveneffecten: hij schijnt er een kleine duikverslaving aan overgehouden te hebben en een voorliefde voor Caraïbische paradijzen… Maar wie kan hem dat kwalijk nemen?
Na Roatan zijn we doorgereisd naar Copan Ruinas waar de Mayaruïnes ons hun geheimen hebben geopenbaard en waar we meerdere keren de locale bars gesloten hebben. Vandaaruit is Christophe terug naar Tegucigalpa gebust om woensdagochtend terug naar Belgie te vliegen. Dit bijna zonder baggage, want de busmaatschappij was zijn rugzak vergeten mee te nemen. Gelukkig is dat nog goedgekomen, ze zagen het niet zitten om de boel naar Belgie te moeten sturen. En gelukkig is Christophe er toch nog in geslaagd om thuis te geraken, ondanks protesterende vulkanen!
Ikzelf ben in Copan Ruinas gebleven voor een reunie en vergaderingen met mijn collega’s van VOLENS. Het was leuk om iedereen nog eens te zien; sommigen voor de eerste keer, sommigen voor de laatste keer (hier in Centraal-Amerika dan toch). En met veel nieuwe ideetjes en plannen voor samenwerkingen en uitwisselingen, werd de cirkel rond en kwam ik terug in mijn huisje.
Daar wachtte mij nog een leuke verrassing. Mijn kleinste buur Junior (1,5 jaar oud) heeft een nieuw woordje aan zijn vocabulaire toegevoegd: Maïté! Heerlijk, toch?
After 3 weeks of wandering I am back in Pespire. Temperatures have gone up, the streets are melting in the heat. Horses are hanging their heads under the mango trees in front of the bank, people are trying to cool off in front of the pulperias. “Hey, you’ve been gone a while!”, is what I hear everywhere I show my face: from the milkman, the grocer, the neighbours, even the mayor. Life as it is in a small town: it has something disturbing, yet comforting!
Where did my wandering bring me? You’ve already read that I spend a week in Quito at Kimja`s house. After that, a week in Roatan. By now, Christophe can proudly call himself a fully certified diver. And with side-effects: he appears to have developed a diving addiction and a profound love for Caribbean paradises… But who can blame him?
After Roatan we travelled to Copan Ruinas where the Mayan ruins unraveled their secrets to us and where we closed several times the local bars. From there, Christophe took the bus back to Tegucigalpa in order to catch his plane to Belgium on Wednesday. He almost flew without luggage cause the bus company managed to leave his backpack behind. Fortunately it all turned out well, they didn’t want to send the stuff to Belgium. And luckily Christophe made it all the way to Belgium, despite protesting volcanoes!
I stayed in Copan Ruinas for a reunion and meetings with my colleagues from VOLENS. It was fun seeing them all again; some for the first time, others for the last time (at least in Central America). And with loads of new ideas and plans for cooperation and exchanges, the circle was rounded and I came home in my little house.
There I got another surprise: My littlest neighbor Junior (1.5 years old) has added another word to his vocabulary: Maïté! Loving it!
9/04/2010
H2O
Na zijn verblijf in Quito heeft Christophe de stap naar Honduras gemaakt. Met weinig tijd om handen en omdat reizen in Honduras tijdrovend is, hebben we besloten voor de gemakkelijke weg en naar Roatan te gaan, ook wel bekend als het Paradijs. Ik ben een echte duikliefhebber en er is geen betere plaats ter wereld om te leren duiken dan in de Bay Islands aan Caraibische kust van Honduras.
We zijn 3 dagen later en ik kan met trots melden dat Christophe slechts een laatste examen verwijderd is van de wereldwijde club van duikverslaafden. Hij moet nog leren niet elk schattig visje achterna te zwemmen en zo midden van de duik zonder zuurstof te vallen ;p maar buiten dat is hij een natuurtalent!
"Paradise - het vervolg" zal binnekort op deze blog gepubliceerd worden, maar nu ga ik er nog even in het echt van genieten... Happy bubbles, iedereen!
After his stay in Quito, Christophe made the leap to Honduras. As his time is short and travelling around in Honduras is time consuming, we decided to go for the easy way and head out to Roatan, aka Paradise. I really love diving and there is no better place in the world to learn how to dive than the Bay Islands on the Carribean side of Honduras.
We are now 3 days later and I can proudly announce that Christophe is a final exam away from being part of the world-wide-club of diver-addicts. He still has to learn not to swim after every o-so-cute fishie he sees, so as not to run out of air mid-dive ;p but other than that he is a natural!
"Paradise - the sequel" will be aired soon on this blog, but for now I am going to enjoy it for real... Happy bubbles, everyone!
We zijn 3 dagen later en ik kan met trots melden dat Christophe slechts een laatste examen verwijderd is van de wereldwijde club van duikverslaafden. Hij moet nog leren niet elk schattig visje achterna te zwemmen en zo midden van de duik zonder zuurstof te vallen ;p maar buiten dat is hij een natuurtalent!
"Paradise - het vervolg" zal binnekort op deze blog gepubliceerd worden, maar nu ga ik er nog even in het echt van genieten... Happy bubbles, iedereen!
After his stay in Quito, Christophe made the leap to Honduras. As his time is short and travelling around in Honduras is time consuming, we decided to go for the easy way and head out to Roatan, aka Paradise. I really love diving and there is no better place in the world to learn how to dive than the Bay Islands on the Carribean side of Honduras.
We are now 3 days later and I can proudly announce that Christophe is a final exam away from being part of the world-wide-club of diver-addicts. He still has to learn not to swim after every o-so-cute fishie he sees, so as not to run out of air mid-dive ;p but other than that he is a natural!
