Buren / Neighbours

Honduras is volop op weg naar de warmste periode van het jaar. In het Zuiden betekent dat veel stof, heel veel stof. Na 3 dagen afwezigheid kom ik thuis en blijkt dat mijn huisje veranderd is in een ware zandbak. Letterlijk alles zit onder het stof en zand. Kuisen is dus de boodschap. Dus ik stroop mijn (denkbeeldige) mouwen op om mij op het titanenwerk te storten. Ik heb net al het zand buitengekeerd, slaat een stevige windvlaag de deur achter mij dicht. Waarop ik mij realiseer dat mijn sleutel - en mijn GSM, geld, sleutel van Marie,...- nog binnen ligt... *#&*§*!!!
Ik heb slechts 1 sleutel en de eigenaar die mogelijkerwijs ook nog een sleutel heeft woont in Tegucigalpa, zo’n kleine 4 uur met de bus. En nou ben ik er ook niet echt op gekleed om een stapje in de wereld te zetten... Ik dus naar de buren, of ze een sleutelmaker kennen? Niet direct, maar ik blijk niet de enige die dit soort staaltjes van stommiteit uithaalt. De 13-jarige dochter van de buren komt buiten met een opengesneden plastic sprite-fles. Vol vertrouwen loopt ze naar de dichtgeslagen deur en begint het plastic tussen de deur en de deurstijl te schuiven. Een minuut later springt mijn deur open. Mijn brein doorloopt een heel scala van gedachten, gaande van blijdschap dat ik niet buiten hoef te slapen, over verbazing dat een jong meisje dit soort talenten ontwikkeld heeft, tot ongerustheid, want als een 13-jarige dit kan, tja, dan is er weinig dat dieven tegenhoudt!
Ik heb dus weer een hoop belangrijke zaken geleerd in minder dan 10 minuten:
1) Verlaat nooit het huis zonder sleutel
2) Hoe open ik een deur met een plastic fles
3) Sprite kan multifunctioneel zijn
4) 13-jarigen hebben soms zwaar onderschatte talenten...


Honduras is quickly on it’s way to the hottest period of the year. In the South, that means dust, lots and lots of dust. So I come home after 3 days of absence only to discover that my house has turned into a true sandbox. Everything is covered in dust and sand. I’ve got no option but to start cleaning. So I roll up my (imaginary) sleeves and start the seemingly impossible task. But just as I’m sweeping the last of the sand outside, a strong gust of wind closes the door behind me. Upon which I realise that I don’t have my key - nor my mobile phone, money or key for Marie... *#&*§*!!!
I only have 1 key and the owner, who possibly might have another one, lives in Tegucigalpa, a 4-hour drive with the bus. And let's face it, I'm not exactly dressed to face the public world... So I go to the neighbours, maybe they know someone who can force the lock. They don’t, but it turns out I’m not the only one who does this kind of stupid stuff. Their 13-year-old daughter comes out with a cut up plastic bottle of sprite. Full of confidence, she walks up to my closed door and starts pushing the plastic in the gap. One minute later, my door jumps open. A whole set of thoughts rushes through my brain: gladness for not having to sleep outside, amazement that a young girl has developped this kind of skills and worry, because if a 13-year-old can do this, well, then there is little that will stop thieves!
Again, I have learned a few useful things in just under 10 minutes:
1) Never leave the house without key
2) How to open a door with a plastic bottle
3) Sprite can actually be multifunctional
4) 13-year-olds sometimes have highly underestimated skills...

Workshop Volens in Nacaome

De 2-daagse workshop “Ontwikkeling en lancering van nieuwe producten” die Hansel, Volens-coöperant in El Salvador, en ik georganiseerd hebben in Nacaome, Honduras, zit erop. De workshop was bedoeld voor zowel productores als técnicos uit de verschillende lokale organisaties die deel uitmaken van de actie Economía Solidaria van Volens. Met 17 mensen uit Honduras, El Salvador en Nicaragua was de workshop een succes. De eerste dag was een theorie-dag, met uitleg over markten, innovatie van producten, marktstudies, productontwikkeling,... Een beladen programma dat ongetwijfeld nog een paar keer herhaald zal moeten worden in de comunidades maar dat belangrijk is in het leerproces van de productores. Veel productores in Centraal-Amerika hebben immers de neiging afgeleide producten te maken van wat ze produceren zonder op voorhand te weten of de productie rendabel kan zijn. Een voorbeeld hiervan bij de groepen waarmee ik werk, is het maken van jaleas. Verschillende vrouwengroepen willen jaleas produceren omdat het relatief eenvoudig te maken is, er goed uitziet en omdat de ingrediënten lokaal makkelijk te verkrijgen zijn (vb. papaya, ananas en mango). Het probleem is echter dat het eten van jaleas absoluut niet in de cultuur van de Hondurezen zit. Met als gevolg dat de toch relatief dure jaleas (± 1,5 tot 2 US $) niet verkopen. Weinig in Pespire dorp en al helemaal niet in de comunidades. Dag 2 was volledig aan de praktijk gewijd. In groep kregen de deelnemers een recept voor een product. Groep 1 voor het maken van dulces van bananen en tamarindo, groep 2 voor het maken van encurtido. Eerst moesten ze hun markt definiëren, een naam bedenken, de kosten berekenen, een manier bedenken om het recept te innoveren,... Daarna moesten ze de herwerkte recepten effectief maken, waarna ze geëvalueerd werden. Een vrolijke boel, zoals het bijgevoegde filmpje bewijst, maar de resultaten mochten er wel wezen! Wie zin heeft om de recepten zelf thuis eens uit te proberen: ze zijn verkrijgbaar op aanvraag!







