Iedere keer dat ik Marie de brug over en de stad uit rijd, blijf ik me verbazen over de pracht van dit land. De brug scheidt de stad van open, vlak land. Choluteca ligt in een vallei en dat betekent dat ik een wijd zicht heb op de omliggende bergen in de verte. De rivier snijdt door de vlakte die een maand geleden nog prachtig groen was, maar al bruin verkleurd nu het regenseizoen abrupt tot een halt gekomen is. Iedere keer wil ik stoppen en genieten van het spectakel. En iedere keer denk ik bij mezelf: “Dit is Honduras, zo verdomd mooi”.
Maar als land kent Honduras beide zijden van het spectrum. The good, the bad and the ugly, als je wil. Vorige week bereikte ons het nieuws dat er een verschrikkelijk ongeluk had plaatsgevonden in 1 van de families waar we mee werken. Een dronken man liep gewapend rond – jammer genoeg geen zeldzaamheid hier. Hij heeft het wapen laten vallen, dat is afgegaan. De verdwaalde kogel heeft zijn dochter gedood. Ook dit is Honduras.
Bars sluiten om 2 uur ’s morgens. Maar als je weet waar je moet zijn, kun je altijd doorgaan. Op een keer stopten we bij een plaatselijk lokaaltje voor een paar laatste drankjes. Plotseling kwamen er 2 mannen met typische guitaren naar buiten. Het is ermee geëindigd dat we tot in de vroege uurtjes zeemzoete rancheroliedjes gezongen hebben. Taxichauffeurs en zelfs de politie deden vrolijk mee. Ook dit is Honduras.
Religieuse hypocrisie is het sleutelwoord hier. Katholicisme is wijdverspreid en de doctrines ook. De boodschap is geen sex voor het huwelijk. Mannen en vrouwen kunnen geen platonische vriendschap hebben, om de verleiding te vermijden. En met dit alles gaat ontrouw en sexuele frustratie hand in hand. Tegen de tijd dat iemand begin 20 is, is de kans groot dat hij of zij getrouwd is, waarschijnlijk met het eerste of tweede kind al onderweg. Te jong getrouwd of een “huwelijk van moetes” zorgt voor ongeziene ontrouw. Zowel door mannen als door vrouwen. En dat is in geval van geluk. De jonge ongetrouwde moeders in dit land zijn niet te tellen. Ook dit is Honduras.
Wanneer ik de gemeenschappen bezoek, schokt de armoede van veel van deze mensen mij nog steeds. Toch zullen ze mij altijd begroeten met kus en knuffel, serveren ze mij lekkere kippesoep en tortillas, lachen ze met het feit dat ik nog niet getrouwd ben en vertellen me dat ze zo dankbaar zijn omdat er mensen zijn die het slechter hebben dan zij. Het enige dat ik kan doen is een ongelooflijke bewondering hebben voor hun geloof en sterkte. Ook dit is Honduras.
Op gebied van gender heeft de plaatselijke bevolking nog een lange weg te gaan. De meeste Hondurese vrouwen blijven thuis, letten op de kinderen en werken lange dagen in het huis en op het veld. De man is traditiegewijs de kostwinner van het gezin. Jammer genoeg heerst hier een superhoge werkloosheid, waardoor ook het alcoholisme hoge toppen scheert. Analfabetisme is wijdverspreid, toegang tot goede medische verzorging laag. Huishoudelijk geweld is overvloedig aanwezig, net als corruptie. Ook dit is Honduras.
Honduras is een land van extremen. Het is mooi, gewelddadig, vrolijk, arm, corrupt, warm, sentimenteel. Als een doolhof waarin je nooit weet wat je achter de hoek kan vinden. Als een prachtige maar heel veeleisende minares. Je houdt ervan of je haat het. Ik voor mij houd ervan. Dit is nu ook mijn Honduras...
Every time I drive Marie over the bridge out of town, I am amazed by the beauty of this country. Crossing that bridge brings me straight from the city into open land. Choluteca lays in a valley, which means I get a wide view of the surrounding mountains in the distance. The river cuts its way through the plains that were a lush green a month ago, but that are already turning brown now that the rainy season has come to an end abruptly. Every time it makes me want to stop and enjoy the spectacle. And every time I think: “This is Honduras, so beautiful”
But as a country, Honduras is both ends of the spectrum. The good, the bad and the ugly, if you will. Last week, we got the news that in one of the families we work with, a terrible accident happened. A man was drunk and walked around armed – unfortunately not an unusual thing here. He dropped his weapon, which went off. The stray bullet killed his daughter. This is Honduras too.
Bars close at 2 AM. But if you know where to go, you can always go on. One time we stopped at this shack at the side of the road for some last drinks. Suddenly, out came 2 guys with typical guitars. We ended up singing mellow ranchero songs till early morning. Taxidrivers and even police stopped and joined in. This is Honduras too.
Religious hypocracy is the key word around here. Catholicism is big and so are the doctrines. One should not have sex before marriage. Man and women cannot be just friends, in order to avoid temptation. And with this comes infidelity and sexual frustration. By the time one hits his or her twenties, chances are he or she is married, probably with the first or second child on the way. Married too young or because one had to for getting pregnant, infidelity soars. By both men and women. And that is when one is lucky. The young, single moms are numerous. This is Honduras too.
When I visit the communities, I’m still shocked by the poverty of a lot of these people. Still, they always kiss and hug, serve me delicious chicken soup with tortillas, make jokes about me not being married and tell me that they are gratefull, because there are people who are worse of than them. All I can do is admire their faith and strength. This is Honduras too.
Genderwise, the people have a long way to go. Most Honduran women stay at home, look after the children, work long hours around house and on the field. The man has to provide the income. Unfortunately unemployment hits the roof, causing alcoholism to soar. Analfabetism is very high, access to good medical care is very low. Domestic violence is abundant, so is corruption. This is Honduras too.
Honduras is a land of extremes. It’s beautiful, violent, warm, poor, full of joy, corrupt, sentimental. It’s like a maze, you never know what you are going to find around the corner. It’s like a mistress that is exquisite but very demanding at once. You either love it or hate it. I, for one, am hooked. This is now my Honduras too…
3/12/2008
Amapala
Tussen het werken door is het af en toe ook nodig om te ontspannen. En in Honduras zijn er een massa fantastische plekjes om dat te doen. Bijvoorbeeld in Amapala op Isla del Tigre, zo'n uurtje rijden van Choluteca.Het vorige weekend werden de voorverkiezingen voor de presidentskandidaten gehouden in Honduras. Dat betekende veel tramelant en veel lawaai in de afgelopen maanden: overal affiches, optochten, auto's met luidsprekers om 5 uur 's ochtends (!),... Dat is nu eindelijk afgesloten vorig weekend met de stembusgang. Aangezien ik niet erg happig was op een tumultueus en chaotisch weekend, ben ik met een paar vrienden naar Amapala vertrokken. Uiteraard goed voorbereid op de Ley Seca (wet op de drooglegging) die voor 48 uur van kracht was...