"Paradise - the sequel" will be aired soon on this blog, but for now I am going to enjoy it for real... Happy bubbles, everyone!
4/04/2010
proxima estación... Ecuador!
Tijdens Semana Santa, oftewel de Heilige week, ligt in Honduras letterlijk alles plat. Een ideaal moment dus om een ander deel van Latijns-Amerika onveilig te maken. Met name: Ecuador. Kimja Vanderheyden werkt als vrijwilligster voor Broederlijk Delen in Quito en Christophe Ramont is daar de vrolijke toerist aan het uithangen. Meer argumenten heb ik niet nodig om ook een weekje over te vliegen!
Het is een heel leuke en gevarieerde week geweest, waarin we:
1) de jungle ingetrokken zijn - met veel natte voeten en modderige broeken tot gevolg
2) Ecuatorianen hebben uitgelegd hoe een koe naar een trein kijkt
3) hebben ontdekt dat de lokale markt heel gevaarlijk is (voor de portemonnee)
4) de dood van een kuiken hebben meegemaakt (zie blog Christophe)
5) de paasprocessie hebben overleefd
6) ontdekt hebben dat Kimja heel hard werkt (muy duro!!)
7) de wekker zelden gehoord hebben (vooral niet als dat echt moest)
8) tot onze eigen verbazing (en schaamte) gemerkt hebben dat de 90's muziek in ons collectief geheugen gebrand staat
9) ondervonden hebben dat Osa, de hond van Kimja, wel degelijk in staat is om heel Quito af te dweilen
10) na veel zoeken toch de basiliek gevonden hebben
11) moeten toegeven dat het nemen van de teleferico een "mission impossible" zal blijven
12) aan den lijve ondervonden hebben dat een boa zwaar op de schouders weegt
13) vooral veel genoten hebben
Zal ik de foto´s maar voor zich laten spreken?
Kimja: het was geweldig je terug te zien. Ik hoop dat je Honduras nog haalt dit jaar!
Christophe: tot morgen!
During Semana Santa, or the Holy Week, the whole of Honduras is on holiday. Which makes it the ideal moment to explore another part of Latin-America. This time: Ecuador. Kimja Vanderheyden works as a volunteer for the NGO Broederlijk Delen in Quito and Christophe Ramont is playing the happy tourist there. No more arguments needed to fly over for the week!
It´s been a great and varied week, during which we:
1) explored the jungle - with wet feet and muddy pants as a result
2) explained the concept of how a cow looks at trains to Ecuatorians
3) discovered that the local market is very dangerous (for our wallets)
4) experienced the death of a chicken (see blog Christophe)
5) survived the Easter-procession
6) discovered that Kimja works really hard (muy duro!!)
7) hardly ever heard the alarm clock (especially when really needed)
8) to our own amazement (and shame!) noticed that the music of the 90's has been engraved in our collective memory
9) found out that Osa, Kimja's dog, is very capable in trailing the whole of Quito with us
10) finally found the basilic
11) we had to admit that taking the teleferico was going to remain a "mission impossible"
12) found out that a boa can be heavy on the shoulders
13) Utterly and truly enjoyed ourselves
Shall I let the photographs tell the tale?
Kimja: It was great seeing you again. Hope you´ll still make it to Honduras this year!
Christophe: C U tomorrow!
Het is een heel leuke en gevarieerde week geweest, waarin we:
1) de jungle ingetrokken zijn - met veel natte voeten en modderige broeken tot gevolg
2) Ecuatorianen hebben uitgelegd hoe een koe naar een trein kijkt
3) hebben ontdekt dat de lokale markt heel gevaarlijk is (voor de portemonnee)
4) de dood van een kuiken hebben meegemaakt (zie blog Christophe)
5) de paasprocessie hebben overleefd
6) ontdekt hebben dat Kimja heel hard werkt (muy duro!!)
7) de wekker zelden gehoord hebben (vooral niet als dat echt moest)
8) tot onze eigen verbazing (en schaamte) gemerkt hebben dat de 90's muziek in ons collectief geheugen gebrand staat
9) ondervonden hebben dat Osa, de hond van Kimja, wel degelijk in staat is om heel Quito af te dweilen
10) na veel zoeken toch de basiliek gevonden hebben
11) moeten toegeven dat het nemen van de teleferico een "mission impossible" zal blijven
12) aan den lijve ondervonden hebben dat een boa zwaar op de schouders weegt
13) vooral veel genoten hebben
Zal ik de foto´s maar voor zich laten spreken?
Kimja: het was geweldig je terug te zien. Ik hoop dat je Honduras nog haalt dit jaar!
Christophe: tot morgen!
During Semana Santa, or the Holy Week, the whole of Honduras is on holiday. Which makes it the ideal moment to explore another part of Latin-America. This time: Ecuador. Kimja Vanderheyden works as a volunteer for the NGO Broederlijk Delen in Quito and Christophe Ramont is playing the happy tourist there. No more arguments needed to fly over for the week!
It´s been a great and varied week, during which we:
1) explored the jungle - with wet feet and muddy pants as a result
2) explained the concept of how a cow looks at trains to Ecuatorians
3) discovered that the local market is very dangerous (for our wallets)
4) experienced the death of a chicken (see blog Christophe)
5) survived the Easter-procession
6) discovered that Kimja works really hard (muy duro!!)
7) hardly ever heard the alarm clock (especially when really needed)
8) to our own amazement (and shame!) noticed that the music of the 90's has been engraved in our collective memory
9) found out that Osa, Kimja's dog, is very capable in trailing the whole of Quito with us
10) finally found the basilic
11) we had to admit that taking the teleferico was going to remain a "mission impossible"
12) found out that a boa can be heavy on the shoulders
13) Utterly and truly enjoyed ourselves
Shall I let the photographs tell the tale?
