Special Art

Thursday evening, with a couple of friends in a bar, telling anecdotes about a few "special characters" we have in our circle of friends. Nothing strange, a typical night out whereever in the world. But even a typical evening can take a strange turn.

We've changed subjects and the conversation is now about art, Honduran painters to be precise. Because Guiseppe is returning to his homecountry the next day, Odin insists on showing us that same moment some masterpieces hanging in a hotel nearby.

It is 2 AM, but we don't care. We go over to the hotel, have the nightwatcher tag along through the corridors of the hotel and discuss every painting we see.

Half an hour later we are back outside, and see the nightwatcher shaking his head about the "strange characters" he just toured in the hotel. We start laughing: there's another anecdote to add to the list!

Donderdagavond, met een paar vrienden op café, anekdotes aanhalend over een paar "speciale personages" die we in onze vriendenkring hebben. Niets ongewoons, een typisch avondje uit waar ook ter wereld. Maar ook een typisch avondje uit kan gauw een ongewone wending nemen.

We zijn veranderd van onderwerp en de conversatie gaat verder over kunst, meer bepaald over Hondurese schilders. Omdat Guiseppe een dag later terugkeert naar zijn geboorteland, staat Odin erop ons op dat eigenste moment een paar meesterkunstwerken te tonen die in een hotel nabij hangen.

Het is 2 uur 's ochtends, maar dat kan ons niet deren. We trekken naar het hotel, nemen de nachtwaker op sleeptouw door de gangen van het hotel en becommentariëren elk schilderij waar ons oog op valt.

Een half uurtje later staan we terug op straat en zien we de nachtwaker meewarig zijn hoofd schudden over die "speciale personages" die hij net rondgeleid heeft. We schieten in de lach: een anekdote erbij!

Huwelijk Ondina

I was invited nearly 2 years ago, but finally the big the came peeping around the corner: the wedding. Not mine (not even close) but my friend Ondina's.

I met Ondina for the first time when I took some of the women I work with to El Salvador to visit another project. She prooved to be a rock, comforting the other women who never even had been outside Pespire, let alone the country. She is a beautiful girl, a little shy and with a heart of gold, working as a teacher in one of the communities in the mountains. Since that trip to El Salvador, we became friends.

One day, Ondina confided in me that she had a boyfriend and that she was about to get married. I learned quickly that "about to get married" can sometimes take quite some time. But then it came: the official invitation to her wedding. I was excited, it would be my first Honduran wedding to attend and a real traditional wedding at that.

The ceremony was nice, but I did have to hide a few giggles. For starters, the priest managed to mix up the names of the bride and groom - twice. Then, as sermon, he spoke 15 minutes warning them for adultry (not your most common sermon in my country!) and warning their parents that from now on they had to let their children go.

Then we were off to the community for the traditional feast, with loads of food, numerous guests and live music. Ondina must have melted in her big dress in the smoltering heat, dancing on the fast rythms of the local cuerda-band. But still she looked radiant. And I am happy for her.

So, I propose a toast: For Ondina and her Samuel, that they may be happy ever after and see their dreams come true. Salud!

Ik werd 2 jaar geleden al uitgenodigd, maar eindelijk brak de grote dag aan: het huwelijk. Niet het mijne (verre van) maar dat van mijn vriendin Ondina.

Ik ontmoette Ondina voor de eerste keer toen ik een paar van de vrouwen waarmee ik werk naar El Salvador meenam om een ander project te bezoeken. Ondina bleek een rots in de branding, de andere vrouwen helpend die nog nooit buiten Pespire, laat staan uit het land, geweest waren. Ze is een prachtmeid, een beetje verlegen en met een hart van goud, die als leerkracht in de gemeenschappen werkt. Na onze trip naar El Salvador werden we vriendinnen.

Op een dag fluisterde ze me in het oor dat ze een vriend had en dat ze op trouwen stond. "Op trouwen staan" kan hier echter lang meegaan. Maar eindelijk was het daar: de officiële uitnodiging voor haar huwelijk. Ik was opgetogen, dit zou mijn eerste Hondurees huwelijk worden, en dan ook nog een traditioneel huwelijk.

De ceremonie zelf was mooi, maar ik heb toch een paar lachjes moeten onderdrukken. Om te beginnen is de priester erin geslaagd om de namen van de bruid en de bruidegom te verwarren - twee keer zelfs. Dan, bij wijze van preek, waarschuwde hij hen gedurende 15 minuten voor overspel (niet je doordeweekse preek in mijn land!) en hun ouders dat ze zich niet meer met hun kinderen mochten moeien.

Vandaar ging het feest verder bij de bruidegom thuis in 1 van de gemeenschappen. Een traditioneel feest met veel voedsel, een onmogelijk groot aantal genodigden en live muziek. Ondina moet gesmolten zijn in haar zware jurk, dansend op het opzwepende ritme van de lokale cuerda-band. Maar toch straalde ze. En ik ben gelukkig voor haar.

Dus stel ik een toast voor: Op Ondina en haar Samuel, dat ze nog lang en gelukkig mogen leven en dat al hun dromen uitkomen. Salud!