Shampoo ladies

Een van de groepen waar ik mee werk, maakt shampoo op basis van aloe vera die ze in hun achtertuin kweken. De afzet in de eigen gemeenschap is bijzonder klein omdat hier nog de mentaliteit "hoe chemischer, hoe beter" heerst. Maar mijn vrouwen gaan niet zomaar bij de pakken neerzitten.

Vorige week hebben ze hun flesjes shampoo onder de arm genomen en zijn ze in de omliggende steden hun product gaan verkopen. En verder hebben ze de kwaliteit van het product onder de loep genomen om aan de strengere eisen van buitenlanders te voldoen. Want dat is hun nieuwe markt: hotels en (buitenlandse) toeristen.

Met dank aan Annemie en Geert, eigenaars van het VIA VIA Hostel in Copan Ruinas, die de dames hun eerste opening in deze markt bieden. Over 2 weken lever ik daar persoonlijk 50 flesjes shampoo af. En dan maar duimen!!



Poster Shampoo

One of the groups I work with, makes shampoo based on aloe vera - a plant they grow in their own garden. The sales in the communities is very slow due to the fact that the mentality "the more chemicals, the better" still reigns here. But my women aren't going to be beaten just like that.

Last week they took their bottles of shampoo under their arm and went on to sell them in the nearby cities. Furthermore, they took a close look at the quality of their product in order to meet the stricter demands of foreigners. Because that is their new target market: hotels and (foreign) tourists.

Thanks to Annemie and Geert, owners of the VIA VIA Hostel in Copan Ruinas, who are giving the ladies their first opening in this market. In 2 weeks, me myself and I is going to deliver 50 bottles shampoo. And then... fingers crossed!!

efficientie? / efficiency?

Na anderhalf jaar in Honduras zou er nog weinig mij moeten verbazen - ook op commercieel gebied. En toch, en toch,...

Ik heb transportprijzen nodig voor het vervoer van shampooflessen die mijn dames maken en kunnen verkopen in Copan Ruinas. Het volume en gewicht van de doos heb ik precies uitgerekend. Dus bel ik naar een transportbedrijf dat leveringen doet op nationaal niveau. Je zou denken dat die mij met gemak een prijsje zouden kunnen geven. Maar de conversatie ging als volgt:

Verkoopster:"Goedemiddag, zeg het maar"
Ik: "Goedemiddag. Ik heb een prijsje nodig voor een zending van Pespire naar Copan Ruinas"
Verkoopster: "149,5 lempiras, taxen inbegrepen"
Ik: "Euh,.... Mevrouw, euh... heeft u dan geen gewicht en volume nodig? Geldt die prijs voor eender welke en wat soort zending dan ook??"
Verkoopster: "Ah, is het dan geen document?"
Ik: "neen, ik wil een doos verzenden. Van 13 kg. Afmetingen...."
Waarop de verkoopster mij genadeloos onderbreekt: "Dan moet ik weten wat er in de doos zit."
Ik: "Shampoo"
Verkoopster (en niet als vraag!): "Dus u wil een fles shampoo versturen."
Ik heb ondertussen al veel moeite om mijn geduld te bewaren. Een fles shampoo van 13 kg?? Wie zetten ze daar bij een transportbedrijf nota bene aan de telefoon???
Maar ik antwoord nog steeds kalm: "neen, mevrouw. Het gaat om 50 flesjes shampoo die samen 13 kg wegen."
Verkoopster: "Daar kan ik u geen prijs voor geven aan de telefoon. Daar moet een werknemer voor langskomen om te kijken hoe het eruit ziet. Die zal u dan een prijs geven."
Ik val ver van mijn stoel! Om zeker te zijn vat ik de zaak even samen (en geloof me, mijn stem druipt van ongeloof): "Dus mevrouw, als ik het goed heb dan gaat het als volgt. Ik bel u om te zeggen dat ik een prijs wil aanvragen voor de verzending van een pakket vanuit Pespire, u stuurt mij een persoon vanuit choluteca (1 uur rijden van hier) of Tegucigalpa (2 uur rijden van hier)om te komen kijken naar mijn doos - waarvan ik u perfect de afmetingen, gewicht en inhoud kan zeggen - en die persoon zal mij zeggen hoeveel het kost. En dit zonder verplichting, enkel als prijsaanvraag??"
Verkoopster: "Inderdaad, mevrouw. Zo gaat het, zonder verplichting tot verzending van het pakket".
Ik: "Ok, dank u wel. Ik bel u nog...."