Kimja: It was great seeing you again. Hope you´ll still make it to Honduras this year!
Christophe: C U tomorrow!
26/03/2010
Shampoo ladies
Een van de groepen waar ik mee werk, maakt shampoo op basis van aloe vera die ze in hun achtertuin kweken. De afzet in de eigen gemeenschap is bijzonder klein omdat hier nog de mentaliteit "hoe chemischer, hoe beter" heerst. Maar mijn vrouwen gaan niet zomaar bij de pakken neerzitten.
Vorige week hebben ze hun flesjes shampoo onder de arm genomen en zijn ze in de omliggende steden hun product gaan verkopen. En verder hebben ze de kwaliteit van het product onder de loep genomen om aan de strengere eisen van buitenlanders te voldoen. Want dat is hun nieuwe markt: hotels en (buitenlandse) toeristen.
Met dank aan Annemie en Geert, eigenaars van het VIA VIA Hostel in Copan Ruinas, die de dames hun eerste opening in deze markt bieden. Over 2 weken lever ik daar persoonlijk 50 flesjes shampoo af. En dan maar duimen!!
Poster Shampoo
One of the groups I work with, makes shampoo based on aloe vera - a plant they grow in their own garden. The sales in the communities is very slow due to the fact that the mentality "the more chemicals, the better" still reigns here. But my women aren't going to be beaten just like that.
Last week they took their bottles of shampoo under their arm and went on to sell them in the nearby cities. Furthermore, they took a close look at the quality of their product in order to meet the stricter demands of foreigners. Because that is their new target market: hotels and (foreign) tourists.
Thanks to Annemie and Geert, owners of the VIA VIA Hostel in Copan Ruinas, who are giving the ladies their first opening in this market. In 2 weeks, me myself and I is going to deliver 50 bottles shampoo. And then... fingers crossed!!
Vorige week hebben ze hun flesjes shampoo onder de arm genomen en zijn ze in de omliggende steden hun product gaan verkopen. En verder hebben ze de kwaliteit van het product onder de loep genomen om aan de strengere eisen van buitenlanders te voldoen. Want dat is hun nieuwe markt: hotels en (buitenlandse) toeristen.
Met dank aan Annemie en Geert, eigenaars van het VIA VIA Hostel in Copan Ruinas, die de dames hun eerste opening in deze markt bieden. Over 2 weken lever ik daar persoonlijk 50 flesjes shampoo af. En dan maar duimen!!
Poster Shampoo
One of the groups I work with, makes shampoo based on aloe vera - a plant they grow in their own garden. The sales in the communities is very slow due to the fact that the mentality "the more chemicals, the better" still reigns here. But my women aren't going to be beaten just like that.
Last week they took their bottles of shampoo under their arm and went on to sell them in the nearby cities. Furthermore, they took a close look at the quality of their product in order to meet the stricter demands of foreigners. Because that is their new target market: hotels and (foreign) tourists.
Thanks to Annemie and Geert, owners of the VIA VIA Hostel in Copan Ruinas, who are giving the ladies their first opening in this market. In 2 weeks, me myself and I is going to deliver 50 bottles shampoo. And then... fingers crossed!!
16/03/2010
efficientie? / efficiency?
Na anderhalf jaar in Honduras zou er nog weinig mij moeten verbazen - ook op commercieel gebied. En toch, en toch,...
Ik heb transportprijzen nodig voor het vervoer van shampooflessen die mijn dames maken en kunnen verkopen in Copan Ruinas. Het volume en gewicht van de doos heb ik precies uitgerekend. Dus bel ik naar een transportbedrijf dat leveringen doet op nationaal niveau. Je zou denken dat die mij met gemak een prijsje zouden kunnen geven. Maar de conversatie ging als volgt:
Verkoopster:"Goedemiddag, zeg het maar"
Ik: "Goedemiddag. Ik heb een prijsje nodig voor een zending van Pespire naar Copan Ruinas"
Verkoopster: "149,5 lempiras, taxen inbegrepen"
Ik: "Euh,.... Mevrouw, euh... heeft u dan geen gewicht en volume nodig? Geldt die prijs voor eender welke en wat soort zending dan ook??"
Verkoopster: "Ah, is het dan geen document?"
Ik: "neen, ik wil een doos verzenden. Van 13 kg. Afmetingen...."
Waarop de verkoopster mij genadeloos onderbreekt: "Dan moet ik weten wat er in de doos zit."
Ik: "Shampoo"
Verkoopster (en niet als vraag!): "Dus u wil een fles shampoo versturen."
Ik heb ondertussen al veel moeite om mijn geduld te bewaren. Een fles shampoo van 13 kg?? Wie zetten ze daar bij een transportbedrijf nota bene aan de telefoon???
Maar ik antwoord nog steeds kalm: "neen, mevrouw. Het gaat om 50 flesjes shampoo die samen 13 kg wegen."
Verkoopster: "Daar kan ik u geen prijs voor geven aan de telefoon. Daar moet een werknemer voor langskomen om te kijken hoe het eruit ziet. Die zal u dan een prijs geven."
Ik val ver van mijn stoel! Om zeker te zijn vat ik de zaak even samen (en geloof me, mijn stem druipt van ongeloof): "Dus mevrouw, als ik het goed heb dan gaat het als volgt. Ik bel u om te zeggen dat ik een prijs wil aanvragen voor de verzending van een pakket vanuit Pespire, u stuurt mij een persoon vanuit choluteca (1 uur rijden van hier) of Tegucigalpa (2 uur rijden van hier)om te komen kijken naar mijn doos - waarvan ik u perfect de afmetingen, gewicht en inhoud kan zeggen - en die persoon zal mij zeggen hoeveel het kost. En dit zonder verplichting, enkel als prijsaanvraag??"