Veel leuker dan de verkiezingen - hoewel we wel de uitslag gevolgd hebben: Elvin Santos voor de Liberalen en Porfirio "Pepe" Lobo voor de Nationalisten. Wordt vervolgd volgend jaar in November. 
In between work, one needs to relax every once and a while. And Honduras counts with numerous beautiful places to do exactly that. Take for example Amapala on Isla del Tigre, about an hour from Choluteca.
The last weekend was the weekend of the pre-elections of the candidates running for president. That meant much ado and lots of noise in the previous months: billboards everywhere, marches, cars with speakers at 5 AM (!)... That finally ended all last weekend with the voting. But since I wasn't very keen on a chaotich weekend, I left with a couple of friends to Amapala. Obviously well prepared for the Ley Seca (the ban on liquor) which was enforced for 48 hours...
A lot more fun than the elections, although we did follow up on the results: Elvin Santos for the Liberal Party and Porfirio "Pepe" Lobo for the National Party. To be continued next year in November.
25/11/2008
Marie
Dames en heren, in Honduras is het bijna verplicht om getrouwd te zijn en 4 kinderen te hebben op mijn leeftijd. Trouwen komt niet in mijn woordenboek voor. Maar laat mij jullie met trots mijn nieuwe baby voorstellen: Marie!
Ladies and gentlemen, in Honduras it's almost compulsatory to be married and to have at least 4 children at my age. My dictionary doesn't feature "marriage". But let me proudly present to you my new baby: Marie!
Ik ben waarschijnlijk de enige vrouw in heel Choluteca die met de moto rijdt en dat ik daarbij nog eens blank ben, maakt dat de wereld even stilstaat wanneer ik ergens mijn helm afzet. De stilte is heel even oorverdovend - maar duurt nooit lang. Het gefluit kan immers niet uitblijven hier! Mijn reputatie lijkt trouwens al serieus in de maak. Mensen die ik nog nooit gezien heb, spreken mij aan: "Jij bent die Belgische, he".... Hmmm, ik kan hier beter niet te veel stoute dingen uithalen! Maar ze hebben tenminste de nationaliteit al juist. Bij aankomst bleek iedereen te denken dat ik Zweedse was!
I probably am the only woman in the whole of Choluteca who drives a motorbike and the fact that I am also white, means that the world stops turning when I take off my helmet somewhere. The silence is deafening, but that never takes long. After all, Latino's are all about whisteling and making noice! However, my reputation seems already set here. People I've never seen address me in the streets: "You are the Belgian, right?"... Hmmm, I better keep my act clean around here! But at least they've got my nationality right now. When I just got here, everybody seemed to think I was Swedish!
Ladies and gentlemen, in Honduras it's almost compulsatory to be married and to have at least 4 children at my age. My dictionary doesn't feature "marriage". But let me proudly present to you my new baby: Marie!
Ik ben waarschijnlijk de enige vrouw in heel Choluteca die met de moto rijdt en dat ik daarbij nog eens blank ben, maakt dat de wereld even stilstaat wanneer ik ergens mijn helm afzet. De stilte is heel even oorverdovend - maar duurt nooit lang. Het gefluit kan immers niet uitblijven hier! Mijn reputatie lijkt trouwens al serieus in de maak. Mensen die ik nog nooit gezien heb, spreken mij aan: "Jij bent die Belgische, he".... Hmmm, ik kan hier beter niet te veel stoute dingen uithalen! Maar ze hebben tenminste de nationaliteit al juist. Bij aankomst bleek iedereen te denken dat ik Zweedse was!
I probably am the only woman in the whole of Choluteca who drives a motorbike and the fact that I am also white, means that the world stops turning when I take off my helmet somewhere. The silence is deafening, but that never takes long. After all, Latino's are all about whisteling and making noice! However, my reputation seems already set here. People I've never seen address me in the streets: "You are the Belgian, right?"... Hmmm, I better keep my act clean around here! But at least they've got my nationality right now. When I just got here, everybody seemed to think I was Swedish!
21/11/2008
workshop
Suikerriet / Sugarcane
Batido 
Rietsuiker / Sugar from sugarcaneMijn eerste eigen workshop zit erop! En het is goed gegaan - oef...
Het is nochtans even zweten geweest. De opdracht lijkt vrij simpel: leg aan een groep suikerrietboeren het concept marketing uit. Hmm, makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste is marketing een vrij uitgebreid thema. Probeer dat maar eens te geven op een paar uur verspreid over 2 namiddagen. Ik heb er zelf een paar jaar op gestudeerd! Ten tweede moet de uitleg heel basic gehouden worden. De helft van de mensen die deelgenomen hebben kunnen niet lezen of schrijven. Hun handtekening is een vingerafdruk. Dus moet de workshop heel interactief zijn en moeten er veel tekeningen e.d. gebruikt worden om dingen duidelijk te maken en om hun aandacht erbij te houden.
Ik dus aan het werk om mijn uiteenzetting uit te schrijven. Een paar dagen heb ik erop gezwoegd om iets in elkaar te zetten dat volledig is, maar tegelijkertijd in zeer simpel Spaans en met veel opdrachtjes. Eens klaar ging ik met enige trots naar mijn collega's om te horen of het niveau OK was en voor een inschatting van de tijdsindeling. Waarna meteen de helft geschrapt werd wegens te uitgebreid. Oeps. Maar met enige herwerking leek de zaak wel goed te zitten.
Woensdagnamiddag vertrok ik dan met mijn collega Neptaly naar onze suikerrietboeren -een rit van een uur door de bergen met de moto. Een zware rit over slechte wegen met veel stof, maar ook met ongeloofelijk prachtige uitzichten! Ik geef het toe, de zenuwen gierden door mijn keel en de eerste middag was niet makkelijk. Omdat de mensen van de gemeenschap mij nog niet kennen en omdat ik buitenlandse ben, duurt het even voor ze mij vertrouwen. De eerste middag moest ik echt trekken en sleuren om antwoorden en reacties te krijgen. Maar de tweede middag kwamen er al spontaan vragen en opmerkingen. Ik had ook al geleerd van de vorige middag en meer praktische opdrachten gegeven, zoals het kleuren van een etiket voor een produkt - waarbij ze leren wat er allemaal op een etiket moet komen te staan. Van de oorspronkelijke tekst is uiteindelijk niet veel overgebleven. Ik heb gegeven wat in mij opkwam, met veel herhalingen en verduidelijkingen. En dat heeft vruchten afgeworpen - in gesprekjes met "mijn" boeren achteraf bleek dat ze toch een deel begrepen en onthouden hadden en dat ze mijn uitleg duidelijk vonden. De ideetjes voor een volgende workshop die ze willen kwamen al naar voren. Gelukkig maar, want dit zijn mensen waarmee ik nog veel - en met veel plezier - zal werken. Een klomp rietsuiker en batido de panela (suikersnoep) rijker, heb ik mij dan vrolijk terug op de moto gehesen voor de lange weg terug naar huis - met mijn tekeningen en met veel zegeningen van "mijn" boeren. En dat is exact waarom ik dit graag doe.