Waarna ik de telefoon ophang en er nog zo'n 2 minuten naar blijf staren...


After 1.5 years in Honduras, nothing should surprise me anymore - even on comercial level. And still, and still...

I needed prices for the transport of some shampoo bottles my ladies make and have the opportunity to sell in Copan Ruinas. I calculated precicely the volume and weight of the box. So I call a transportcompany that makes deliveries nationwide. One would think they could easely give me a price. But here is how the conversation goes:

Seller:"Good afternoon"
Me: "Good afternoon. I need a price for a delivery from Pespire to Copan Ruinas."
Seller: "149,5 lempiras, taxes included"
Me: "Euh,.... Madam, euh... don't you need volume and weight? Or does that price go for any kind of delivery, no matter size and weight??"
Seller: "Ah, it's not a document?"
Me: "no, I want to send a box. Weight: 13 kg. Dimensions...."
Upon which the seller interupts me: "Then I need to know what goes in the box."
Me: "Shampoo"
Seller (and not as a question!): "So you want to send a bottle of shampoo."
By now I am having heaps of trouble containing my patience. A bottle shampoo off 13 kg?? Who are they putting on the phone at that transport company???
But I answer still very calmly: "No, madam. I want to send 50 little bottles of shampoo that together weigh 13 kg."
Seller: "I can't give you a price for that on the phone. An employer of our company has to come over and look at that box. Then he'll give you a price."
I honestly almost drop my coffee. To be sure I summarize what I just heard (and believe me, my voice is thick with unbelief): "So madam, let me get this straight. I call you to ask for a price quotation for the delivery of a box from Pespire, you will send me someone from Choluteca (1 hour drive from Pespire) or Tegucigalpa (2 hour drive from Pespire)to come and take a look at my box - of which I can perfectly well tell you dimensions, weight and contains - and that person will tell me how much it would cost to send it to Copan Ruinas. And all this without compromise? Just as a quotation??"
Seller: "That is correct, madam. No restrictions, no compromise".
Me: "Ok, thank you. I'll call you...."

Upon which I hang up the phone and stare at it for another 2 minutes or so...