Verkoopster: "Inderdaad, mevrouw. Zo gaat het, zonder verplichting tot verzending van het pakket".
Ik: "Ok, dank u wel. Ik bel u nog...."
Waarna ik de telefoon ophang en er nog zo'n 2 minuten naar blijf staren...
After 1.5 years in Honduras, nothing should surprise me anymore - even on comercial level. And still, and still...
I needed prices for the transport of some shampoo bottles my ladies make and have the opportunity to sell in Copan Ruinas. I calculated precicely the volume and weight of the box. So I call a transportcompany that makes deliveries nationwide. One would think they could easely give me a price. But here is how the conversation goes:
Seller:"Good afternoon"
Me: "Good afternoon. I need a price for a delivery from Pespire to Copan Ruinas."
Seller: "149,5 lempiras, taxes included"
Me: "Euh,.... Madam, euh... don't you need volume and weight? Or does that price go for any kind of delivery, no matter size and weight??"
Seller: "Ah, it's not a document?"
Me: "no, I want to send a box. Weight: 13 kg. Dimensions...."
Upon which the seller interupts me: "Then I need to know what goes in the box."
Me: "Shampoo"
Seller (and not as a question!): "So you want to send a bottle of shampoo."
By now I am having heaps of trouble containing my patience. A bottle shampoo off 13 kg?? Who are they putting on the phone at that transport company???
But I answer still very calmly: "No, madam. I want to send 50 little bottles of shampoo that together weigh 13 kg."
Seller: "I can't give you a price for that on the phone. An employer of our company has to come over and look at that box. Then he'll give you a price."
I honestly almost drop my coffee. To be sure I summarize what I just heard (and believe me, my voice is thick with unbelief): "So madam, let me get this straight. I call you to ask for a price quotation for the delivery of a box from Pespire, you will send me someone from Choluteca (1 hour drive from Pespire) or Tegucigalpa (2 hour drive from Pespire)to come and take a look at my box - of which I can perfectly well tell you dimensions, weight and contains - and that person will tell me how much it would cost to send it to Copan Ruinas. And all this without compromise? Just as a quotation??"
Seller: "That is correct, madam. No restrictions, no compromise".
Me: "Ok, thank you. I'll call you...."
Upon which I hang up the phone and stare at it for another 2 minutes or so...
Ik heb transportprijzen nodig voor het vervoer van shampooflessen die mijn dames maken en kunnen verkopen in Copan Ruinas. Het volume en gewicht van de doos heb ik precies uitgerekend. Dus bel ik naar een transportbedrijf dat leveringen doet op nationaal niveau. Je zou denken dat die mij met gemak een prijsje zouden kunnen geven. Maar de conversatie ging als volgt:
Verkoopster:"Goedemiddag, zeg het maar"
Ik: "Goedemiddag. Ik heb een prijsje nodig voor een zending van Pespire naar Copan Ruinas"
Verkoopster: "149,5 lempiras, taxen inbegrepen"
Ik: "Euh,.... Mevrouw, euh... heeft u dan geen gewicht en volume nodig? Geldt die prijs voor eender welke en wat soort zending dan ook??"
Verkoopster: "Ah, is het dan geen document?"
Ik: "neen, ik wil een doos verzenden. Van 13 kg. Afmetingen...."
Waarop de verkoopster mij genadeloos onderbreekt: "Dan moet ik weten wat er in de doos zit."
Ik: "Shampoo"
Verkoopster (en niet als vraag!): "Dus u wil een fles shampoo versturen."
Ik heb ondertussen al veel moeite om mijn geduld te bewaren. Een fles shampoo van 13 kg?? Wie zetten ze daar bij een transportbedrijf nota bene aan de telefoon???
Maar ik antwoord nog steeds kalm: "neen, mevrouw. Het gaat om 50 flesjes shampoo die samen 13 kg wegen."
Verkoopster: "Daar kan ik u geen prijs voor geven aan de telefoon. Daar moet een werknemer voor langskomen om te kijken hoe het eruit ziet. Die zal u dan een prijs geven."
Ik val ver van mijn stoel! Om zeker te zijn vat ik de zaak even samen (en geloof me, mijn stem druipt van ongeloof): "Dus mevrouw, als ik het goed heb dan gaat het als volgt. Ik bel u om te zeggen dat ik een prijs wil aanvragen voor de verzending van een pakket vanuit Pespire, u stuurt mij een persoon vanuit choluteca (1 uur rijden van hier) of Tegucigalpa (2 uur rijden van hier)om te komen kijken naar mijn doos - waarvan ik u perfect de afmetingen, gewicht en inhoud kan zeggen - en die persoon zal mij zeggen hoeveel het kost. En dit zonder verplichting, enkel als prijsaanvraag??"
Verkoopster: "Inderdaad, mevrouw. Zo gaat het, zonder verplichting tot verzending van het pakket".
Ik: "Ok, dank u wel. Ik bel u nog...."
Waarna ik de telefoon ophang en er nog zo'n 2 minuten naar blijf staren...
After 1.5 years in Honduras, nothing should surprise me anymore - even on comercial level. And still, and still...
I needed prices for the transport of some shampoo bottles my ladies make and have the opportunity to sell in Copan Ruinas. I calculated precicely the volume and weight of the box. So I call a transportcompany that makes deliveries nationwide. One would think they could easely give me a price. But here is how the conversation goes:
Seller:"Good afternoon"
Me: "Good afternoon. I need a price for a delivery from Pespire to Copan Ruinas."