Workshop
Vingerafdruk als handtekening / Fingerprint as signature
"mijn" boeren / "my" farmersMy first workshop is over! And it went well - luckily...
But it's been a struggle. The task seems quite simple: explain the concepts of marketing to a group of sugar cane farmers. Hmmm, easier said than done. First of all, marketing is a extensive subject. Try teaching that in a couple of hours, spread over 2 afternoons. I've taken several years of courses to learn it! Second, the explanation needs to be very basic. Half of the people participating cannot read nor write. Their signature is a fingerprint. So the workshop needs to be very interactive and needs to have a lot of drawings, pictures, ... to explain things and to keep their attention going.
So I set to work, writing out my exposition. It took me a couple of days to put together something complete. but comprehensive in simple Spanish and with loads of little tasks for the participants to do. Once done, I went a little proud to have it checked by my collegues. Upon which they took out big chunks of text which appeared to be to extensive. Oops. But with a little rewriting, things seemed to work out.
Wednesday afternoon, I then left with my colleague Neptaly to our sugar cane farmers - a 1-hour motorride through the mountains. It's a tough, dusty ride over bad roads but boy - the views are simply amazing! I admit, nerves were rushing through my body and that first afternoon wasn't easy. Because the people of the community don't know me yet and because I am a foreigner, it takes them a while to thrust me. That first afternoon I had to force answers and reactions out of them. But the second afternoon, the questions and opinions came more readily. I had already learned from the day before and introduced more participative tasks, like drawing a label for a product - from which they learn what information a label should contain. Little was left from the original exposition I wrote. I taught them what came into my head, with loads of repetitions and clarifications. And it helped: talking to "my" farmers afterwards, it appeared they remembered quite a bit and they thought my explanations clear. Their ideas for a next workshop already came foreward. Luckily, because these are the people I will be working with quite often - and with pleasure. So a lump of sugarcane and batido de panela (a sweet made of sugercane) richer, I got happily back on the motorbike for the long ride home - with my drawings and a lot of blessings from "my" farmers. And that is exactly why I love this work.
Voorstelling / Presentation
Tekeningen / Drawings
Opdracht / Task
9/11/2008
Fair trade
Er is de laatste weken weer een hoop een gebeurd hier in het verre Honduras.
Sinds begin november ben ik de trotse huurster van een huisje net buiten de stad. Niet dat ik het nodig heb - maar mijn nieuwe thuis heeft 2 badkamers, 3 slaapkamers een keuken, living en eetkamer.... Dus diegenen die erover denken om eens binnen te wippen kunnen rekenen op slaapplaats! Moet het wel eerst nog bemeubelen! Ach, het klinkt groter dan het is, maar het is in ieder geval mijn eigen plekje - iets wat je toch wel nodig hebt hier. Mijn plekje ligt echter wel net buiten de stad en iets van transport binnen de stad kan ik hier best gebruiken. Dus ben ik gezwicht voor 1 van mijn liefdes en heb een klein motootje gekocht. Na een hoop discussie en een paar glazen alcohol zijn mijn collega's (waar ik nog voorlopig nog mee samen woon) en ik het eens geraakt over de naam van mijn nieuwe baby: Marie.
Tot zover het settle-nieuws. Nu over naar het werknieuws.
Mijn werk begint eindelijk een beetje te lopen en mijn agenda vol te geraken. Bij ADEPES zitten we midden in de organisatie van een uitwisseling met de organisatie UNAG in Nicaragua (waar mijn collega Heleen Neirynck het kantoor onveilig maakt). De eerste taller (workshop) die ik zelf moet geven komt eraan en dat is behoorlijk stressen. En verder ga ik regelmatig het veld in (letterlijk).
Ook bij CIPE begint het te draaien. Op dit moment trekken Benjamin en ik er alle dagen op uit om alle 22 groepen te bezoeken en te leren kennen. Een behoorlijk karwei, want de mensen leven echt afgelegen en een tocht van 30 km betekent hier algauw een rit van 1 tot 2 uur...
Maar dat er hier dingen gebeuren die verandering teweeg brengen is zeker. Vorige week ben ik op 1 van onze uitjes op een groep vrouwen - La Sureñita geheten - gestoten die cashewnoten verwerken. Uitermate geïnteresseerd ben ik eens binnengelopen voor een rondleiding. De dames kopen de noten van hun mannen (die de noten aanplanten en oogsten) en verwerken die voor export. Alles blijft dus binnen de gemeenschap. Bij het bekijken van de verpakking was ik aangenaam verrast: een directe aankoper van de noten is OXFAM België. De vrouwen vertelden me dat door hun activiteit (mee in gang gezet door NGO's) hun kinderen nu naar school gaan en hun levensstandaard merkbaar verbeterd is. Fair Trade kan dus echt werken!
A lot of things happened here in far-away-land since I last wrote.
From this month on, I am renting a nice little house in the outskirts of Choluteca-city. Not that I need it, but my new home has 2 bathrooms, 3 bedrooms, a kitchen, a living room and a diner... So those contemplating to brighten up my life with a little visit can count on a place to sleep! It does sound bigger than it is, though, but it is my own space, something that is indispensable here. I only need to furnish the place, but once I've got the basics I'm moving. But because my new home is located outside the city, I need some kind of transport. So I`ve fallen for 1 of my old loves and bought myself a (little) motorcycle. After a lot of discussions and a couple of drinks, my collegues and I (with whome I still live)have agreed on the name of my new baby: Marie.
That was the settle-down news. Now about work.
Things are finally moving at work and my planning starts to fill up. At ADEPES we're in the middle of the organisation of an exchange with the UNAG - an organisation in Nicaragua (where my collegue Heleen Neirynck works. My first taller (workshop) to give is coming up, which gives me quite some stress. And other than that, I can be found quite often in the field (litterally)
At CIPE things are moving too. Right now, Benjamin and I are visiting all 22 groups of women that CIPE is working with, in order for me to get to know them. A serious job as the people live very remote and a 30 km drive can take up to 1 or 2 hours...
