Cayos Cochinos

It doesn't always have to be work. A visit to Cayos Cochinos was the absolute number 1 on my "to do"-list for this year.

Cayos Cochinos are a group small cays just of the northcoast of Honduras, with a total land area of - hold on - 2 km². The Cayos Cochinos are a Maritime Protected Area located in the second biggest coral reef worldwide. Spread over a couple of cays lives a Garifuna community (108 members on the last count), but most cays are private property.

With a group of 8 people, we went for a couple of days to enjoy the sun, the beach, the sea and some "just us and the locals". Judge for yourself!

De boog hoeft niet altijd gespannen te staan. Op mijn "must do"-lijstje voor dit jaar stond een bezoek aan Cayos Cochinos met stip op nummer 1.

Cayos Cochinos is een groep kleine eilandjes net voor de Hondurese noordkust, met een totale oppervlakte van ongeveer - hou je vast - 2 km². De Cayos Cochinos liggen in een beschermd maritiem gebied in het tweede grootste koraalrif ter wereld. Over een paar eilandjes verspreid woont een Garífuna-gemeenschap (108 leden sinds de laatste telling), maar de meeste eilandjes zijn in privé-bezit.

Met een groep van 8 man zijn we daar een paar dagen naartoe getrokken, om te genieten van zon, zee, strand en "just us and the locals". Oordeel zelf!

Yoro

Mensen vragen me dikwijls wat ik nu eigenlijk doe. Misschien is het tijd om 1 van de projecten voor te stellen en een beetje licht in de duisternis te brengen.

Een van de projecten waaraan ik werk is met de ethnische minderheid Tolupan in Yoro. Het project wordt gefinancierd door de Europese Unie, en uitgevoerd door OIKOS (de NGO waarvoor ik werk) en ICADE, een hondurese NGO. Wij ondersteunen de lokale organisatie APROINY(Asociación de Productores Indígenas de Yoro) en haar 694 leden, allemaal boeren.

Ons project bestaat uit verschillende activiteiten:
1) APROINY versterken door de leiders (zowel binnen APROINY als van de gemeenschappen)te trainen op verschillende vlakken, zoals financieën, administratie, etc.
2) Landbouwproductie opdrijven door 30 boeren te helpen bij het installeren van ecologisch en economisch duurzame technieken. Door het organiseren van "leerdagen" dragen die 30 boeren hun kennis over op andere boeren die de technieken dan op hun eigen productie kunnen toepassen.
3) Samen met APROINY werken we aan een radioprogramma waarin de cultuur en identiteit van de Tolupanes worden gepromoot en zodoende bewaard blijven.
4) APROINY en haar leiders worden aangeleerd om voor zichzelf op te komen. Daarvoor zoekt het project de banden met de lokale overheden aan te halen en hun aandacht te vestigen op de noden van de ethnische minderheid. Bovendien wordt hen aangeleerd hoe ze zelf fondsen kunnen zoeken en projecten kunnen aanvragen.

Een project van deze omvang is niet in een paar alineas samen te vatten, maar ik hoop dat met deze kleine beschrijving de dingen wat duidelijker zijn!





People ask me often what it is I actually do. Maybe it is time to present one of the projects and shed some light on my work.

One of the projects I am working on is with the ethnic minority Tolupan, in Yoro. The project is financed by the European Union and executed by OIKOS (the NGO I work for) and ICADE, a honduran NGO. We support the local organisation APROINY (Asociación de Productores Indígenas de Yoro) and its 694 members - all indigineaous farmers.

Our project consists of different activities:
1) Fortifying APROINY by training the people in charge and the community leaders in different areas, such as financial control, administration, etc.
2) Increasing agricultural production by helping 30 local farmers implement ecological and economical sustainable techniques. By organising "learning days", other farmers learn from these 30 farmers how to implement these techniques on their own lands.
3) Together with APROINY, we are working on a radio programm in which the culture and the identity of the Tolupanes will be promoted in order to preserve it.
4) APROINY and its leaders are being taught how to fend for themselves. The project seeks to improve communication with local authorities in order to draw their attention towards the needs of the ethnic minority. Also, the leaders of APROINY are taught how to look for fundings and how to apply for them by themselves.