Seller: "149,5 lempiras, taxes included"
Me: "Euh,.... Madam, euh... don't you need volume and weight? Or does that price go for any kind of delivery, no matter size and weight??"
Seller: "Ah, it's not a document?"
Me: "no, I want to send a box. Weight: 13 kg. Dimensions...."
Upon which the seller interupts me: "Then I need to know what goes in the box."
Me: "Shampoo"
Seller (and not as a question!): "So you want to send a bottle of shampoo."
By now I am having heaps of trouble containing my patience. A bottle shampoo off 13 kg?? Who are they putting on the phone at that transport company???
But I answer still very calmly: "No, madam. I want to send 50 little bottles of shampoo that together weigh 13 kg."
Seller: "I can't give you a price for that on the phone. An employer of our company has to come over and look at that box. Then he'll give you a price."
I honestly almost drop my coffee. To be sure I summarize what I just heard (and believe me, my voice is thick with unbelief): "So madam, let me get this straight. I call you to ask for a price quotation for the delivery of a box from Pespire, you will send me someone from Choluteca (1 hour drive from Pespire) or Tegucigalpa (2 hour drive from Pespire)to come and take a look at my box - of which I can perfectly well tell you dimensions, weight and contains - and that person will tell me how much it would cost to send it to Copan Ruinas. And all this without compromise? Just as a quotation??"
Seller: "That is correct, madam. No restrictions, no compromise".
Me: "Ok, thank you. I'll call you...."
Upon which I hang up the phone and stare at it for another 2 minutes or so...
6/03/2010
Rondje Honduras / tour of Honduras
Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van Bart uit Belgie: "Maiteke, ik wil er even tussenuit. Ik wil u komen bezoeken.". "Da's goed", zei ik,"Wanneer?". "Over 2 weken..." Wat doe je dan als goede vriendin? Inderdaad, een weekje verlof nemen, Bart van het vliegtuig halen, hem in de (gehuurde) auto stoppen en Honduras op zijn best tonen! Samen hebben we de verste uithoeken van het land afgedweild. En net toen Bartje dacht dat ie een rustig verlof ging krijgen, hebben we het volgende gedaan...
Eerste avond zwaar op cafe met een paar vrienden, kwestie van de jetlag eruit te drinken en direct het juiste ritme vast te krijgen. De dag erna, na een bezoek aan de koloniale stad Comayagua, op weg naar de Lago de Yojoa waar we sliepen in een hostal die hun eigen kleine bierbrouwerij op hun erf hebben staan.
De volgende ochtend hebben we een bezoek gebracht aan een 43 meter hoge waterval in de buurt. En om helemaal goed wakker te worden, zijn we dóór de waterval door geploeterd. Achter de waterval is er gelukkig een kleine grot waar je even op adem kunt komen alvorens terug onder de waterval door te duiken.
Met een fris kopje hebben we dan de route hervat richting Copan. Copan is een klein stadje waar prachtige Maya ruines te bewonderen zijn. Maar een beetje actie is nooit niet weg. Dus heb ik Bartje in een Canopy tour gepraat. Actie en vergezichten verzekerd!
Daarna hebben we onze rondreis vervolledigd met een bezoek aan Santa Rosa de Copan, La Campana, Gracias en La Esperanza. Met een dikke laag stof van het rijden over zandwegen zijn we zaterdag terug in Tegucigalpa aangekomen, waar we prompt bij Jacopo thuis werden uitgenodigd om te gaan eten. La Mama Italiana is op bezoek bij zoonlief en dus wordt er uitgebreid Italiaans gekookt. Daar zeggen wij niet nee tegen!
Uiteraard kon Bart niet terugkeren naar ons Belgenlandje zonder Pespire mee te maken en met mijn vrouwen kennis te maken. Dus heb ik hem op zijn laatste dag in de laadbak van de auto van het project geladen en hem meegenomen op een rugbrekende rit naar een gemeenschap. Ik had wel eerst een matras in de laadbak gelegd, iets waar Bart mij later heel dankbaar voor was...
Ondertussen heb ik Bartje jammer genoeg al terug op het vliegtuig moeten zetten. Het is stilletjes in huis. Hoewel ik nu wel eens serieus kan nadenken hoe hij het in godsnaam heeft kunnen presteren om 10 dagen in Honduras te zijn, zonder ook maar 1 echte volledige Hondurese maaltijd naar binnen te spelen...
Bartje, het was geweldig je hier te hebben. En zoals al gezegd: voor herhaling vatbaar! Ik hoop dat je goed thuis aangekomen bent enne... Gelukkige verjaardag!!!
Dikke zoen!!
A couple of weeks ago, Bart, a good friend from Belgium, called me:"Maiteke, I want to get out for a while. I want to visit you.". "Sure", I said,"When?". "In 2 weeks..." So, what do m the airport, put him in the (rental)car and show Honduras on it's best! Together we went to the farest corners of the country. And just when Bart had the idea of going on a quiet holiday, we did this...
The first night we went out with a couple of friends, just to get the jetlag out of his system and to find the right rythm. The day after, after a short visit to the colonial town of Comayagua, we drove on to the Lago de Yojoa where we slept in a hostal that has it's own beer brewery on it's property.
The next morning we visited a 43 meter high waterfall in the neighbourhood. And in order to wake op truly and completely, we walked/swam/heaved ourselves through the waterfall. Behind it there's a little cave where you can catch your breath before diving back under the waterfall.
Completely refreshed, we hit the road again towards Copan. Copan is a small town where you can admire some beautiful Maya ruins. But a little action is always welcome. So I talked Bart into a Canopy tour. Action and amazing sights ensured!