But that things do happen around here that bring about change is for sure. Last week, on one of my trips, I came across a group of women - called La Sureñita - selling cashew nuts. Interested, I went in to have a look around. The ladies buy their nuts from their husbands (who take care of the plantations) and prepare them for export. So it all stays within the community. Upon looking at the packaging, I was pleasantly surprised to see that one of the direct buyers is OXFAM Belgium. The women told me that because of their activities (brought about by NGO`s) their children can now go to school and that there has been a serious improvement in their way of living. Fair Trade can work!
Sinds begin november ben ik de trotse huurster van een huisje net buiten de stad. Niet dat ik het nodig heb - maar mijn nieuwe thuis heeft 2 badkamers, 3 slaapkamers een keuken, living en eetkamer.... Dus diegenen die erover denken om eens binnen te wippen kunnen rekenen op slaapplaats! Moet het wel eerst nog bemeubelen! Ach, het klinkt groter dan het is, maar het is in ieder geval mijn eigen plekje - iets wat je toch wel nodig hebt hier. Mijn plekje ligt echter wel net buiten de stad en iets van transport binnen de stad kan ik hier best gebruiken. Dus ben ik gezwicht voor 1 van mijn liefdes en heb een klein motootje gekocht. Na een hoop discussie en een paar glazen alcohol zijn mijn collega's (waar ik nog voorlopig nog mee samen woon) en ik het eens geraakt over de naam van mijn nieuwe baby: Marie.
Tot zover het settle-nieuws. Nu over naar het werknieuws.
Mijn werk begint eindelijk een beetje te lopen en mijn agenda vol te geraken. Bij ADEPES zitten we midden in de organisatie van een uitwisseling met de organisatie UNAG in Nicaragua (waar mijn collega Heleen Neirynck het kantoor onveilig maakt). De eerste taller (workshop) die ik zelf moet geven komt eraan en dat is behoorlijk stressen. En verder ga ik regelmatig het veld in (letterlijk).
Ook bij CIPE begint het te draaien. Op dit moment trekken Benjamin en ik er alle dagen op uit om alle 22 groepen te bezoeken en te leren kennen. Een behoorlijk karwei, want de mensen leven echt afgelegen en een tocht van 30 km betekent hier algauw een rit van 1 tot 2 uur...
Maar dat er hier dingen gebeuren die verandering teweeg brengen is zeker. Vorige week ben ik op 1 van onze uitjes op een groep vrouwen - La Sureñita geheten - gestoten die cashewnoten verwerken. Uitermate geïnteresseerd ben ik eens binnengelopen voor een rondleiding. De dames kopen de noten van hun mannen (die de noten aanplanten en oogsten) en verwerken die voor export. Alles blijft dus binnen de gemeenschap. Bij het bekijken van de verpakking was ik aangenaam verrast: een directe aankoper van de noten is OXFAM België. De vrouwen vertelden me dat door hun activiteit (mee in gang gezet door NGO's) hun kinderen nu naar school gaan en hun levensstandaard merkbaar verbeterd is. Fair Trade kan dus echt werken!
A lot of things happened here in far-away-land since I last wrote.
From this month on, I am renting a nice little house in the outskirts of Choluteca-city. Not that I need it, but my new home has 2 bathrooms, 3 bedrooms, a kitchen, a living room and a diner... So those contemplating to brighten up my life with a little visit can count on a place to sleep! It does sound bigger than it is, though, but it is my own space, something that is indispensable here. I only need to furnish the place, but once I've got the basics I'm moving. But because my new home is located outside the city, I need some kind of transport. So I`ve fallen for 1 of my old loves and bought myself a (little) motorcycle. After a lot of discussions and a couple of drinks, my collegues and I (with whome I still live)have agreed on the name of my new baby: Marie.
That was the settle-down news. Now about work.
Things are finally moving at work and my planning starts to fill up. At ADEPES we're in the middle of the organisation of an exchange with the UNAG - an organisation in Nicaragua (where my collegue Heleen Neirynck works. My first taller (workshop) to give is coming up, which gives me quite some stress. And other than that, I can be found quite often in the field (litterally)
At CIPE things are moving too. Right now, Benjamin and I are visiting all 22 groups of women that CIPE is working with, in order for me to get to know them. A serious job as the people live very remote and a 30 km drive can take up to 1 or 2 hours...
But that things do happen around here that bring about change is for sure. Last week, on one of my trips, I came across a group of women - called La Sureñita - selling cashew nuts. Interested, I went in to have a look around. The ladies buy their nuts from their husbands (who take care of the plantations) and prepare them for export. So it all stays within the community. Upon looking at the packaging, I was pleasantly surprised to see that one of the direct buyers is OXFAM Belgium. The women told me that because of their activities (brought about by NGO`s) their children can now go to school and that there has been a serious improvement in their way of living. Fair Trade can work!
27/10/2008
Water...
Het is kort op het nieuws geweest in het buitenland, maar hier blijft de miserie duren. De afgelopen 2 weken hebben tropische stormen - genaamd Tropische Depressie Nr 16 - onophoudelijk Centraal Amerika geteisterd. Ook Honduras. Hele gebieden zijn overstroomd en er hebben zich verschillende landverschuivingen voorgedaan. Wegen en bruggen zijn beschadigd. Er wordt geschat dat meer dan 50 000 mensen uit hun huizen gedreven zijn. Velen leven momenteel in opvangcentra of gewoon op straat. Een bijzonder groot deel van de landbouwproductie is verloren. Het zijn helaas weer de armsten die getroffen worden. Het zouden de ergste overstromingen zijn sinds de verwoestende orkaan Mitch in 1998. President Manuel Zelaya heeft de noodsituatie uitgeroepen en internationale hulp gevraagd. Nu maar hopen dat die er komt en dat de hulp bij de juiste mensen en op de juiste plaatsen terechtkomt...
It's been shortly in the news abroad, but here the misery continues. For the past 2 weeks, heavy storms - called Tropical Depression Nr 16 - have been pouring down on Central America. Including Honduras. Whole regions have been flooded and several landslides occured. Roads and bridges are damaged. It's been estimated that some 50 000 people had to flee their houses. They are now living in centra of simply on the streets. A very large part of the crops are lost. Unfortunately disaster strikes the poor again. It is said to be the worst storms since the destructive hurricane Mitch in 1998. President Manuel Zelaya has established the Emergency Situation and called out for international aid. Now, let's hope that aid comes and that it reaches the people and the places it should reach....