A project as big as this one, cannot be explained in a couple of paragraphs. But I hope that with this little summary, things are a bit clearer!

My new home has had its big housewarming party, complete with salsa music, food, drinks and real belgian chocolate mousse. Pictures say more than words, but this I would like to say: now it really feels like home!!

Mijn nieuw huisje is ingewijd met een stevig feestje, compleet met salsamuziek, eten, drinken en echte belgische chocolade mousse. Foto's zeggen meer dan woorden, maar dit wil ik nog even kwijt: nu voelt het echt als thuis!!

Home sweet home

New home / Nieuw huisje

Our project in Pespire is finished. The last months have been a race against time, but we did it. The shop we opened for "our" farmers is up and running and looks great. Sales have been surprisingly good for the first month, which is a fantastic boost for our first-time entrepreneurs.

The end of the project also means the end of me living in the cosy little town down South. My job keeps me mainly in the capital, Tegucigalpa, so there was no point in keeping my house in Pespire. Especially as my terrific neighbours also moved. So with a little nostalgia, I went looking for lodgings in Tegucigalpa, close to the office. It took some luck, as apartements in our bohemian barrio are rented even before the owners know they're up for rent! One night, our night watcher took me to see an apartment in the same condominium as the office, which I loved the moment I set foot in it. I called the owner inmediately (the poor guy was asleep already) and sealed the deal on the spot.

Last saturday, some fellow townsmen packed the last of my belongings in a cattlewagon and 5 hours and a flat tire later, my stuff was looking great in my new home.

Ons project in Pespire is afgelopen. De laatste maanden zijn een race tegen de klok geweest, maar het is ons gelukt. De winkel die we gebouwd hebben voor "onze" boeren is uit de startblokken geschoten en ziet er geweldig uit. De verkoop is de eerste maand zelfs verbazingwekkend goed geweest, wat een geweldige motivatie betekent voor onze eerste-keer-ondernemers.

Het einde van het project betekent ook het einde van mijn woonst in het gezellige kleine dorpje in het Zuiden. Voor mijn job verblijf ik meestal in de hoofdstad, Tegucigalpa, dus had het geen zin om mijn huisje in Pespire aan te houden. Vooral omdat ook mijn fantastische buren verhuisd zijn ondertussen. Dus, met een beetje nostalgie in het achterhoofd, ben ik op zoek gegaan naar een woonst in Tegucigalpa, dichtbij het kantoor. Ik heb geluk gehad, want de appartementen in onze Boheemse barrio zijn verhuurd nog voor de eigenaars weten dat hun appartement te huur staat! Op een avond liet onze nachtwaker mij een appartement zien in hetzelfde domein als ons kantoor, waar ik op slag verliefd op werd. Ik heb dan ook meteen de eigenaar uit zijn bed gebeld en de zaak dan en daar beklonken.

Vorige zaterdag hebben een paar dorpelingen mijn inboedel in een beestenwagen gehesen, en 5 uren en een platte band later, stonden mijn meubels te blinken in mijn nieuwe huisje.

Special Art

Thursday evening, with a couple of friends in a bar, telling anecdotes about a few "special characters" we have in our circle of friends. Nothing strange, a typical night out whereever in the world. But even a typical evening can take a strange turn.

We've changed subjects and the conversation is now about art, Honduran painters to be precise. Because Guiseppe is returning to his homecountry the next day, Odin insists on showing us that same moment some masterpieces hanging in a hotel nearby.

It is 2 AM, but we don't care. We go over to the hotel, have the nightwatcher tag along through the corridors of the hotel and discuss every painting we see.

Half an hour later we are back outside, and see the nightwatcher shaking his head about the "strange characters" he just toured in the hotel. We start laughing: there's another anecdote to add to the list!