Rondje Honduras / tour of Honduras

Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van Bart uit Belgie: "Maiteke, ik wil er even tussenuit. Ik wil u komen bezoeken.". "Da's goed", zei ik,"Wanneer?". "Over 2 weken..." Wat doe je dan als goede vriendin? Inderdaad, een weekje verlof nemen, Bart van het vliegtuig halen, hem in de (gehuurde) auto stoppen en Honduras op zijn best tonen! Samen hebben we de verste uithoeken van het land afgedweild. En net toen Bartje dacht dat ie een rustig verlof ging krijgen, hebben we het volgende gedaan...
Eerste avond zwaar op cafe met een paar vrienden, kwestie van de jetlag eruit te drinken en direct het juiste ritme vast te krijgen. De dag erna, na een bezoek aan de koloniale stad Comayagua, op weg naar de Lago de Yojoa waar we sliepen in een hostal die hun eigen kleine bierbrouwerij op hun erf hebben staan.
De volgende ochtend hebben we een bezoek gebracht aan een 43 meter hoge waterval in de buurt. En om helemaal goed wakker te worden, zijn we dóór de waterval door geploeterd. Achter de waterval is er gelukkig een kleine grot waar je even op adem kunt komen alvorens terug onder de waterval door te duiken.
Met een fris kopje hebben we dan de route hervat richting Copan. Copan is een klein stadje waar prachtige Maya ruines te bewonderen zijn. Maar een beetje actie is nooit niet weg. Dus heb ik Bartje in een Canopy tour gepraat. Actie en vergezichten verzekerd!
Daarna hebben we onze rondreis vervolledigd met een bezoek aan Santa Rosa de Copan, La Campana, Gracias en La Esperanza. Met een dikke laag stof van het rijden over zandwegen zijn we zaterdag terug in Tegucigalpa aangekomen, waar we prompt bij Jacopo thuis werden uitgenodigd om te gaan eten. La Mama Italiana is op bezoek bij zoonlief en dus wordt er uitgebreid Italiaans gekookt. Daar zeggen wij niet nee tegen!
Uiteraard kon Bart niet terugkeren naar ons Belgenlandje zonder Pespire mee te maken en met mijn vrouwen kennis te maken. Dus heb ik hem op zijn laatste dag in de laadbak van de auto van het project geladen en hem meegenomen op een rugbrekende rit naar een gemeenschap. Ik had wel eerst een matras in de laadbak gelegd, iets waar Bart mij later heel dankbaar voor was...
Ondertussen heb ik Bartje jammer genoeg al terug op het vliegtuig moeten zetten. Het is stilletjes in huis. Hoewel ik nu wel eens serieus kan nadenken hoe hij het in godsnaam heeft kunnen presteren om 10 dagen in Honduras te zijn, zonder ook maar 1 echte volledige Hondurese maaltijd naar binnen te spelen...

Bartje, het was geweldig je hier te hebben. En zoals al gezegd: voor herhaling vatbaar! Ik hoop dat je goed thuis aangekomen bent enne... Gelukkige verjaardag!!!
Dikke zoen!!


A couple of weeks ago, Bart, a good friend from Belgium, called me:"Maiteke, I want to get out for a while. I want to visit you.". "Sure", I said,"When?". "In 2 weeks..." So, what do m the airport, put him in the (rental)car and show Honduras on it's best! Together we went to the farest corners of the country. And just when Bart had the idea of going on a quiet holiday, we did this...
The first night we went out with a couple of friends, just to get the jetlag out of his system and to find the right rythm. The day after, after a short visit to the colonial town of Comayagua, we drove on to the Lago de Yojoa where we slept in a hostal that has it's own beer brewery on it's property.
The next morning we visited a 43 meter high waterfall in the neighbourhood. And in order to wake op truly and completely, we walked/swam/heaved ourselves through the waterfall. Behind it there's a little cave where you can catch your breath before diving back under the waterfall.
Completely refreshed, we hit the road again towards Copan. Copan is a small town where you can admire some beautiful Maya ruins. But a little action is always welcome. So I talked Bart into a Canopy tour. Action and amazing sights ensured!
After that we completed the trip with visits to Santa Rosa de Copan, La Campana, Gracias and La Esperanza. With a thick layer of dust from all the dirt roads, we arrived back in Tegucigalpa, where Jacopo invited us to his house for dinner. La Mama Italiana is visiting her son and who are we to say no to some delicious Italian food? That would be a waste!
Obviously, there is no way Bart could return to Belgium without experiencing Pespire and without knowing some of my women. So, on his last day here, I loaded him in the back of a pickup and took him on a backbreaking ride to 1 of the communities. I had put in a mattrass in the back of the pick up, something Bart was really glad about later on...
Since, I've had to put Bart back on the plane. It's very quiet now at home. But that at least gives me the space to think about how the hell Bart managed to spend 10 days in Honduras without eating 1 complete proper tipical Honduran meal...

Bart, I loved having you around. And as always: we should do this again! I hope you arrived well at home and... Happy birthday!!!
Big kiss!