It's been shortly in the news abroad, but here the misery continues. For the past 2 weeks, heavy storms - called Tropical Depression Nr 16 - have been pouring down on Central America. Including Honduras. Whole regions have been flooded and several landslides occured. Roads and bridges are damaged. It's been estimated that some 50 000 people had to flee their houses. They are now living in centra of simply on the streets. A very large part of the crops are lost. Unfortunately disaster strikes the poor again. It is said to be the worst storms since the destructive hurricane Mitch in 1998. President Manuel Zelaya has established the Emergency Situation and called out for international aid. Now, let's hope that aid comes and that it reaches the people and the places it should reach....
26/10/2008
Nicaragua
Vorige week heb ik deelgenomen aan een workshop in Estelí, Nicaragua, georganiseerd door Volens. Ik heb meteeen een deel van mijn Volens-collega's voor het eerst ontmoet - altijd spannend. Het was een heel regenachtige maar fijne week - hoewel ook een week met ups en downs.
Zondag ben ik vertrokken met 2 collega's van CIPE en 2 collega's van ADEPES. Ik heb meteen mijn overredingskracht kunnen testen aan de grens want 1 van de collega`s had geen identiteitsbewijs op zak. Het heeft veel geduld en geslijm gekost, maar het is ons dan toch gelukt de collega over de grens te krijgen - en dat zonder betaling van "motivatiegeld"! Lang heeft de jongen echter niet in Nicaragua kunnen blijven. Maandag lag er een bericht te wachten in het hotel dat zijn grootmoeder overleden was. Familie is in deze landen enorm belangrijk en begravenissen gebeuren binnen de 24 uur wegens de warmte. Gelukkig was Laurent, een Volens-collega, bereid om naar Choluteca te rijden - een rit van 3 uur - zodat mijn collega bij de begrafenis aanwezig kon zijn. Wijzelf zijn 's morgensvroeg terug naar Nicaragua gereden om om 8.00 u present te zijn op de workshop. 3 Keer de grens over in 2 dagen - de douaniers komen mijn hand al schudden als ze mijn gezicht zien! De rest van de workshop is gelukkig zonder verdere problemen en met de nodige vrolijke ontspanning verlopen.
De Nicaraguaanse grens is niet de enige grens die ik vorige week ben overgestoken. We hadden bericht gekregen dat Piet, mijn collega in Honduras, in het ziekenhuis in San Salvador lag met een gesprongen apendicitis. Een situatie verre van ideaal. Ik ben dan na de workshop naar San Salvador gereisd om mijn onfortuinlijke collega een blitz-bezoek te brengen. Ondertussen kan ik echter melden dat zijn toestand voldoende verbeterd is om gerepatrieerd te worden. Vandaag vliegt hij terug naar ons Belgenlandje. Piet, veel moed en beterschap! Ik verwacht je terug in Januari - een lijstje met dingen om mee te brengen is in de maak ;-)
Last week, I participated in a workshop in Estelí, Nicaragua, organised by Volens. It was also the first time I met most of my fellow Volens-cooperants - always a thrill. It turned out to be a very rainy, but very nice week - although there have been ups and downs.
Sunday I left with 2 collegues of CIPE and 2 collegues of ADEPES. At the border however, I inmediately had the chance to test my convincing powers. 1 Collegue did not have his pasport on him. It took a lot of patience and sucking up, but eventually we did it and got him across the border - without paying any "incentives"! However, the guy didn't get to stay long in Nicaragua. On Monday, we got the message that his grandmother died. Family is extremely important in these countries and funerals are held within 24 hours because of the heat. Fortunately, Laurent, a Volens-collegue, was prepared to drive to Choluteca - a 3-hour drive - so the boy could assist the funeral. Laurent and I left Choluteca again early next morning to be back in time for the workshop. Crossing the border 3 times in 2 days is an achievement - the guards come and shake my hand now when they see my face!
The rest of the workshop went by without further problems and with the necessary happy moments!
The border with Nicaragua is not the only border I've crossed this past week. We got the message that Piet, my fellow cooperant in Honduras, has been brought to the hospital in San Salvador with an exploted apendicitis. A very delicat situation. So after the workshop, I travelled to El Salvador to bring him a quick visit. In the meantime, I can say that his situation has improved well enough to be repatriated. Today he flies back to Belgium. Piet, get well soon! I expect you back in January - with the things I`ll be putting on my wishing list that I`ll send you ;-)
7/10/2008
Bus
Ervaringsles: wat te verwachten tijdens een busrit in Tegucigalpa - Choluteca?
Bij aankomst aan het busstation in Teguc klem ik mijn rugzak onder mijn arm en stap op de man af die naast de bus luidkeels en zonder ademen "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!" gilt. Het feit dat de woorden TEGUCIGALPA/CHOLUTECA ruim de helft van de voorruit in beslag nemen, doet niets terzake. Ik denk dat ik deze bus moet hebben ;-)
Ik stap op, zoek mij een plaatsje naast het raam (belangrijk als je niet de hele reis allerlei zaken tegen je hoofd wilt krijgen) waarvan de vulling niet volledig uit de zetel komt, gooi mijn rugzak in het compartiment boven mijn hoofd en zet mij neer. Dit hele proces wordt uiteraard tot in detail gevolgd door elke medepassagier - soms voorzien van commentaar. Oh ja, ik ben de enige "witte" op de bus. Wanneer de bus vertrekt, gaat dit gepaard met nog meer gegil van de busbegeleider, mensen die op het laatste moment nog aan boord klimmen, aanhoudend getoeter van de chauffeur om de voorbijgaande auto's te laten weten dat ie vertrekt en bruusk gerem omdat diezelfde auto's niet van plan zijn de bus in te laten voegen.
Pas in de bergen net buiten de stad komt de bus op kruissnelheid en steekt elk mogelijk ander voertuig voorbij. De nationale sport: voorbijsteken. De begeleider komt langs om te incasseren. De rit duurt 3 uuur en kost 64 lempira's - zo'n 3 US$. Hoe die mannen het doen, weet ik nog altijd niet. Gedurende de hele reis stappen mensen op en af en toch weten de begeleiders steeds wie betaalt heeft en wie niet, wie wisselgeld moet hebben en hoeveel, welke zakken bij wie horen,.... Het wisselgeld in de bus is ook het enige wisselgeld in Honduras dat steevast klopt!
De rest van de reis is voorspelbaar. De christelijke popmuziek wordt loeihard gezet (Jezus, jij bent steeds in mijn hart, zorg dat ik word als jij,...) Ergens net buiten de stad stapt een mobiele apotheek op. De verkoper leurt met verschillende medicijnen, gaande van pillen voor de hersenen (100 stuks voor slechts 150 lempira's! Studenten gebruiken het, wetenschappers ook!) tot inspuitingen voor gezonder bloed (verkrijgbaar in opgedeelde verpakkingen - heeft zelfs een vervaldatum!). Zijn ellenlange monoloog wordt onderbroken door het "agua de coco!", "tamales!" of "el Heraldo!" van de andere ambulante verkopers. De tandeloze boer naast mij wil alles over mij weten - en spuwt daarbij kruimels koek over mijn broek en het veel te jonge meisje aan de overkant van het gangpad geeft eindelijk haar krijsende baby de borst.