Donderdagavond, met een paar vrienden op café, anekdotes aanhalend over een paar "speciale personages" die we in onze vriendenkring hebben. Niets ongewoons, een typisch avondje uit waar ook ter wereld. Maar ook een typisch avondje uit kan gauw een ongewone wending nemen.

We zijn veranderd van onderwerp en de conversatie gaat verder over kunst, meer bepaald over Hondurese schilders. Omdat Guiseppe een dag later terugkeert naar zijn geboorteland, staat Odin erop ons op dat eigenste moment een paar meesterkunstwerken te tonen die in een hotel nabij hangen.

Het is 2 uur 's ochtends, maar dat kan ons niet deren. We trekken naar het hotel, nemen de nachtwaker op sleeptouw door de gangen van het hotel en becommentariëren elk schilderij waar ons oog op valt.

Een half uurtje later staan we terug op straat en zien we de nachtwaker meewarig zijn hoofd schudden over die "speciale personages" die hij net rondgeleid heeft. We schieten in de lach: een anekdote erbij!

Huwelijk Ondina

I was invited nearly 2 years ago, but finally the big the came peeping around the corner: the wedding. Not mine (not even close) but my friend Ondina's.

I met Ondina for the first time when I took some of the women I work with to El Salvador to visit another project. She prooved to be a rock, comforting the other women who never even had been outside Pespire, let alone the country. She is a beautiful girl, a little shy and with a heart of gold, working as a teacher in one of the communities in the mountains. Since that trip to El Salvador, we became friends.

One day, Ondina confided in me that she had a boyfriend and that she was about to get married. I learned quickly that "about to get married" can sometimes take quite some time. But then it came: the official invitation to her wedding. I was excited, it would be my first Honduran wedding to attend and a real traditional wedding at that.

The ceremony was nice, but I did have to hide a few giggles. For starters, the priest managed to mix up the names of the bride and groom - twice. Then, as sermon, he spoke 15 minutes warning them for adultry (not your most common sermon in my country!) and warning their parents that from now on they had to let their children go.

Then we were off to the community for the traditional feast, with loads of food, numerous guests and live music. Ondina must have melted in her big dress in the smoltering heat, dancing on the fast rythms of the local cuerda-band. But still she looked radiant. And I am happy for her.

So, I propose a toast: For Ondina and her Samuel, that they may be happy ever after and see their dreams come true. Salud!

Ik werd 2 jaar geleden al uitgenodigd, maar eindelijk brak de grote dag aan: het huwelijk. Niet het mijne (verre van) maar dat van mijn vriendin Ondina.

Ik ontmoette Ondina voor de eerste keer toen ik een paar van de vrouwen waarmee ik werk naar El Salvador meenam om een ander project te bezoeken. Ondina bleek een rots in de branding, de andere vrouwen helpend die nog nooit buiten Pespire, laat staan uit het land, geweest waren. Ze is een prachtmeid, een beetje verlegen en met een hart van goud, die als leerkracht in de gemeenschappen werkt. Na onze trip naar El Salvador werden we vriendinnen.

Op een dag fluisterde ze me in het oor dat ze een vriend had en dat ze op trouwen stond. "Op trouwen staan" kan hier echter lang meegaan. Maar eindelijk was het daar: de officiële uitnodiging voor haar huwelijk. Ik was opgetogen, dit zou mijn eerste Hondurees huwelijk worden, en dan ook nog een traditioneel huwelijk.

De ceremonie zelf was mooi, maar ik heb toch een paar lachjes moeten onderdrukken. Om te beginnen is de priester erin geslaagd om de namen van de bruid en de bruidegom te verwarren - twee keer zelfs. Dan, bij wijze van preek, waarschuwde hij hen gedurende 15 minuten voor overspel (niet je doordeweekse preek in mijn land!) en hun ouders dat ze zich niet meer met hun kinderen mochten moeien.