After that we completed the trip with visits to Santa Rosa de Copan, La Campana, Gracias and La Esperanza. With a thick layer of dust from all the dirt roads, we arrived back in Tegucigalpa, where Jacopo invited us to his house for dinner. La Mama Italiana is visiting her son and who are we to say no to some delicious Italian food? That would be a waste!
Obviously, there is no way Bart could return to Belgium without experiencing Pespire and without knowing some of my women. So, on his last day here, I loaded him in the back of a pickup and took him on a backbreaking ride to 1 of the communities. I had put in a mattrass in the back of the pick up, something Bart was really glad about later on...
Since, I've had to put Bart back on the plane. It's very quiet now at home. But that at least gives me the space to think about how the hell Bart managed to spend 10 days in Honduras without eating 1 complete proper tipical Honduran meal...
Bart, I loved having you around. And as always: we should do this again! I hope you arrived well at home and... Happy birthday!!!
Big kiss!
Eerste avond zwaar op cafe met een paar vrienden, kwestie van de jetlag eruit te drinken en direct het juiste ritme vast te krijgen. De dag erna, na een bezoek aan de koloniale stad Comayagua, op weg naar de Lago de Yojoa waar we sliepen in een hostal die hun eigen kleine bierbrouwerij op hun erf hebben staan.
De volgende ochtend hebben we een bezoek gebracht aan een 43 meter hoge waterval in de buurt. En om helemaal goed wakker te worden, zijn we dóór de waterval door geploeterd. Achter de waterval is er gelukkig een kleine grot waar je even op adem kunt komen alvorens terug onder de waterval door te duiken.
Met een fris kopje hebben we dan de route hervat richting Copan. Copan is een klein stadje waar prachtige Maya ruines te bewonderen zijn. Maar een beetje actie is nooit niet weg. Dus heb ik Bartje in een Canopy tour gepraat. Actie en vergezichten verzekerd!
Daarna hebben we onze rondreis vervolledigd met een bezoek aan Santa Rosa de Copan, La Campana, Gracias en La Esperanza. Met een dikke laag stof van het rijden over zandwegen zijn we zaterdag terug in Tegucigalpa aangekomen, waar we prompt bij Jacopo thuis werden uitgenodigd om te gaan eten. La Mama Italiana is op bezoek bij zoonlief en dus wordt er uitgebreid Italiaans gekookt. Daar zeggen wij niet nee tegen!
Uiteraard kon Bart niet terugkeren naar ons Belgenlandje zonder Pespire mee te maken en met mijn vrouwen kennis te maken. Dus heb ik hem op zijn laatste dag in de laadbak van de auto van het project geladen en hem meegenomen op een rugbrekende rit naar een gemeenschap. Ik had wel eerst een matras in de laadbak gelegd, iets waar Bart mij later heel dankbaar voor was...
Ondertussen heb ik Bartje jammer genoeg al terug op het vliegtuig moeten zetten. Het is stilletjes in huis. Hoewel ik nu wel eens serieus kan nadenken hoe hij het in godsnaam heeft kunnen presteren om 10 dagen in Honduras te zijn, zonder ook maar 1 echte volledige Hondurese maaltijd naar binnen te spelen...
Bartje, het was geweldig je hier te hebben. En zoals al gezegd: voor herhaling vatbaar! Ik hoop dat je goed thuis aangekomen bent enne... Gelukkige verjaardag!!!
Dikke zoen!!
A couple of weeks ago, Bart, a good friend from Belgium, called me:"Maiteke, I want to get out for a while. I want to visit you.". "Sure", I said,"When?". "In 2 weeks..." So, what do m the airport, put him in the (rental)car and show Honduras on it's best! Together we went to the farest corners of the country. And just when Bart had the idea of going on a quiet holiday, we did this...
The first night we went out with a couple of friends, just to get the jetlag out of his system and to find the right rythm. The day after, after a short visit to the colonial town of Comayagua, we drove on to the Lago de Yojoa where we slept in a hostal that has it's own beer brewery on it's property.
The next morning we visited a 43 meter high waterfall in the neighbourhood. And in order to wake op truly and completely, we walked/swam/heaved ourselves through the waterfall. Behind it there's a little cave where you can catch your breath before diving back under the waterfall.
Completely refreshed, we hit the road again towards Copan. Copan is a small town where you can admire some beautiful Maya ruins. But a little action is always welcome. So I talked Bart into a Canopy tour. Action and amazing sights ensured!
After that we completed the trip with visits to Santa Rosa de Copan, La Campana, Gracias and La Esperanza. With a thick layer of dust from all the dirt roads, we arrived back in Tegucigalpa, where Jacopo invited us to his house for dinner. La Mama Italiana is visiting her son and who are we to say no to some delicious Italian food? That would be a waste!
Obviously, there is no way Bart could return to Belgium without experiencing Pespire and without knowing some of my women. So, on his last day here, I loaded him in the back of a pickup and took him on a backbreaking ride to 1 of the communities. I had put in a mattrass in the back of the pick up, something Bart was really glad about later on...
Since, I've had to put Bart back on the plane. It's very quiet now at home. But that at least gives me the space to think about how the hell Bart managed to spend 10 days in Honduras without eating 1 complete proper tipical Honduran meal...
Bart, I loved having you around. And as always: we should do this again! I hope you arrived well at home and... Happy birthday!!!
Big kiss!
15/02/2010
Ik loop weer eens serieus achter met mijn verhaaltjes. De laatste maand is dan ook hectisch geweest.