The 2-day workshop “Development and launching of new products”, organised by the Volens-cooperant in El Salvador, Hansel, and myself in Nacaome, Honduras, has finished. The workshop was intended for both productores and tecnicos from the various local organisations that take part in the action Economía Solidaria of Volens. With 17 people from Honduras, El Salvador and Nicaragua, the workshop can be considered a success. Day 1 was a day for theory, with expositions on markets, innovation of products, market studies, development of products,… A heavy program that definitely needs to be repeated several times in the comunidades, but that is important in the learning process of the productores. A lot of productores in Central America tend to make derivate products of whatever they produce without knowing beforehand if the whole process can be rentable. An example with the groups I work with is the making of jaleas. Various groups of women want to make jaleas because it is relatively easy, it looks good and the ingredients are quite easy to come by. (ex. Papaya, pineapple en mango). The problem is though, that nobody here eats jalea. It’s just no part of the Honduran culture. Hence, the relatively expensive jaleas (± 1,5 to 2 US $) don’t sell. Very little in Pespire town and virtually none in the comunidades. Day 2 was all about practice. In group, the participants received recipes for a product. Group 1 for the making of dulces of banana and tamarindo, group 2 for the making of encurtido. First, they had to come up with a definition of their market, a name, a calculation of the costs, a way to innovate the existing recipe,… Later they actually had to cook the innovated recipe, after which the new products were to be evaluated. As proved by the included movie, we had a good and creative time! For those who feel the urge to try out the recipes at home: they are obtainable upon demand!

Huisje / House

Tot december werkte ik voor 2 lokale organisaties. Door omstandigheden is daar sinds januari verandering in gekomen. Ik werk nu nog enkel voor ADEPES, Asociación de Desarrollo Perspirense, Pespire. Dat betekent: een verhuis!
Pespire is een klein maar mooi dorpje in de uitlopers van de bergen in het Zuiden van Honduras. Zonder supermarkt of bar, maar compleet met de gewoontes en tradities die met een klein dorp gepaard gaan. Uiteraard hoor het concept: "Iedereen kent iedereen" daar ook bij. Om een huisje te zoeken hier heb ik dan ook handig gebruik gemaakt van de uiterst efficiënte lokale tamtam. Een paar woorden aan strategisch geplaatste personen en het hele dorp was met mij een huis aan het zoeken.
Mijn oog is gevallen op een klein ding in het centrum dat de eigenaars net aan het renoveren zijn. Een paar kleine onderhandelingen met de eigenaar (en hij met zijn vrouw) verder, had ik mijn huisje - mét betegelde douche (wel buiten zoals hier gewoon is) en een keukentje. Alleen de kleur van de verf kon ik niet meer kiezen. Ik zal dus moeten leren leven met roze muren... Foto´s en adres volgen na verhuis!

Till last December I was working with 2 local organisations. Now, through circumstances, that has changed. The only organisation I still work with is ADEPES, Asociación de Desarrollo Perspirense, in Pespire. That means: time to move!
Pespire is a small but nice little town in the mountains in the South of Honduras. No supermarket or bar, but complete with the habits and traditions that come with any small town. Of course, the concept of "Everyone knows everyone" is well established here. So to look for a new house, I used the very efficient "grapevine". I dropped a few words to a few strategically placed persons and in no time a whole town was looking for a house with me.
Eventually a little place in the center that is currently being remodelled has caugth my eye. A few negotiations further with the owner (and he with his wife), I am the next tendant of the place - with tiles in the (outdoors) shower and a small kitchen! Only the colour of the paint wasn't up for discussion anymore. Which means I'll have to learn how to live beween pink walls... Photos and new address will follow after the move!