Who does not love surprises? I at least do!
Living in a small rural town, one gets used to wait for things to arrive by post. It has its charms, knowing that a parcel is on the way, anticipating its arrival, speculating what is in it. A bit like a child hopes that Santa Claus will put the toys it asked for in its stocking.
I was waiting for a parcel I knew my dad sent me a couple of weeks ago. Then I finally got word from our post office (yes, we actually do have one) that the package had arrived. So early this morning I went over to collect it, guessing what was in it, happy and impatient as a child.
The package was the only thing I expected to recieve, but our mailman handed me a small letter coming from Australia as well. Curious, I opened it and standing in the smoldering heat of the post office I pulled out a card saying "Have a lovely Christmas, Maite. Lots of love, Kaz and Bruce". You can imagine our mailman looking very funny at me while I burst out laughing.
Like going on a holiday, the anticipation of getting something you expect is half the fun. But sometimes a slow post service hands you over a fun surprise you didn't expect, like Santa Claus paying you a visit in April.
Thanks dad and Kaz - you both made my day!
Wie houdt er nu niet van verrassingen? Ik wel!
Wanneer je in een klein, ruraal dorpje woont, geraak je eraan gewoon om te wachten op dingen die per post komen. Het heeft zo zijn charmes, weten dat er een pakje onderweg is, uitkijken naar de aankomst ervan, raden wat erin zit. Een beetje zoals een kind hoopt dat de kerstman het speelgoed dat hij gevraagd heeft onder de boom zal leggen.
Ik was aan het wachten op een pakketje dat mijn vader een paar weken geleden had opgestuurd. Eindelijk verwittigde ons postkantoor (ja, we hebben wel degelijk een postkantoor) me dat het pakje gearriveerd was. Dus vroeg deze ochtend ging ik erheen om het op te halen, radend wat erin zou zitten, ongeduldig als een kind.
Het pakketje was het enige wat ik verwachtte, maar onze postbode overhandigde me ook een kleine enveloppe uit Australië. Nieuwsgierig opende ik de enveloppe en in de zinderende hitte van het postkantoor haalde ik er een kaart uit dat zei: "Have a lovely Christmas, Maite. Lots of love, Kaz and Bruce". Je kunt je voorstellen dat onze postbode me heel raar aankeek toen ik in lachen uitbarstte.
Zoals bij het op reis gaan, het wachten op iets waarvan je weet dat het komt is de helft van het plezier. Maar soms geeft een trage post service je een leuke verrassing die je niet verwachtte, zoals de kerstman die op bezoek komt in April.
Dankjewel, papa en Kaz. Jullie hebben allebei mijn dag opgefleurd!
24/04/2010
20/04/2010
Wanderlust
Na 3 weken omzwervingen ben ik terug in Pespire. De temperatuur is zo mogelijk nog opgelopen, de straten zinderen in de hitte. Paarden staan met hangend hoofd onder de mangobomen voor de bank, de mensen zitten zich voor de pulperias koelte toe te wuiven. “Ah, jij bent lang weggeweest!”, krijg ik steevast te horen: van de melkboer, de groentenman, de buren, zelfs de burgemeester. Het leven in een klein dorp: het heeft iets verontrustends, maar tegelijkertijd iets heerlijks!
Waar hebben mijn omzwermingen mij gebracht? Eerst een week in Quito bij Kimja, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Daarna een weekje in Roatan. Ondertussen kan ik melden dat Christophe het tot echte duiker heeft geschopt. En met neveneffecten: hij schijnt er een kleine duikverslaving aan overgehouden te hebben en een voorliefde voor Caraïbische paradijzen… Maar wie kan hem dat kwalijk nemen?
Na Roatan zijn we doorgereisd naar Copan Ruinas waar de Mayaruïnes ons hun geheimen hebben geopenbaard en waar we meerdere keren de locale bars gesloten hebben. Vandaaruit is Christophe terug naar Tegucigalpa gebust om woensdagochtend terug naar Belgie te vliegen. Dit bijna zonder baggage, want de busmaatschappij was zijn rugzak vergeten mee te nemen. Gelukkig is dat nog goedgekomen, ze zagen het niet zitten om de boel naar Belgie te moeten sturen. En gelukkig is Christophe er toch nog in geslaagd om thuis te geraken, ondanks protesterende vulkanen!
Ikzelf ben in Copan Ruinas gebleven voor een reunie en vergaderingen met mijn collega’s van VOLENS. Het was leuk om iedereen nog eens te zien; sommigen voor de eerste keer, sommigen voor de laatste keer (hier in Centraal-Amerika dan toch). En met veel nieuwe ideetjes en plannen voor samenwerkingen en uitwisselingen, werd de cirkel rond en kwam ik terug in mijn huisje.