Ik zucht, sluit mijn ogen en probeer een dutje te doen. 3 Uur later rijden we de brug van Choluteca over, spring ik van de bus, trek ik mijn truitje uit en ben ik thuis.
How to.... take a bus Tegucigalpa - Choluteca
Upon arriving at the busstation in Tegus, I grab my backpack and walk to the man next to the bus who's shouting at the top of his voice and without breathing: "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!". The fact that the words TEGUCIGALPA/CHOLUTECA take up nearly half of the windshield does nothing to the matter. I think this is my bus ;-)
I get on, look for a space near the window (very important if you don't want to get disturbed by all kinds of bags against your head) with the additional feature that not all the filling is coming out of the seat, throw my backpack in the overhead compartment and sit down. The whole process is obviously eagerly followed by every other passanger on the bus - sometimes even commented upon. Right, I'm the only "white" one in here. When the bus leaves, you have more screaming of the ticketman, more people jumping on at the last minute, a continuous honking of the busdriver to let the cars know he's moving and some harsh braking because forementioned cars are not stopping to let the bus get on the road.
Only when we're hitting the mountains around the city, the bus is able to speed up and pass every other vehicle on the way. The national sport: bypassing. The ticketman goes round to collect. The ride takes some 3 hours and costs 64 lempira's - about 3 US$. I still haven't figured out how these men do it. The whole ride people get on and off, but still they know exactly who paid and who didn't, who needs change and how much, which bags belong to which person,... And the change on the bus is the only change in Honduras that's always correct!
The rest of the trip is predictable. Christian popmusic is put on loudly (Jezus, you are always in my heart, make me be like you,...). Somewhere in the outskirts of Teguc, a mobile pharmacy gets on board. The salesman sells differtent kinds of medication, from pills for the brain (100 pieces for only 150 lempiras`s! Students use it, scientists too!) to shots for better blood (obtainable in partial packaging - has an expiring date!). His long monologue is only interrupted by the "agua de coco!", "tamales!" or "el Heraldo!" of the other sellers. The toothless farmer next to me wants to know every little detail about me - and the far-to-young-to-be-a-mother girl on the other side of the aisle is finally getting out her breast to feed her screaming baby.
I sigh, close my eyes and try to take a nap. 3 Hours later we cross the bridge of Choluteca. I jump from the bus, take of my cardigan and head home.
Bij aankomst aan het busstation in Teguc klem ik mijn rugzak onder mijn arm en stap op de man af die naast de bus luidkeels en zonder ademen "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!" gilt. Het feit dat de woorden TEGUCIGALPA/CHOLUTECA ruim de helft van de voorruit in beslag nemen, doet niets terzake. Ik denk dat ik deze bus moet hebben ;-)
Ik stap op, zoek mij een plaatsje naast het raam (belangrijk als je niet de hele reis allerlei zaken tegen je hoofd wilt krijgen) waarvan de vulling niet volledig uit de zetel komt, gooi mijn rugzak in het compartiment boven mijn hoofd en zet mij neer. Dit hele proces wordt uiteraard tot in detail gevolgd door elke medepassagier - soms voorzien van commentaar. Oh ja, ik ben de enige "witte" op de bus. Wanneer de bus vertrekt, gaat dit gepaard met nog meer gegil van de busbegeleider, mensen die op het laatste moment nog aan boord klimmen, aanhoudend getoeter van de chauffeur om de voorbijgaande auto's te laten weten dat ie vertrekt en bruusk gerem omdat diezelfde auto's niet van plan zijn de bus in te laten voegen.
Pas in de bergen net buiten de stad komt de bus op kruissnelheid en steekt elk mogelijk ander voertuig voorbij. De nationale sport: voorbijsteken. De begeleider komt langs om te incasseren. De rit duurt 3 uuur en kost 64 lempira's - zo'n 3 US$. Hoe die mannen het doen, weet ik nog altijd niet. Gedurende de hele reis stappen mensen op en af en toch weten de begeleiders steeds wie betaalt heeft en wie niet, wie wisselgeld moet hebben en hoeveel, welke zakken bij wie horen,.... Het wisselgeld in de bus is ook het enige wisselgeld in Honduras dat steevast klopt!
De rest van de reis is voorspelbaar. De christelijke popmuziek wordt loeihard gezet (Jezus, jij bent steeds in mijn hart, zorg dat ik word als jij,...) Ergens net buiten de stad stapt een mobiele apotheek op. De verkoper leurt met verschillende medicijnen, gaande van pillen voor de hersenen (100 stuks voor slechts 150 lempira's! Studenten gebruiken het, wetenschappers ook!) tot inspuitingen voor gezonder bloed (verkrijgbaar in opgedeelde verpakkingen - heeft zelfs een vervaldatum!). Zijn ellenlange monoloog wordt onderbroken door het "agua de coco!", "tamales!" of "el Heraldo!" van de andere ambulante verkopers. De tandeloze boer naast mij wil alles over mij weten - en spuwt daarbij kruimels koek over mijn broek en het veel te jonge meisje aan de overkant van het gangpad geeft eindelijk haar krijsende baby de borst.
Ik zucht, sluit mijn ogen en probeer een dutje te doen. 3 Uur later rijden we de brug van Choluteca over, spring ik van de bus, trek ik mijn truitje uit en ben ik thuis.
How to.... take a bus Tegucigalpa - Choluteca
Upon arriving at the busstation in Tegus, I grab my backpack and walk to the man next to the bus who's shouting at the top of his voice and without breathing: "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!". The fact that the words TEGUCIGALPA/CHOLUTECA take up nearly half of the windshield does nothing to the matter. I think this is my bus ;-)
I get on, look for a space near the window (very important if you don't want to get disturbed by all kinds of bags against your head) with the additional feature that not all the filling is coming out of the seat, throw my backpack in the overhead compartment and sit down. The whole process is obviously eagerly followed by every other passanger on the bus - sometimes even commented upon. Right, I'm the only "white" one in here. When the bus leaves, you have more screaming of the ticketman, more people jumping on at the last minute, a continuous honking of the busdriver to let the cars know he's moving and some harsh braking because forementioned cars are not stopping to let the bus get on the road.
Only when we're hitting the mountains around the city, the bus is able to speed up and pass every other vehicle on the way. The national sport: bypassing. The ticketman goes round to collect. The ride takes some 3 hours and costs 64 lempira's - about 3 US$. I still haven't figured out how these men do it. The whole ride people get on and off, but still they know exactly who paid and who didn't, who needs change and how much, which bags belong to which person,... And the change on the bus is the only change in Honduras that's always correct!