Pespire heeft haar enige week in het jaar van super opwinding gekend tijdens de jaarlijkse dorpsfeesten. Een heel evenement inclusief rodeo, miss-verkiezingen, paalklimmen, karaoke, eet-zoveel-je-kunt-wedstrijden,... Noem maar op, je kunt het zo gek niet bedenken als volksspelen of het stond op het programma.
De rust is sindsdien weergekeerd en iedereen concentreert zich weer op het werk. Dit jaar wordt het jaar van de waarheid. Op het einde van dit jaar sluiten we zowat alle projecten af. Voorlopig is het nog wachten geblazen op fondsen die er vorig jaar niet doorgekomen zijn. Eens die binnenkomen, ga ik verschillende handen tekort komen!
Ondertussen trek ik er alle dagen op uit om mijn dames te bezoeken. Deze week was hoe-verder-hoe-liever-week, waarbij ik bijna de zolen van mijn schoenen gewandeld heb. Maar met veel plezier, ik was blij mijn dames terug te zien en er nog een paar nieuwe groepen bij te krijgen. En zij waren duidelijk ook blij mij te zien. Het is zelden dat ik terug naar Pespire keer met een lege rugzak. Maar deze keer kreeg ik hem bijna niet meer dicht: een camote de grootte van een een rugbybal, een radijs zo groot als een vuist, een komkommer, 4 appelsienen en een zak gedroogde hibiscus... Alles recht van het veld!
Again, I am way behind with my stories. But then again, the last month has been pretty hectic.
Pespire has celebrated the only week-of-super-excitement during the yearly folklore festival. A big event including rodeo, miss-elections, karaoke, climb-the-pole and eat-as-much-as-possible-contests,... Any crazy activity, you name it and I bet you it was programmed.
But tranquility has since returned and everybody is concentrating again on work. This year will be the year of the truth. At the end of 2010, nearly every project will be closed. But we are still waiting for some fundings that didn't come through last year. When they do, I`ll be drowning in work!
In the meantime, I am still visiting my ladies on a daily basis. Last week was the-further-the-better-week. I nearly walked of the soles of my shoes. But with pleasure, as I was eager to see my ladies and to get to know a few new groups. Clearly they were happy to see me too. I seldom return to Pespire with an empty backpack but this time I could hardly close: a camote the size of a rugbyball, a radish as big as a fist, a cucumber, 4 oranges and a bag of dried hibiscus... All straight from the field!
Pespire heeft haar enige week in het jaar van super opwinding gekend tijdens de jaarlijkse dorpsfeesten. Een heel evenement inclusief rodeo, miss-verkiezingen, paalklimmen, karaoke, eet-zoveel-je-kunt-wedstrijden,... Noem maar op, je kunt het zo gek niet bedenken als volksspelen of het stond op het programma.
De rust is sindsdien weergekeerd en iedereen concentreert zich weer op het werk. Dit jaar wordt het jaar van de waarheid. Op het einde van dit jaar sluiten we zowat alle projecten af. Voorlopig is het nog wachten geblazen op fondsen die er vorig jaar niet doorgekomen zijn. Eens die binnenkomen, ga ik verschillende handen tekort komen!
Ondertussen trek ik er alle dagen op uit om mijn dames te bezoeken. Deze week was hoe-verder-hoe-liever-week, waarbij ik bijna de zolen van mijn schoenen gewandeld heb. Maar met veel plezier, ik was blij mijn dames terug te zien en er nog een paar nieuwe groepen bij te krijgen. En zij waren duidelijk ook blij mij te zien. Het is zelden dat ik terug naar Pespire keer met een lege rugzak. Maar deze keer kreeg ik hem bijna niet meer dicht: een camote de grootte van een een rugbybal, een radijs zo groot als een vuist, een komkommer, 4 appelsienen en een zak gedroogde hibiscus... Alles recht van het veld!
Again, I am way behind with my stories. But then again, the last month has been pretty hectic.
Pespire has celebrated the only week-of-super-excitement during the yearly folklore festival. A big event including rodeo, miss-elections, karaoke, climb-the-pole and eat-as-much-as-possible-contests,... Any crazy activity, you name it and I bet you it was programmed.
But tranquility has since returned and everybody is concentrating again on work. This year will be the year of the truth. At the end of 2010, nearly every project will be closed. But we are still waiting for some fundings that didn't come through last year. When they do, I`ll be drowning in work!
In the meantime, I am still visiting my ladies on a daily basis. Last week was the-further-the-better-week. I nearly walked of the soles of my shoes. But with pleasure, as I was eager to see my ladies and to get to know a few new groups. Clearly they were happy to see me too. I seldom return to Pespire with an empty backpack but this time I could hardly close: a camote the size of a rugbyball, a radish as big as a fist, a cucumber, 4 oranges and a bag of dried hibiscus... All straight from the field!
25/01/2010
Verjaardag / Birthday
Diegenen die zich zorgen maakten dat ik eenzaam en alleen mijn verjaardag in Honduras moest doorbrengen, kunnen op hun 2 oren slapen. Mijn verjaardag is nog nooit zo vaak gevierd in 1 keer.
Dezelfde avond van mijn terugkomst naar Honduras hebben een paar vrienden in tegucigalpa voor mij een fantastisch terugkomst/verjaardagsfeestje georganiseerd. De perfecte manier om enige vorm van jetlag en nostalgie meteen uit de weg te ruimen: asado (BBQ) met het beste vlees, grote hoeveelheden drank, live muziek en een uitgelaten gezelschap. Voor verdere comentaar: zie foto`s.
Maar daar is het niet bij gebleven. Ook in Pespire zijn ze mijn verjaardag niet vergeten. Mijn geweldige buurvrouwen hebben mij getrakteerd op een lekker diner. Loanie had zelfs speciaal een taart gebakken met gepersonaliseerd opschrift!
En om het plaatje af te maken heb ik gisteren de laatste fase van project vier-de-verjaardag-van-Maite meegemaakt bij 1 van mijn damesgroepen. Uiteraard ben ik ook hier volgestopt met eten (die 5 kilo die ik er in Belgie bij ben gekomen staan nog niet op wegsmelten!) en waren er cadeautjes aan de orde.
Hoor je mij klagen? Ik dacht het niet!!
Those who worried that I`d be spending my birthday all alone in Honduras, can be reassured. My birthday has seldom be celebrated that many times at once.
The same night of my return to Honduras, a couple of friends in Tegucigalpa organized the best coming back/birthday party. THE way to deal with jetlag and possible nostalgia: Asado (BBQ) with the best meat, huge amounts of booze, live music and a happy crowd. For further comments: see the pictures!
But that wasn`t all. In Pespire, they didn`t forget my birthday either. My great neighbours prepared a delicious dinner. Loanie even made me a home-baked cake with personalized message!
And to top it all, I lived the last fase of the let`s-celebrate-the-birthday-of-Maite project yesterday with one of my groups of women. Obviously they too stuffed my with great food (those 5 kilos gained in Belgium aren`t going to go away soon...) and even a present.
Do you hear me complain? Thought not!!
Dezelfde avond van mijn terugkomst naar Honduras hebben een paar vrienden in tegucigalpa voor mij een fantastisch terugkomst/verjaardagsfeestje georganiseerd. De perfecte manier om enige vorm van jetlag en nostalgie meteen uit de weg te ruimen: asado (BBQ) met het beste vlees, grote hoeveelheden drank, live muziek en een uitgelaten gezelschap. Voor verdere comentaar: zie foto`s.
Maar daar is het niet bij gebleven. Ook in Pespire zijn ze mijn verjaardag niet vergeten. Mijn geweldige buurvrouwen hebben mij getrakteerd op een lekker diner. Loanie had zelfs speciaal een taart gebakken met gepersonaliseerd opschrift!
En om het plaatje af te maken heb ik gisteren de laatste fase van project vier-de-verjaardag-van-Maite meegemaakt bij 1 van mijn damesgroepen. Uiteraard ben ik ook hier volgestopt met eten (die 5 kilo die ik er in Belgie bij ben gekomen staan nog niet op wegsmelten!) en waren er cadeautjes aan de orde.
Hoor je mij klagen? Ik dacht het niet!!
Those who worried that I`d be spending my birthday all alone in Honduras, can be reassured. My birthday has seldom be celebrated that many times at once.
The same night of my return to Honduras, a couple of friends in Tegucigalpa organized the best coming back/birthday party. THE way to deal with jetlag and possible nostalgia: Asado (BBQ) with the best meat, huge amounts of booze, live music and a happy crowd. For further comments: see the pictures!
But that wasn`t all. In Pespire, they didn`t forget my birthday either. My great neighbours prepared a delicious dinner. Loanie even made me a home-baked cake with personalized message!
And to top it all, I lived the last fase of the let`s-celebrate-the-birthday-of-Maite project yesterday with one of my groups of women. Obviously they too stuffed my with great food (those 5 kilos gained in Belgium aren`t going to go away soon...) and even a present.
Do you hear me complain? Thought not!!
9/01/2010
Een nieuw jaar / a new year
De vakantie zit erop. Nu alleen nog een weekje vakantie nodig om van mijn verlof te bekomen.(ja, dat zal er echt niet inzitten!)
De vlucht naar Europa was een ware calvarietocht: van de 4 vluchten is er niet 1 volledig goed gelopen. Kleine probleempjes waren een vogel die een enorm gat in een vleugel van het vliegtuig gemaakt had, vertragingen waardoor een vlucht gemist werd en de sneeuw in Schiphol die naar Brussel vliegen of sporen onmogelijk maakte. Maar enfin, ik ben er geraakt - hoewel mijn valiezen er een weekje langer over deden - en daarmee begon 14 dagen van de Ronde van Belgie en Luxemburg om zoveel mogelijk vrienden en familie te zien.
Ik kan maar 1 ding vaststellen: 2 weken zijn veel te kort! Ondanks een chronisch gebrek aan slaap heb ik ervan genoten iedereen te zien. Het was een schitterende mix van rustige avondjes met familie en feestjes afschuimen met vrienden.
Merciekes iedereen! Ik prijs mezelf gelukkig met een geweldige familie die mij steunt in mijn ver-overzee-zelden-in-Belgie leven en met fantastische vrienden die er altijd zijn, ook al zie ik jullie veel te zelden!
My holidays are over. Now I just need another week of vacation to charge my batteries from these hectic holidays. (Yeah, right, as if that is going to be the case!)
The trip to Europe was a real ordeal: of the 4 flights, not 1 went completely well. Small problems were a bird that made a huge hole in a wing of the plane (I kid you not!), delays which made me miss a flight and the snow in Schiphol that made travelling to Brussels either by plane or by train impossible. But I got there in the end - and so did my suitcases a week later - and with that started a 2 week Tour of Belgium and Luxemburg to see as many friends and family as possible.
I can only state 1 thing: 14 days are way to little! In spite of a chronic lack of sleep, I enjoyed seeing everyone again. It turned out to be a splendid mix of quiet evenings with my family and great parties with my friends.
Thanks everyone! I consider myself very lucky with a awesome family who support me in my far-away-seldom-in-Belgium life and with fantastic friens who are always there, even though I see you guys way to little!
Abonneren op:
Posts (Atom)