Daar wachtte mij nog een leuke verrassing. Mijn kleinste buur Junior (1,5 jaar oud) heeft een nieuw woordje aan zijn vocabulaire toegevoegd: Maïté! Heerlijk, toch?
After 3 weeks of wandering I am back in Pespire. Temperatures have gone up, the streets are melting in the heat. Horses are hanging their heads under the mango trees in front of the bank, people are trying to cool off in front of the pulperias. “Hey, you’ve been gone a while!”, is what I hear everywhere I show my face: from the milkman, the grocer, the neighbours, even the mayor. Life as it is in a small town: it has something disturbing, yet comforting!
Where did my wandering bring me? You’ve already read that I spend a week in Quito at Kimja`s house. After that, a week in Roatan. By now, Christophe can proudly call himself a fully certified diver. And with side-effects: he appears to have developed a diving addiction and a profound love for Caribbean paradises… But who can blame him?
After Roatan we travelled to Copan Ruinas where the Mayan ruins unraveled their secrets to us and where we closed several times the local bars. From there, Christophe took the bus back to Tegucigalpa in order to catch his plane to Belgium on Wednesday. He almost flew without luggage cause the bus company managed to leave his backpack behind. Fortunately it all turned out well, they didn’t want to send the stuff to Belgium. And luckily Christophe made it all the way to Belgium, despite protesting volcanoes!
I stayed in Copan Ruinas for a reunion and meetings with my colleagues from VOLENS. It was fun seeing them all again; some for the first time, others for the last time (at least in Central America). And with loads of new ideas and plans for cooperation and exchanges, the circle was rounded and I came home in my little house.
There I got another surprise: My littlest neighbor Junior (1.5 years old) has added another word to his vocabulary: Maïté! Loving it!
Waar hebben mijn omzwermingen mij gebracht? Eerst een week in Quito bij Kimja, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Daarna een weekje in Roatan. Ondertussen kan ik melden dat Christophe het tot echte duiker heeft geschopt. En met neveneffecten: hij schijnt er een kleine duikverslaving aan overgehouden te hebben en een voorliefde voor Caraïbische paradijzen… Maar wie kan hem dat kwalijk nemen?
Na Roatan zijn we doorgereisd naar Copan Ruinas waar de Mayaruïnes ons hun geheimen hebben geopenbaard en waar we meerdere keren de locale bars gesloten hebben. Vandaaruit is Christophe terug naar Tegucigalpa gebust om woensdagochtend terug naar Belgie te vliegen. Dit bijna zonder baggage, want de busmaatschappij was zijn rugzak vergeten mee te nemen. Gelukkig is dat nog goedgekomen, ze zagen het niet zitten om de boel naar Belgie te moeten sturen. En gelukkig is Christophe er toch nog in geslaagd om thuis te geraken, ondanks protesterende vulkanen!
Ikzelf ben in Copan Ruinas gebleven voor een reunie en vergaderingen met mijn collega’s van VOLENS. Het was leuk om iedereen nog eens te zien; sommigen voor de eerste keer, sommigen voor de laatste keer (hier in Centraal-Amerika dan toch). En met veel nieuwe ideetjes en plannen voor samenwerkingen en uitwisselingen, werd de cirkel rond en kwam ik terug in mijn huisje.
Daar wachtte mij nog een leuke verrassing. Mijn kleinste buur Junior (1,5 jaar oud) heeft een nieuw woordje aan zijn vocabulaire toegevoegd: Maïté! Heerlijk, toch?
After 3 weeks of wandering I am back in Pespire. Temperatures have gone up, the streets are melting in the heat. Horses are hanging their heads under the mango trees in front of the bank, people are trying to cool off in front of the pulperias. “Hey, you’ve been gone a while!”, is what I hear everywhere I show my face: from the milkman, the grocer, the neighbours, even the mayor. Life as it is in a small town: it has something disturbing, yet comforting!
Where did my wandering bring me? You’ve already read that I spend a week in Quito at Kimja`s house. After that, a week in Roatan. By now, Christophe can proudly call himself a fully certified diver. And with side-effects: he appears to have developed a diving addiction and a profound love for Caribbean paradises… But who can blame him?
After Roatan we travelled to Copan Ruinas where the Mayan ruins unraveled their secrets to us and where we closed several times the local bars. From there, Christophe took the bus back to Tegucigalpa in order to catch his plane to Belgium on Wednesday. He almost flew without luggage cause the bus company managed to leave his backpack behind. Fortunately it all turned out well, they didn’t want to send the stuff to Belgium. And luckily Christophe made it all the way to Belgium, despite protesting volcanoes!
I stayed in Copan Ruinas for a reunion and meetings with my colleagues from VOLENS. It was fun seeing them all again; some for the first time, others for the last time (at least in Central America). And with loads of new ideas and plans for cooperation and exchanges, the circle was rounded and I came home in my little house.
There I got another surprise: My littlest neighbor Junior (1.5 years old) has added another word to his vocabulary: Maïté! Loving it!
9/04/2010
H2O
Na zijn verblijf in Quito heeft Christophe de stap naar Honduras gemaakt. Met weinig tijd om handen en omdat reizen in Honduras tijdrovend is, hebben we besloten voor de gemakkelijke weg en naar Roatan te gaan, ook wel bekend als het Paradijs. Ik ben een echte duikliefhebber en er is geen betere plaats ter wereld om te leren duiken dan in de Bay Islands aan Caraibische kust van Honduras.
We zijn 3 dagen later en ik kan met trots melden dat Christophe slechts een laatste examen verwijderd is van de wereldwijde club van duikverslaafden. Hij moet nog leren niet elk schattig visje achterna te zwemmen en zo midden van de duik zonder zuurstof te vallen ;p maar buiten dat is hij een natuurtalent!
"Paradise - het vervolg" zal binnekort op deze blog gepubliceerd worden, maar nu ga ik er nog even in het echt van genieten... Happy bubbles, iedereen!
After his stay in Quito, Christophe made the leap to Honduras. As his time is short and travelling around in Honduras is time consuming, we decided to go for the easy way and head out to Roatan, aka Paradise. I really love diving and there is no better place in the world to learn how to dive than the Bay Islands on the Carribean side of Honduras.
We are now 3 days later and I can proudly announce that Christophe is a final exam away from being part of the world-wide-club of diver-addicts. He still has to learn not to swim after every o-so-cute fishie he sees, so as not to run out of air mid-dive ;p but other than that he is a natural!
"Paradise - the sequel" will be aired soon on this blog, but for now I am going to enjoy it for real... Happy bubbles, everyone!
We zijn 3 dagen later en ik kan met trots melden dat Christophe slechts een laatste examen verwijderd is van de wereldwijde club van duikverslaafden. Hij moet nog leren niet elk schattig visje achterna te zwemmen en zo midden van de duik zonder zuurstof te vallen ;p maar buiten dat is hij een natuurtalent!
"Paradise - het vervolg" zal binnekort op deze blog gepubliceerd worden, maar nu ga ik er nog even in het echt van genieten... Happy bubbles, iedereen!
After his stay in Quito, Christophe made the leap to Honduras. As his time is short and travelling around in Honduras is time consuming, we decided to go for the easy way and head out to Roatan, aka Paradise. I really love diving and there is no better place in the world to learn how to dive than the Bay Islands on the Carribean side of Honduras.
We are now 3 days later and I can proudly announce that Christophe is a final exam away from being part of the world-wide-club of diver-addicts. He still has to learn not to swim after every o-so-cute fishie he sees, so as not to run out of air mid-dive ;p but other than that he is a natural!
"Paradise - the sequel" will be aired soon on this blog, but for now I am going to enjoy it for real... Happy bubbles, everyone!
4/04/2010
proxima estación... Ecuador!
Tijdens Semana Santa, oftewel de Heilige week, ligt in Honduras letterlijk alles plat. Een ideaal moment dus om een ander deel van Latijns-Amerika onveilig te maken. Met name: Ecuador. Kimja Vanderheyden werkt als vrijwilligster voor Broederlijk Delen in Quito en Christophe Ramont is daar de vrolijke toerist aan het uithangen. Meer argumenten heb ik niet nodig om ook een weekje over te vliegen!
Het is een heel leuke en gevarieerde week geweest, waarin we:
1) de jungle ingetrokken zijn - met veel natte voeten en modderige broeken tot gevolg
2) Ecuatorianen hebben uitgelegd hoe een koe naar een trein kijkt
3) hebben ontdekt dat de lokale markt heel gevaarlijk is (voor de portemonnee)
4) de dood van een kuiken hebben meegemaakt (zie blog Christophe)
5) de paasprocessie hebben overleefd
6) ontdekt hebben dat Kimja heel hard werkt (muy duro!!)