The rest of the trip is predictable. Christian popmusic is put on loudly (Jezus, you are always in my heart, make me be like you,...). Somewhere in the outskirts of Teguc, a mobile pharmacy gets on board. The salesman sells differtent kinds of medication, from pills for the brain (100 pieces for only 150 lempiras`s! Students use it, scientists too!) to shots for better blood (obtainable in partial packaging - has an expiring date!). His long monologue is only interrupted by the "agua de coco!", "tamales!" or "el Heraldo!" of the other sellers. The toothless farmer next to me wants to know every little detail about me - and the far-to-young-to-be-a-mother girl on the other side of the aisle is finally getting out her breast to feed her screaming baby.
I sigh, close my eyes and try to take a nap. 3 Hours later we cross the bridge of Choluteca. I jump from the bus, take of my cardigan and head home.
Partners in crime
Toen ik naar hier verhuisde, vermoedde ik dat mijn sociaal leven voor een tijdje op een laag pitje zou staan. Gelukkig valt dat nogal mee en heb ik mijn partners in crime gevonden hier in Choluteca... Juan Carlos, Osman en Marío.
Vorige week hadden we 2 collega's uit Tegucigalpa op bezoek: Deysi en Jennifer. Zij logeerden bij ons wegens een conventie die voor vrijdag gepland stond. Ook onze gastspreker, Luis, was al "in town". Aangezien elke reden goed is voor een feestje, zijn we vertrokken voor een etentje gevolgd door een paar drankjes. De boel is slechts een klein beetje uit de hand gelopen... Wie weet wat in Centraal America net zo populair is als in Azie? Juist ja, karaoke! Tegen 5 uur waren we eindelijk uitgezongen en thuis. Gelukkig had ik de volgende ochtend een flinke dosis oogdruppels bij de hand....
Het zit soms in een klein hoekje. Dit weekend nam ik 1 van de duizenden taxi's in Tegucigalpa - dé manier om ergens veilig te geraken hier in de hoofdstad. Staat er een jonge vrouw langs de kant van de weg te wachten. "Katie!", roept mijn taxichauffeur "Wacht hier op mij!". Nu weet ik dat wachten op straat in Tegucigalpa geen optie is - te gevaarlijk. Dus stel ik voor om Katie meteen mee te nemen. Blijkt dat Katie een Peruviaanse is.... met Belgische vriend. Haar vriend werkt voor de VN in Guatemala en is van Westmalle - wat ons praktisch buren maakt in België! Er zijn banden gesmeed voor minder - 's avonds zitten Katie, Sara en ik gezellig te tetteren zoals alleen vrouwen dat kunnen over een paar biertjes. En het feit dat Katie het uitgaansleven in Teguc behoorlijk kent, is alleen maar meegenomen. De rest van het weekend spenderen Sara en ik dan ook buitenshuis ;-)
Partners in crime:
Jennifer - Juan Carlos
Mario
Luis
Deysi
When I moved here, I suspected my social life to be somewhat quiet for a while. Luckily, that hasn´t been the case, really, as I´ve found my partners in crime: Juan Carlos, Osman and Mario.
Last week we had 2 colleagues from Tegucigalpa visiting: Deysi and Jennifer. They stayed at our place because of a convention planned on friday. Our guest speaker Luis was also in town already. Because any excuse is good for a party, we gathered everyone up for diner and drinks. Only, things got just a little bit out of hand.... Who knows what Central America loves as much as Asia? Right: karaoke! By the time everybody was done singing and back home it was 5 AM. Thank god I had eyedrops at hand the next morning...
Sometimes, the world is a small place. I was in Teguc this weekend, taking 1 of the thousands of taxi's - the way to get around the city safely. "Katie!", my taxidriver yells to a young woman waiting at the side of the street, "Wait for me, I'll come right back!" Now, waiting alone on the streets in Tegucigalpa is not an option - to dangerous. So I tell him to stop and take her along. Turns out, Katie is Peruvian... with a Belgian boyfriend. He works for the UN in Guatemala but is from a town in Belgium just minutes away from my own hometown. People have bounded for less, so that evening Katie, Sara and I are talking like only women can over beers. The fact that Katie knows the places to be in Teguc makes it only better. Needless to say, Sara and I spend the rest of the weekend outdoors...
Katie, Sara, me
Vorige week hadden we 2 collega's uit Tegucigalpa op bezoek: Deysi en Jennifer. Zij logeerden bij ons wegens een conventie die voor vrijdag gepland stond. Ook onze gastspreker, Luis, was al "in town". Aangezien elke reden goed is voor een feestje, zijn we vertrokken voor een etentje gevolgd door een paar drankjes. De boel is slechts een klein beetje uit de hand gelopen... Wie weet wat in Centraal America net zo populair is als in Azie? Juist ja, karaoke! Tegen 5 uur waren we eindelijk uitgezongen en thuis. Gelukkig had ik de volgende ochtend een flinke dosis oogdruppels bij de hand....
Het zit soms in een klein hoekje. Dit weekend nam ik 1 van de duizenden taxi's in Tegucigalpa - dé manier om ergens veilig te geraken hier in de hoofdstad. Staat er een jonge vrouw langs de kant van de weg te wachten. "Katie!", roept mijn taxichauffeur "Wacht hier op mij!". Nu weet ik dat wachten op straat in Tegucigalpa geen optie is - te gevaarlijk. Dus stel ik voor om Katie meteen mee te nemen. Blijkt dat Katie een Peruviaanse is.... met Belgische vriend. Haar vriend werkt voor de VN in Guatemala en is van Westmalle - wat ons praktisch buren maakt in België! Er zijn banden gesmeed voor minder - 's avonds zitten Katie, Sara en ik gezellig te tetteren zoals alleen vrouwen dat kunnen over een paar biertjes. En het feit dat Katie het uitgaansleven in Teguc behoorlijk kent, is alleen maar meegenomen. De rest van het weekend spenderen Sara en ik dan ook buitenshuis ;-)
Partners in crime:
Jennifer - Juan Carlos
Mario
Luis
Deysi
When I moved here, I suspected my social life to be somewhat quiet for a while. Luckily, that hasn´t been the case, really, as I´ve found my partners in crime: Juan Carlos, Osman and Mario.
Last week we had 2 colleagues from Tegucigalpa visiting: Deysi and Jennifer. They stayed at our place because of a convention planned on friday. Our guest speaker Luis was also in town already. Because any excuse is good for a party, we gathered everyone up for diner and drinks. Only, things got just a little bit out of hand.... Who knows what Central America loves as much as Asia? Right: karaoke! By the time everybody was done singing and back home it was 5 AM. Thank god I had eyedrops at hand the next morning...
