A friend asked me: "Can you believe you've been here more than 2 years already?". I said that on the one hand it feels like I've lived in Pespire an eternity, but on the other hand time has flown past like lightning. Especially these last weeks before my return to Europe. I am coming back to Honduras next year, but it won't be the same as I won't be working directly for ADEPES anymore. "That's good", she ansered, "it means you had a great time".
And it has been a great time. But everything comes to an end, so I am doing my rounds saying adios to all my women. "My" women, because I have spend much time with them and have come to know, appreciate and love them. And they do too, for every group has thrown me a party with whatever little means they have. They have stuffed me one last time with beans, rice and chicken. We danced, talked and cried. They even gave me presents!
There has been a first too. For months now, a gang has been assaulting passers-by on one of the main roads leading to the communities. So far, I had managed to stay out of their hands, but on my last trip to one of these communities they caught me and my colleague. I know how to react: head down, don't talk, don't resist and give them everything. It went smoothly: they took my money, my cell and my cigarettes (the bastards!) and nicely returned my backpack to me with the things they don't care for (sunscreen - whatever happened to health consideration?). Then they searched me for hidden treasures, after which they let us go. Although I wasn't scared since I knew this might happen (after all, most off my colleagues had already gone through this at least once) it's still a very ugly feeling having a gun pointed at your head and machetes waved in front of your face. Luckily I just lost what I lost and nothing more happened.
And then my 2 neighbours lifted my spirits considerably by throwing me a great say-goodbye-party with the closest of my friends in Pespire: dinner, music, drinks, laughter, songs and a few tears. We chatted and danced into the night. And as I looked around, I knew I've been very lucky with the people I found here.
Yes, I had an excellent time living here and I will remember these years fondly. And even though I will come back next year, it won't be the same. So who am I to say "no" to a great party with my closest friends?
Een vriendin vroeg me onlangs: "Kun je geloven dat je hier al meer dan 2 jaar woont?". Ik antwoordde dat het aan de ene kant voelt alsof ik al een eeuwigheid in Pespire woon, maar aan de andere kant is de tijd voorbij gevlogen. Vooral deze laatste 2 weken voor mijn terugkeer naar Europa. Ik mag dan terugkeren naar Honduras volgend jaar, het zal niet meer hetzelfde zijn aangezien ik niet meer direct voor ADEPES zal werken. "Dat is goed", zei ze, "dat betekent dat je een geweldige tijd gehad hebt."
En het is een geweldige tijd geweest. Maar aan alles komt een einde, dus ben ik mijn ronde aan het doen om adios te zeggen aan al mijn vrouwen. "Mijn" vrouwen, want ik heb veel tijd met hen doorgebracht en heb hen leren kennen, appreciëren en in mijn hart gesloten. En zij ook, want elke groep heeft een feetje gegeven voor mij met de luttele middelen die ze hebben. Voor de laatste keer hebben zij volgepropt met rijst, bonen en en kip. We hebben gedanst, gepraat en geweend. Ze hebben mij zelfs cadeautjes gegeven!
Er is ook een eerste keer geweest. Sinds maanden is er een bende overvallers actief op 1 van de hoofdwegen naar de gemeenschappen. Tot nu ben ik er steeds in geslaagd om uit hun handen te blijven, maar op mijn laatste trip naar 1 van de gemeenschappen hadden een collega en ik toch prijs. Ik weet hoe te reageren: hoofd naar beneden, niet praten, niet tegenstribbelen en alles afgeven. Het ging vlotjes: ze stolen mijn geld, mijn gsm en mijn sigaretten (de klootzakken!) en gaven daarna netjes mijn rugzak terug met de dingen die ze niet moesten hebben (zonnecrem - blijkbaar is er weinig interesse voor gezondheid). Vervolgens hebben ze mij onderzocht op verborgen schatten, waarna ze ons hebben laten gaan. Hoewel ik niet bang was aangezien ik erop voorbereid was dat dit kon gebeuren (tenslotte hebben de meeste van mijn collegas dit lot al minstens een keer ondergaan) is het toch een akelige ervaring om een pistool op je hoofd gericht te zien en machetes voor je gezicht gezwaaid te krijgen. Gelukkig ben ik alleen kwijt wat ik kwijt ben en is er verder niets gebeurd.
En mijn 2 buurvrouwen hebben mijn geweldig opgevrolijkt door een fantastisch feestje met mijn dichtste vrienden in Pespire te organizeren voor mijn vertrek: eten, muziek, drank, gelach, liedjes en een paar tranen. We hebben tot een stuk in de nacht gebabbeld en gedanst. En terwijl ik rondkeed, wist ik dat ik heel veel geluk gehad heb met de mensen die ik hier heb leren kennen.
Ja, ik heb een geweldige tijd gehad hier en ik zal altijd met veel plezier aan deze jaren terugdenken. En hoewel ik volgend jaar terugkom, zal het niet meer hetzelfde zijn. Dus wie ben ik om "nee" te zeggen tegen een super feestje met met vrienden?