Vandaar ging het feest verder bij de bruidegom thuis in 1 van de gemeenschappen. Een traditioneel feest met veel voedsel, een onmogelijk groot aantal genodigden en live muziek. Ondina moet gesmolten zijn in haar zware jurk, dansend op het opzwepende ritme van de lokale cuerda-band. Maar toch straalde ze. En ik ben gelukkig voor haar.

Dus stel ik een toast voor: Op Ondina en haar Samuel, dat ze nog lang en gelukkig mogen leven en dat al hun dromen uitkomen. Salud!

semana santa tradition

The strike of the educational sector is over. Negotiations have started again – and are still going on - and over 300 teachers have been suspended. But for the children, holidays are not over yet, as Semana Santa has started. The “holy week” is the biggest holiday in Central America. Literally the whole of the country is on the move to visit friends, family of touristy destinations.

I, on the other hand, stayed home to enjoy the peace and quiet of my little town. A perfect time to watch movies all day long, to catch up on my reading lying in my hammock and to hang out in our brand new pool. In other words: I’m vegging out and enjoying it big time!

De staking van de educatieve sector is voorbij. Onderhandelingen zijn terug opgestart – en nog steeds aan de gang – en meer dan 300 zijn tijdelijk geschorst. Maar voor de kinderen is de vakantie nog niet over. Semana Santa is begonnen. De heilige week is de belangrijkste vakante in Centraal Amerika. Letterlijk het hele land is onderweg om vrienden, familie of toeristische trekpleisters te bezoeken.

Ik, aan de andere kant, ben thuis gebleven om te genieten van de rust van mijn dorpje. Het is het perfecte moment om de hele dag lang films te bekijken, om bij te lezen in de hangmat en om te plonzen in ons gloednieuw zwembad. Met andere woorden, ik ben gelukzalig aan het luieren!

driving / rijden

Someone who can drive in Honduras – and especially in Tegucigalpa – can without a doubt drive anywhere else in the world. Hondurans are, in my humble opinion, the worst and best drivers worldwide. The worst, because what you see happening here on the road is beyond imagination. The best, because in spite of this, surprisingly little accidents happen.

In Honduras, you will easily see a truck and 2 cars cozily next to each other on 2 lanes. It’s usual for drivers to pass you by in curves, heading straight into upcoming traffic. It’s common practice to swerve unannounced around holes in the road. Using your indicators is optional, honking is mandatory. In Tegucigalpa, drivers are forced to manoeuvre their monstruous 4x4-trucks in alarmingly narrow roads, often blocking the road completely. And if you are really lucky, a taxi driver is fatalistically oblivious to the one-way sign at the end of the street.

In other words: Darwin would have a field day writing his “survival of the fittest – the sequel: on the road in Honduras”

With the first rains of the year, however, things manage to get worse still. I was lucky enough to have to drive from Tegucigalpa to Pespire in the first rain of the season at dusk. Normally, the drive is a 1.5 hours scenic route through the mountains. This time, it was the road of hell. The thick curtain of rain allowed visibility of about 5 meters, reducing speed to about 50 km an hour. Truck on the curvy road reduced speed even more to an astonishing 20 km an hour. And when there were no trucks, there were idiots who thought it safer driving in the middle of the road, with all 4 indicators turned on, braking constantly for no reason, ignoring the fact that other Honduran drivers will still try to pass them by. Another favourite is driving with big lights on, evidently not turning them of when there is upcoming traffic. Something which is extremely funny on a narrow, unlit and wet road in the mountains.

I wonder if my insurance classifies driving in Honduras as an extreme sport….

Wie in Honduras – en dan vooral in Tegucigalpa - kan rijden, kan zonder twijfel overal ter wereld rijden. Hondurezen zijn – naar mijn bescheiden mening – de slechtste en beste chauffeurs ter wereld. De slechtste, want wat je hier op de weg tegenkomt tart alle verbeelding. De beste, want desondanks gebeuren er betrekkelijk weinig ongevallen.