7) de wekker zelden gehoord hebben (vooral niet als dat echt moest)
8) tot onze eigen verbazing (en schaamte) gemerkt hebben dat de 90's muziek in ons collectief geheugen gebrand staat
9) ondervonden hebben dat Osa, de hond van Kimja, wel degelijk in staat is om heel Quito af te dweilen
10) na veel zoeken toch de basiliek gevonden hebben
11) moeten toegeven dat het nemen van de teleferico een "mission impossible" zal blijven
12) aan den lijve ondervonden hebben dat een boa zwaar op de schouders weegt
13) vooral veel genoten hebben
Zal ik de foto´s maar voor zich laten spreken?
Kimja: het was geweldig je terug te zien. Ik hoop dat je Honduras nog haalt dit jaar!
Christophe: tot morgen!
During Semana Santa, or the Holy Week, the whole of Honduras is on holiday. Which makes it the ideal moment to explore another part of Latin-America. This time: Ecuador. Kimja Vanderheyden works as a volunteer for the NGO Broederlijk Delen in Quito and Christophe Ramont is playing the happy tourist there. No more arguments needed to fly over for the week!
It´s been a great and varied week, during which we:
1) explored the jungle - with wet feet and muddy pants as a result
2) explained the concept of how a cow looks at trains to Ecuatorians
3) discovered that the local market is very dangerous (for our wallets)
4) experienced the death of a chicken (see blog Christophe)
5) survived the Easter-procession
6) discovered that Kimja works really hard (muy duro!!)
7) hardly ever heard the alarm clock (especially when really needed)
8) to our own amazement (and shame!) noticed that the music of the 90's has been engraved in our collective memory
9) found out that Osa, Kimja's dog, is very capable in trailing the whole of Quito with us
10) finally found the basilic
11) we had to admit that taking the teleferico was going to remain a "mission impossible"
12) found out that a boa can be heavy on the shoulders
13) Utterly and truly enjoyed ourselves
Shall I let the photographs tell the tale?
Kimja: It was great seeing you again. Hope you´ll still make it to Honduras this year!
Christophe: C U tomorrow!
Het is een heel leuke en gevarieerde week geweest, waarin we:
1) de jungle ingetrokken zijn - met veel natte voeten en modderige broeken tot gevolg
2) Ecuatorianen hebben uitgelegd hoe een koe naar een trein kijkt
3) hebben ontdekt dat de lokale markt heel gevaarlijk is (voor de portemonnee)
4) de dood van een kuiken hebben meegemaakt (zie blog Christophe)
5) de paasprocessie hebben overleefd
6) ontdekt hebben dat Kimja heel hard werkt (muy duro!!)
7) de wekker zelden gehoord hebben (vooral niet als dat echt moest)
8) tot onze eigen verbazing (en schaamte) gemerkt hebben dat de 90's muziek in ons collectief geheugen gebrand staat
9) ondervonden hebben dat Osa, de hond van Kimja, wel degelijk in staat is om heel Quito af te dweilen
10) na veel zoeken toch de basiliek gevonden hebben
11) moeten toegeven dat het nemen van de teleferico een "mission impossible" zal blijven
12) aan den lijve ondervonden hebben dat een boa zwaar op de schouders weegt
13) vooral veel genoten hebben
Zal ik de foto´s maar voor zich laten spreken?
Kimja: het was geweldig je terug te zien. Ik hoop dat je Honduras nog haalt dit jaar!
Christophe: tot morgen!
During Semana Santa, or the Holy Week, the whole of Honduras is on holiday. Which makes it the ideal moment to explore another part of Latin-America. This time: Ecuador. Kimja Vanderheyden works as a volunteer for the NGO Broederlijk Delen in Quito and Christophe Ramont is playing the happy tourist there. No more arguments needed to fly over for the week!
It´s been a great and varied week, during which we:
1) explored the jungle - with wet feet and muddy pants as a result
2) explained the concept of how a cow looks at trains to Ecuatorians
3) discovered that the local market is very dangerous (for our wallets)
4) experienced the death of a chicken (see blog Christophe)
5) survived the Easter-procession
6) discovered that Kimja works really hard (muy duro!!)
7) hardly ever heard the alarm clock (especially when really needed)
8) to our own amazement (and shame!) noticed that the music of the 90's has been engraved in our collective memory
9) found out that Osa, Kimja's dog, is very capable in trailing the whole of Quito with us
10) finally found the basilic
11) we had to admit that taking the teleferico was going to remain a "mission impossible"
12) found out that a boa can be heavy on the shoulders
13) Utterly and truly enjoyed ourselves
Shall I let the photographs tell the tale?
Kimja: It was great seeing you again. Hope you´ll still make it to Honduras this year!
Christophe: C U tomorrow!
Abonneren op:
Posts (Atom)