Sometimes, the world is a small place. I was in Teguc this weekend, taking 1 of the thousands of taxi's - the way to get around the city safely. "Katie!", my taxidriver yells to a young woman waiting at the side of the street, "Wait for me, I'll come right back!" Now, waiting alone on the streets in Tegucigalpa is not an option - to dangerous. So I tell him to stop and take her along. Turns out, Katie is Peruvian... with a Belgian boyfriend. He works for the UN in Guatemala but is from a town in Belgium just minutes away from my own hometown. People have bounded for less, so that evening Katie, Sara and I are talking like only women can over beers. The fact that Katie knows the places to be in Teguc makes it only better. Needless to say, Sara and I spend the rest of the weekend outdoors...
Katie, Sara, me
2/10/2008
ADEPES
Paardenkracht op verschillende wijzen...
Horsepower in every way...
Pespire Town in rainy season /
Pespire Town in het regenseizoen
Ondertussen heb ik ook kennisgemaakt met mijn collega's bij ADEPES in het dorpje Pespire. Let wel, dorpJE - te verkennen in 10 minuten. Het heeft zijn voordelen en nadelen. Voordeel is dat ik, na de eerste week door de lokale bevolking te zijn aangestaard, nu reeds herkend, begroet en aangesproken word. Nadeel is: het is klein, heel klein.
Maar de collega's vallen gelukkig ook hier mee, hoewel ik in 2 weken absoluut niet wijzer ben geworden van hun verschillende functies binnen de organisatie. Ieder stukje informatie moet echt uit verschillende mensen gesleurd worden. Eerste probleem is echter steeds de verschillende mensen vinden. Het systeem dat ik nu hiervoor hanteer is vrij effectief, maar omslachtig: ik begin vanachter in de gang en steek mijn hoofd om de hoek van elke deur die ik tegenkom, meestal gecombineerd met het eindeloos repeteren van de naam van de gezochte persoon. Indien niet gevonden wie gezocht, herhaal ik het proces in het andere gebouw. Indien nog steeds onvindbaar, sluit ik een deal met de portier dat die de persoon in kwestie bij zijn nekvel grijpt het moment dat de poort opengaat. Het werkt - het enige dat nu nog nodig is, is enige finetuning....
Adepes werkt op 2 niveaus: microkredieten en agricultuur. Mijn persoontje wordt ingeschakeld in het 2de luik, met name in de commercialisering van de producten. Het gaat hier om fruit en groenten van kleine boeren die op dit moment enkel lokaal verkopen. En dan bedoel ik echt lokaal: om de 14 dagen in het centrum van Pespire. Dat klinkt alsof het niks is. Maar als je weet dat de vrouwen tot voor kort nog eens per week met een mand op hun hoofd alle deuren afgingen, dan is zo'n feria campesina een enorme stap vooruit. Nu is het kwestie van te zorgen dat de ferias blijven lopen en kijken welke stap we vervolgens kunnen nemen. Mijn eerste taller of workshop met mijn boeren en boerinnen zit erop en ik moet zeggen: het was fun!
Ondertussen heb ik ook kennisgemaakt met mijn collega's bij ADEPES in het dorpje Pespire. Let wel, dorpJE - te verkennen in 10 minuten. Het heeft zijn voordelen en nadelen. Voordeel is dat ik, na de eerste week door de lokale bevolking te zijn aangestaard, nu reeds herkend, begroet en aangesproken word. Nadeel is: het is klein, heel klein.
Maar de collega's vallen gelukkig ook hier mee, hoewel ik in 2 weken absoluut niet wijzer ben geworden van hun verschillende functies binnen de organisatie. Ieder stukje informatie moet echt uit verschillende mensen gesleurd worden. Eerste probleem is echter steeds de verschillende mensen vinden. Het systeem dat ik nu hiervoor hanteer is vrij effectief, maar omslachtig: ik begin vanachter in de gang en steek mijn hoofd om de hoek van elke deur die ik tegenkom, meestal gecombineerd met het eindeloos repeteren van de naam van de gezochte persoon. Indien niet gevonden wie gezocht, herhaal ik het proces in het andere gebouw. Indien nog steeds onvindbaar, sluit ik een deal met de portier dat die de persoon in kwestie bij zijn nekvel grijpt het moment dat de poort opengaat. Het werkt - het enige dat nu nog nodig is, is enige finetuning....
Adepes werkt op 2 niveaus: microkredieten en agricultuur. Mijn persoontje wordt ingeschakeld in het 2de luik, met name in de commercialisering van de producten. Het gaat hier om fruit en groenten van kleine boeren die op dit moment enkel lokaal verkopen. En dan bedoel ik echt lokaal: om de 14 dagen in het centrum van Pespire. Dat klinkt alsof het niks is. Maar als je weet dat de vrouwen tot voor kort nog eens per week met een mand op hun hoofd alle deuren afgingen, dan is zo'n feria campesina een enorme stap vooruit. Nu is het kwestie van te zorgen dat de ferias blijven lopen en kijken welke stap we vervolgens kunnen nemen. Mijn eerste taller of workshop met mijn boeren en boerinnen zit erop en ik moet zeggen: het was fun!
Feria campesina
Kipje kopen! / Watch the chicken!
In the meantime, I've met my colleagues at ADEPES in Pespire town. LITTLE town: take a 10-minute stroll and you've seen it. That has it ups and downs. Among the ups: after being stared at by the local population during the first week, they now recognise me, greet me and actually talk to me. Among the downs: it is small, very small.
Good news: also my colleagues at ADEPES are OK, though after 2 weeks I still have no clue whatsoever about their functions in the organisation. Every piece of informatie has to be obtained under threat of torture. First issue is: finding the victim to provide the info needed. The system I am working now is quite effective, but laborous: I start at the very end of the corridor and poke my head around every corner of every door I encounter. This goes combined with an endless repetition of the name in question. If not found, I repeat the process in the other building. If still not found, I strike a deal with our guard to hold on to that person the moment he of she sets foot on the premises. It works, the only thing the system needs now is some finetuning....
Adepes works on 2 levels: micro credits and agriculture. I work in the agricultural section, on the comercialising of the products. We are talking fruits and vegetables of small farmers who at the moment only sell locally. Very locally: once every 2 weeks in the centre of Pespire. That sounds like nothing. But realise that a till recently, the women came to the village once a week, bearing a basket on their head and going from door to door. In that view, a feria campesina is a big step for them. Now, we're to make sure the ferias continue and to determine which step is to be taken next. My first taller - workshop - with my farmers has finished and I've got to say: it was fun!
Yessi
Abonneren op:
Posts (Atom)