In Honduras, zul je gemakkelijk een camion en 2 wagens gezellig naast elkaar zien rijden op een 2-vaksbaan. Het is heel gewoon voor chauffeurs om voorbij te steken in bochten, recht op eventuele tegenliggers in. Het is ook heel normaal om zonder waarschuwing rond gaten in de weg te zwalpen. Je richtingsaanwijzers gebruiken is optioneel, toeteren is verplicht. In Tegucigalpa, zijn chauffeurs verplicht om hun monsterlijke 4x4-trucks in alarmerend smalle wegen te manoeuvreren, waarbij ze vaak de hele boel blokkeren. En als je helemaal geluk hebt, krijg je een fatalistische taxichauffeur tegenover je die vrolijk spookrijdt.

Met andere woorden: Darwin zou een hit scoren met zijn “Survival of the fittest – deel 2: op de baan in Honduras”

Met de eerste regen van het jaar worden de zaken zelfs nog slechter. Ik had het genoegen om tegen de avond van Tegucigalpa naar Pespire te moeten rijden in de eerste regen van het seizoen. Normaalgezien is dit een mooie rit door de bergen van anderhalf uur. Deze keer was het echter een helse rit. Het dikke regengordijn liet een zichtbaarheid van 5 meter toe, wat de snelheid al gauw beperkte tot ongeveer 50 km per uur. Camions op de baan verlaagden die snelheid nog verder tot een verbazingwekkende 20 km per uur. En waren het geen camions, dan waren het wel idioten die er niet beter op vonden om in het midden van de baan te rijden, met hun 4 pinkers op, constant zonder reden remmend en volledig blind voor het feit dat ander Hondurese chauffeurs toch nog zouden proberen hen voorbij te steken. Nog een favoriet was het rijden met de grootlichten aan, die uiteraard niet worden afgezet voor tegenliggers. Iets wat extreem leuk is op een smal, onverlicht, nat baantje in de bergen...

Ik vraag mij af of mijn verzekering autorijden in Honduras klasseert onder de rubriek “extreme sporten”…

Educational crisis / Crisis in het onderwijs

Education is a fundamental right for every child in this world. (art. 26-1 Human Rights Declaration). That much is a given. But to get education, children need teachers and these teachers have a right to get a fair pay and social protection for their jobs (art. 23-3 Human Rights Declaration)

In Honduras, teachers have been on strike for nearly 3 weeks. And as it often goes here, the strike has turned into a battle of giants, a struggle of power and determination between tens of thousands teachers on one side and the government on the other side. Neither is willing to give in and so the struggle is turning violent with heavy clashes between the demonstrating teachers and the police.

But what's the story? Why are the teachers on strike? It's a complicated story - as it usually is - and one that has dragged on for quite a long time. Several issues are at the origin of the crisis. These are the main ones (as explained to me):

For one, several thousands of teachers (numbers vary from source to source) haven't been paid their salary for months.

Second, there exists a Instituto Nacional de Previsión del Magisterio (Inprema). This is an institution which serves as a pension fund, to which teachers pay a monthly contribution. The government has over the years "loaned" over 50 millions of euros (again, numbers vary depending on source) from this institution which it hasn't paid back despite promises made in august last year. On top of that, the (former) management of Inprema has stolen another considerable amount of money from the fund. In short, the money of the teachers is gone.

Third, Congress is discussing a law decentralising educational services, transferring them to the municipalities. A law that many percieve as a first step towards privatization of the educational system and also a step closer to disaster, as the municipalities don't have the necessary structures and abilities to assume such responsabilities.

Teachers are fed up, especially since the government didn't honor the agreement reached last year with the educational sector after another period of struggle. Now, dialogue has been suspended between the 2 parties. The government says it is not willing to resume dialogue as long as the teachers don't return to the classrooms. The teachers for their part say they will continue the strike untill the government satisfies their demands.

Today, the government declared the strike illegal in an ultimate attempt to break the strike and also states that any teacher who will not be at work in the upcoming days will be suspended or even fired. It also threatens to dissolve any organizational union it perceives as supporting the strike. With these threats, the government is effectively widening the gap between the 2 parties instead of it being bridged and so the battle between giants is continuing in all force with no signs of the end bell ringing.

