Na 3 weken omzwervingen ben ik terug in Pespire. De temperatuur is zo mogelijk nog opgelopen, de straten zinderen in de hitte. Paarden staan met hangend hoofd onder de mangobomen voor de bank, de mensen zitten zich voor de pulperias koelte toe te wuiven. “Ah, jij bent lang weggeweest!”, krijg ik steevast te horen: van de melkboer, de groentenman, de buren, zelfs de burgemeester. Het leven in een klein dorp: het heeft iets verontrustends, maar tegelijkertijd iets heerlijks!
Waar hebben mijn omzwermingen mij gebracht? Eerst een week in Quito bij Kimja, zoals jullie al hebben kunnen lezen. Daarna een weekje in Roatan. Ondertussen kan ik melden dat Christophe het tot echte duiker heeft geschopt. En met neveneffecten: hij schijnt er een kleine duikverslaving aan overgehouden te hebben en een voorliefde voor Caraïbische paradijzen… Maar wie kan hem dat kwalijk nemen?
Na Roatan zijn we doorgereisd naar Copan Ruinas waar de Mayaruïnes ons hun geheimen hebben geopenbaard en waar we meerdere keren de locale bars gesloten hebben. Vandaaruit is Christophe terug naar Tegucigalpa gebust om woensdagochtend terug naar Belgie te vliegen. Dit bijna zonder baggage, want de busmaatschappij was zijn rugzak vergeten mee te nemen. Gelukkig is dat nog goedgekomen, ze zagen het niet zitten om de boel naar Belgie te moeten sturen. En gelukkig is Christophe er toch nog in geslaagd om thuis te geraken, ondanks protesterende vulkanen!
Ikzelf ben in Copan Ruinas gebleven voor een reunie en vergaderingen met mijn collega’s van VOLENS. Het was leuk om iedereen nog eens te zien; sommigen voor de eerste keer, sommigen voor de laatste keer (hier in Centraal-Amerika dan toch). En met veel nieuwe ideetjes en plannen voor samenwerkingen en uitwisselingen, werd de cirkel rond en kwam ik terug in mijn huisje.
Daar wachtte mij nog een leuke verrassing. Mijn kleinste buur Junior (1,5 jaar oud) heeft een nieuw woordje aan zijn vocabulaire toegevoegd: Maïté! Heerlijk, toch?
After 3 weeks of wandering I am back in Pespire. Temperatures have gone up, the streets are melting in the heat. Horses are hanging their heads under the mango trees in front of the bank, people are trying to cool off in front of the pulperias. “Hey, you’ve been gone a while!”, is what I hear everywhere I show my face: from the milkman, the grocer, the neighbours, even the mayor. Life as it is in a small town: it has something disturbing, yet comforting!
Where did my wandering bring me? You’ve already read that I spend a week in Quito at Kimja`s house. After that, a week in Roatan. By now, Christophe can proudly call himself a fully certified diver. And with side-effects: he appears to have developed a diving addiction and a profound love for Caribbean paradises… But who can blame him?
After Roatan we travelled to Copan Ruinas where the Mayan ruins unraveled their secrets to us and where we closed several times the local bars. From there, Christophe took the bus back to Tegucigalpa in order to catch his plane to Belgium on Wednesday. He almost flew without luggage cause the bus company managed to leave his backpack behind. Fortunately it all turned out well, they didn’t want to send the stuff to Belgium. And luckily Christophe made it all the way to Belgium, despite protesting volcanoes!
I stayed in Copan Ruinas for a reunion and meetings with my colleagues from VOLENS. It was fun seeing them all again; some for the first time, others for the last time (at least in Central America). And with loads of new ideas and plans for cooperation and exchanges, the circle was rounded and I came home in my little house.
There I got another surprise: My littlest neighbor Junior (1.5 years old) has added another word to his vocabulary: Maïté! Loving it!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten