Marie

Dames en heren, in Honduras is het bijna verplicht om getrouwd te zijn en 4 kinderen te hebben op mijn leeftijd. Trouwen komt niet in mijn woordenboek voor. Maar laat mij jullie met trots mijn nieuwe baby voorstellen: Marie!

Ladies and gentlemen, in Honduras it's almost compulsatory to be married and to have at least 4 children at my age. My dictionary doesn't feature "marriage". But let me proudly present to you my new baby: Marie!




Ik ben waarschijnlijk de enige vrouw in heel Choluteca die met de moto rijdt en dat ik daarbij nog eens blank ben, maakt dat de wereld even stilstaat wanneer ik ergens mijn helm afzet. De stilte is heel even oorverdovend - maar duurt nooit lang. Het gefluit kan immers niet uitblijven hier! Mijn reputatie lijkt trouwens al serieus in de maak. Mensen die ik nog nooit gezien heb, spreken mij aan: "Jij bent die Belgische, he".... Hmmm, ik kan hier beter niet te veel stoute dingen uithalen! Maar ze hebben tenminste de nationaliteit al juist. Bij aankomst bleek iedereen te denken dat ik Zweedse was!

I probably am the only woman in the whole of Choluteca who drives a motorbike and the fact that I am also white, means that the world stops turning when I take off my helmet somewhere. The silence is deafening, but that never takes long. After all, Latino's are all about whisteling and making noice! However, my reputation seems already set here. People I've never seen address me in the streets: "You are the Belgian, right?"... Hmmm, I better keep my act clean around here! But at least they've got my nationality right now. When I just got here, everybody seemed to think I was Swedish!

workshop

Suikerriet / Sugarcane
Batido
Rietsuiker / Sugar from sugarcane

Mijn eerste eigen workshop zit erop! En het is goed gegaan - oef...
Het is nochtans even zweten geweest. De opdracht lijkt vrij simpel: leg aan een groep suikerrietboeren het concept marketing uit. Hmm, makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste is marketing een vrij uitgebreid thema. Probeer dat maar eens te geven op een paar uur verspreid over 2 namiddagen. Ik heb er zelf een paar jaar op gestudeerd! Ten tweede moet de uitleg heel basic gehouden worden. De helft van de mensen die deelgenomen hebben kunnen niet lezen of schrijven. Hun handtekening is een vingerafdruk. Dus moet de workshop heel interactief zijn en moeten er veel tekeningen e.d. gebruikt worden om dingen duidelijk te maken en om hun aandacht erbij te houden.
Ik dus aan het werk om mijn uiteenzetting uit te schrijven. Een paar dagen heb ik erop gezwoegd om iets in elkaar te zetten dat volledig is, maar tegelijkertijd in zeer simpel Spaans en met veel opdrachtjes. Eens klaar ging ik met enige trots naar mijn collega's om te horen of het niveau OK was en voor een inschatting van de tijdsindeling. Waarna meteen de helft geschrapt werd wegens te uitgebreid. Oeps. Maar met enige herwerking leek de zaak wel goed te zitten.
Woensdagnamiddag vertrok ik dan met mijn collega Neptaly naar onze suikerrietboeren -een rit van een uur door de bergen met de moto. Een zware rit over slechte wegen met veel stof, maar ook met ongeloofelijk prachtige uitzichten! Ik geef het toe, de zenuwen gierden door mijn keel en de eerste middag was niet makkelijk. Omdat de mensen van de gemeenschap mij nog niet kennen en omdat ik buitenlandse ben, duurt het even voor ze mij vertrouwen. De eerste middag moest ik echt trekken en sleuren om antwoorden en reacties te krijgen. Maar de tweede middag kwamen er al spontaan vragen en opmerkingen. Ik had ook al geleerd van de vorige middag en meer praktische opdrachten gegeven, zoals het kleuren van een etiket voor een produkt - waarbij ze leren wat er allemaal op een etiket moet komen te staan. Van de oorspronkelijke tekst is uiteindelijk niet veel overgebleven. Ik heb gegeven wat in mij opkwam, met veel herhalingen en verduidelijkingen. En dat heeft vruchten afgeworpen - in gesprekjes met "mijn" boeren achteraf bleek dat ze toch een deel begrepen en onthouden hadden en dat ze mijn uitleg duidelijk vonden. De ideetjes voor een volgende workshop die ze willen kwamen al naar voren. Gelukkig maar, want dit zijn mensen waarmee ik nog veel - en met veel plezier - zal werken. Een klomp rietsuiker en batido de panela (suikersnoep) rijker, heb ik mij dan vrolijk terug op de moto gehesen voor de lange weg terug naar huis - met mijn tekeningen en met veel zegeningen van "mijn" boeren. En dat is exact waarom ik dit graag doe.

Workshop

Vingerafdruk als handtekening / Fingerprint as signature

"mijn" boeren / "my" farmers

My first workshop is over! And it went well - luckily...
But it's been a struggle. The task seems quite simple: explain the concepts of marketing to a group of sugar cane farmers. Hmmm, easier said than done. First of all, marketing is a extensive subject. Try teaching that in a couple of hours, spread over 2 afternoons. I've taken several years of courses to learn it! Second, the explanation needs to be very basic. Half of the people participating cannot read nor write. Their signature is a fingerprint. So the workshop needs to be very interactive and needs to have a lot of drawings, pictures, ... to explain things and to keep their attention going.
So I set to work, writing out my exposition. It took me a couple of days to put together something complete. but comprehensive in simple Spanish and with loads of little tasks for the participants to do. Once done, I went a little proud to have it checked by my collegues. Upon which they took out big chunks of text which appeared to be to extensive. Oops. But with a little rewriting, things seemed to work out.
Wednesday afternoon, I then left with my colleague Neptaly to our sugar cane farmers - a 1-hour motorride through the mountains. It's a tough, dusty ride over bad roads but boy - the views are simply amazing! I admit, nerves were rushing through my body and that first afternoon wasn't easy. Because the people of the community don't know me yet and because I am a foreigner, it takes them a while to thrust me. That first afternoon I had to force answers and reactions out of them. But the second afternoon, the questions and opinions came more readily. I had already learned from the day before and introduced more participative tasks, like drawing a label for a product - from which they learn what information a label should contain. Little was left from the original exposition I wrote. I taught them what came into my head, with loads of repetitions and clarifications. And it helped: talking to "my" farmers afterwards, it appeared they remembered quite a bit and they thought my explanations clear. Their ideas for a next workshop already came foreward. Luckily, because these are the people I will be working with quite often - and with pleasure. So a lump of sugarcane and batido de panela (a sweet made of sugercane) richer, I got happily back on the motorbike for the long ride home - with my drawings and a lot of blessings from "my" farmers. And that is exactly why I love this work.


Voorstelling / Presentation

Tekeningen / Drawings

Opdracht / Task

Fair trade

Er is de laatste weken weer een hoop een gebeurd hier in het verre Honduras.

Sinds begin november ben ik de trotse huurster van een huisje net buiten de stad. Niet dat ik het nodig heb - maar mijn nieuwe thuis heeft 2 badkamers, 3 slaapkamers een keuken, living en eetkamer.... Dus diegenen die erover denken om eens binnen te wippen kunnen rekenen op slaapplaats! Moet het wel eerst nog bemeubelen! Ach, het klinkt groter dan het is, maar het is in ieder geval mijn eigen plekje - iets wat je toch wel nodig hebt hier. Mijn plekje ligt echter wel net buiten de stad en iets van transport binnen de stad kan ik hier best gebruiken. Dus ben ik gezwicht voor 1 van mijn liefdes en heb een klein motootje gekocht. Na een hoop discussie en een paar glazen alcohol zijn mijn collega's (waar ik nog voorlopig nog mee samen woon) en ik het eens geraakt over de naam van mijn nieuwe baby: Marie.

Tot zover het settle-nieuws. Nu over naar het werknieuws.
Mijn werk begint eindelijk een beetje te lopen en mijn agenda vol te geraken. Bij ADEPES zitten we midden in de organisatie van een uitwisseling met de organisatie UNAG in Nicaragua (waar mijn collega Heleen Neirynck het kantoor onveilig maakt). De eerste taller (workshop) die ik zelf moet geven komt eraan en dat is behoorlijk stressen. En verder ga ik regelmatig het veld in (letterlijk).
Ook bij CIPE begint het te draaien. Op dit moment trekken Benjamin en ik er alle dagen op uit om alle 22 groepen te bezoeken en te leren kennen. Een behoorlijk karwei, want de mensen leven echt afgelegen en een tocht van 30 km betekent hier algauw een rit van 1 tot 2 uur...

Maar dat er hier dingen gebeuren die verandering teweeg brengen is zeker. Vorige week ben ik op 1 van onze uitjes op een groep vrouwen - La Sureñita geheten - gestoten die cashewnoten verwerken. Uitermate geïnteresseerd ben ik eens binnengelopen voor een rondleiding. De dames kopen de noten van hun mannen (die de noten aanplanten en oogsten) en verwerken die voor export. Alles blijft dus binnen de gemeenschap. Bij het bekijken van de verpakking was ik aangenaam verrast: een directe aankoper van de noten is OXFAM België. De vrouwen vertelden me dat door hun activiteit (mee in gang gezet door NGO's) hun kinderen nu naar school gaan en hun levensstandaard merkbaar verbeterd is. Fair Trade kan dus echt werken!



A lot of things happened here in far-away-land since I last wrote.

From this month on, I am renting a nice little house in the outskirts of Choluteca-city. Not that I need it, but my new home has 2 bathrooms, 3 bedrooms, a kitchen, a living room and a diner... So those contemplating to brighten up my life with a little visit can count on a place to sleep! It does sound bigger than it is, though, but it is my own space, something that is indispensable here. I only need to furnish the place, but once I've got the basics I'm moving. But because my new home is located outside the city, I need some kind of transport. So I`ve fallen for 1 of my old loves and bought myself a (little) motorcycle. After a lot of discussions and a couple of drinks, my collegues and I (with whome I still live)have agreed on the name of my new baby: Marie.

That was the settle-down news. Now about work.
Things are finally moving at work and my planning starts to fill up. At ADEPES we're in the middle of the organisation of an exchange with the UNAG - an organisation in Nicaragua (where my collegue Heleen Neirynck works. My first taller (workshop) to give is coming up, which gives me quite some stress. And other than that, I can be found quite often in the field (litterally)
At CIPE things are moving too. Right now, Benjamin and I are visiting all 22 groups of women that CIPE is working with, in order for me to get to know them. A serious job as the people live very remote and a 30 km drive can take up to 1 or 2 hours...

But that things do happen around here that bring about change is for sure. Last week, on one of my trips, I came across a group of women - called La Sureñita - selling cashew nuts. Interested, I went in to have a look around. The ladies buy their nuts from their husbands (who take care of the plantations) and prepare them for export. So it all stays within the community. Upon looking at the packaging, I was pleasantly surprised to see that one of the direct buyers is OXFAM Belgium. The women told me that because of their activities (brought about by NGO`s) their children can now go to school and that there has been a serious improvement in their way of living. Fair Trade can work!