To be continued...

Onderwijs is een fundamenteel recht van elk kind in deze wereld (art. 26-1 Verklaring van de Rechten van de Mens). Dat is een feit. Maar om een opleiding te krijgen hebben kinderen leerkrachten nodig en die leerkrachten hebben recht op een fair loon en sociale bescherming (art. 23-3 Verklaring van de Rechten van de Mens)

In Honduras zijn de leerkrachten sinds een 3-tal weken in staking. En zoals het zo vaak gaat hier, is de staking uitgemond in een gevecht tussen reuzen, een machtstrijd tussen tienduizenden leerkrachten aan de ene kant en de overheid aan de andere kant. Geen van beide partijen wil toegeven en dus wordt de strijd grimmiger en geweldadiger met zware conflicten tussen demonstrerende leerkrachten en de politie.

Maar wat is het verhaal hierachter? Waarom staken de leerkrachten? Het is - zoals gewoonlijk - een ingewikkeld verhaal en eentje dat al lange tijd aansleept. Verschillende kwesties liggen aan de basis van de crisis. Dit zijn de belangrijkste (zoals ze aan mij uitgelegd zijn):

Ten eerste hebben duizenden leerkrachten (de cijfers variëren van bron tot bron) al verschillende maanden geen loon uitbetaald gekregen.

Ten tweede bestaat er hier een Instituto Nacional de Previsión del Magisterio (Inprema). Dit is een instelling die fungeert als een pensioenfonds, waaraan leerkrachten een maandelijkse bijdrage leveren. De overheid heeft over de jaren meer dan 50 miljoen euro (opnieuw variëren de cijfers al naargelang de bron) van deze instelling "geleend" en heeft het dit bedrag nog niet terugbetaald, dit ondanks beloftes gemaakt vorig jaar. Daarbovenop heeft het (vorige) management van Inprema een aanzienlijke som geld van het fonds verduisterd. Kortom, het geld van de leerkrachten is foetsie.

Ten derde is het congres een wet aan het bespreken om de onderwijsdiensten te decentraliseren door die onder te brengen onder de gemeenten. Een wet waarin velen een eerste stap richting privatisering van het onderwijssysteem zien en een stap dichter naar een ramp, aangezien de gemeenten niet over de nodige structuren en mogelijkheden beschikken om die verantwoordelijkheden op te nemen.

De leerkrachten hebben er meer dan genoeg van, vooral omdat de overheid een akkoord dat het vorig jaar, na nog een periode van conflicten, met de onderwijssector gesloten heeft niet naleeft . Nu is de dialoog tussen beide partijen opgeschort. De overheid wil de gesprekken niet hervatten zolang de leerkrachten niet terugkeren naar hun klassen. De leerkrachten van hun kant melden dat de staking zal voortduren totdat de regering aan hun eisen voldoet.

Vandaag heeft de regering de staking illegaal verklaart in een ultieme poging om de staking te onderdrukkenen en verklaart dat elke leerkracht die niet aan het werk gaat in de volgende dagen geschorst of zelfs ontslagen zal worden. Ze dreigt er ook mee om iedere organisationele unie of bond die ervan verdacht word de staking te ondersteunen, te ontbinden. Met deze dreigingen heeft de regering effectief de kloof tussen beide partijen vergroot in plaats van deze trachten te overbruggen en zodoende woedt de strijd tussen de reuzen in alle hevigheid verder zonder teken dat de eindbel in de nabije toekomst geluid word.

Wordt vervolgd...

Oikos CA

New job, new colleagues. I travel a lot for my new job and one of my wanderings has led me to Managua, Nicaragua, for a meeting with my new colleagues in Central America. Meeting new people is always exciting, you never know what to expect: What if they don't like me? What if I don't like them? So far I have been lucky. In every job I had in the past, I got on really well with my fellow colleagues both on and off the job. So I was curious how it would be in Managua. Luckily, I needn't be nervous. Turns out the OIKOS-team in Central America is a great group of witty, dedicated and dynamic people, coming from all over the globe. I'm going to enjoy working with them! New job, great colleagues! Nieuwe job, nieuwe collegas. Ik reis veel rond in mijn nieuwe job en een van mijn rondreisjes heeft mij naar Managua, Nicaragua, geleid voor een vergadering met mijn nieuwe collegas in Centraal Amerika. Het is altijd opwindend om nieuwe mensen te leren kennen, je weet nooit wat te verwachten: Wat als zij me niet mogen? Wat als ik hen niet mag? Tot nu toe ben ik een zondagskindje geweest. In elke job kwam ik heel goed overeen met mijn mede-collegas, zowel op het werk als daarbuiten. Dus was ik nieuwsgiering hoe het in Managua zou verlopen. Gelukkig had ik geen reden om nerveus te zijn. Het OIKOS-team in Centraal Amerika is een leuke group van toffe, toegewijde en dynamische mensen uit alle hoeken van de wereld. Ik kijk al uit naar onze samenwerking! Nieuwe job, geweldige collegas!

I'm back! / Ik ben terug!

I'm back in Honduras. A big change again after nearly 2 months indulging in the luxuries of Europe. I've had the chance to see plenty of my family, to party wildly with my friends in Belgium, Bucharest and Barcelona, to go skiing, and to gain weight eating all the delicious food of my homeplace. Now I'm back, batteries fully recharged and with a new contract in my pocket.

From now on I will be working for OIKOS, a Portuguese NGO. My new job consists in evaluating and monitoring our projects throughout Honduras, identifying possible new partners, writing new project proposals and giving support to our existing projects. All this involves a lot of travelling through Honduras, as our projects are situated in the South and Central Honduras. No complaining so far!

My first trip to Yoro, in Central Honduras, already provided me with a new anecdote. Some time ago - before our project started - our local partner had had a considerable amount of money stolen by the then accountant. This obviously interferes with the proper functioning of the organisation. Upon our question if there was any possibility to (legally) recover the money, the president of the Junta Directiva answered most seriously: "But he (the accountant) already confessed and was pardonned by the priest..."

And here I was, trying hard to refrain from laughing, thinking by now I had heard it all... I'm definately in for some more stories and surprises this year. It's good to be back!

Ik ben terug in Honduras. Een hele verandering na bijna 2 maanden wentelen in de luxe van Europa. Ik heb kans gezien om tijd met mijn family door te brengen, om wilde feestjes te houden met mijn vrienden in België, Boekarest en Barcelona, om te gaan skiën en om bij te komen van al het heerlijke eten uit mijn thuisbasis. Nu ben ik terug, batterijen volledig opgeladen en met een nieuw contract op zak.

Van nu af aan werk ik voor OIKOS, een Portugese NGO. Mijn job bestaat uit de evaluatie en opvolging van onze projecten in Honduras, het identificeren van mogelijke nieuwe partners, het schrijven van nieuwe projecten en het ondersteunen van de bestaande projecten. Dit betekent heel wat gereis door Honduras, aangezien onze projecten verspreid zijn over Zuid- en Centraal Honduras. Geen klachten tot dusver!

Mijn eerste trip naar Yoro, in Centraal Honduras, heeft alvast een nieuwe anekdote opgeleverd. Vóór de start van ons project ginder, heeft de toenmalige boekhouder van onze partnerorganisatie een aanzienlijke som geld verduisterd. Dit verstoort uiteraard de degelijke werking van die organisatie. Op onze vraag of er een mogelijkheid bestaat om dat geld (legaal) terug te vorderen, antwoordde de presidente van de Junta Directiva heel serieus: "Maar hij (de boekhouder) heeft al alles opgebiecht en de priester heeft hem vergeven..."

En daar zat ik dan, hard mijn best doend om niet te lachen, denkend dat ik alles al gehoord had... Ik sta duidelijk voor meer verhalen en verrassingen in het komende jaar. It's good to be back!