Bus

Ervaringsles: wat te verwachten tijdens een busrit in Tegucigalpa - Choluteca?

Bij aankomst aan het busstation in Teguc klem ik mijn rugzak onder mijn arm en stap op de man af die naast de bus luidkeels en zonder ademen "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!" gilt. Het feit dat de woorden TEGUCIGALPA/CHOLUTECA ruim de helft van de voorruit in beslag nemen, doet niets terzake. Ik denk dat ik deze bus moet hebben ;-)


Ik stap op, zoek mij een plaatsje naast het raam (belangrijk als je niet de hele reis allerlei zaken tegen je hoofd wilt krijgen) waarvan de vulling niet volledig uit de zetel komt, gooi mijn rugzak in het compartiment boven mijn hoofd en zet mij neer. Dit hele proces wordt uiteraard tot in detail gevolgd door elke medepassagier - soms voorzien van commentaar. Oh ja, ik ben de enige "witte" op de bus. Wanneer de bus vertrekt, gaat dit gepaard met nog meer gegil van de busbegeleider, mensen die op het laatste moment nog aan boord klimmen, aanhoudend getoeter van de chauffeur om de voorbijgaande auto's te laten weten dat ie vertrekt en bruusk gerem omdat diezelfde auto's niet van plan zijn de bus in te laten voegen.

Pas in de bergen net buiten de stad komt de bus op kruissnelheid en steekt elk mogelijk ander voertuig voorbij. De nationale sport: voorbijsteken. De begeleider komt langs om te incasseren. De rit duurt 3 uuur en kost 64 lempira's - zo'n 3 US$. Hoe die mannen het doen, weet ik nog altijd niet. Gedurende de hele reis stappen mensen op en af en toch weten de begeleiders steeds wie betaalt heeft en wie niet, wie wisselgeld moet hebben en hoeveel, welke zakken bij wie horen,.... Het wisselgeld in de bus is ook het enige wisselgeld in Honduras dat steevast klopt!

De rest van de reis is voorspelbaar. De christelijke popmuziek wordt loeihard gezet (Jezus, jij bent steeds in mijn hart, zorg dat ik word als jij,...) Ergens net buiten de stad stapt een mobiele apotheek op. De verkoper leurt met verschillende medicijnen, gaande van pillen voor de hersenen (100 stuks voor slechts 150 lempira's! Studenten gebruiken het, wetenschappers ook!) tot inspuitingen voor gezonder bloed (verkrijgbaar in opgedeelde verpakkingen - heeft zelfs een vervaldatum!). Zijn ellenlange monoloog wordt onderbroken door het "agua de coco!", "tamales!" of "el Heraldo!" van de andere ambulante verkopers. De tandeloze boer naast mij wil alles over mij weten - en spuwt daarbij kruimels koek over mijn broek en het veel te jonge meisje aan de overkant van het gangpad geeft eindelijk haar krijsende baby de borst.

Ik zucht, sluit mijn ogen en probeer een dutje te doen. 3 Uur later rijden we de brug van Choluteca over, spring ik van de bus, trek ik mijn truitje uit en ben ik thuis.








How to.... take a bus Tegucigalpa - Choluteca

Upon arriving at the busstation in Tegus, I grab my backpack and walk to the man next to the bus who's shouting at the top of his voice and without breathing: "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!". The fact that the words TEGUCIGALPA/CHOLUTECA take up nearly half of the windshield does nothing to the matter. I think this is my bus ;-)

I get on, look for a space near the window (very important if you don't want to get disturbed by all kinds of bags against your head) with the additional feature that not all the filling is coming out of the seat, throw my backpack in the overhead compartment and sit down. The whole process is obviously eagerly followed by every other passanger on the bus - sometimes even commented upon. Right, I'm the only "white" one in here. When the bus leaves, you have more screaming of the ticketman, more people jumping on at the last minute, a continuous honking of the busdriver to let the cars know he's moving and some harsh braking because forementioned cars are not stopping to let the bus get on the road.

Only when we're hitting the mountains around the city, the bus is able to speed up and pass every other vehicle on the way. The national sport: bypassing. The ticketman goes round to collect. The ride takes some 3 hours and costs 64 lempira's - about 3 US$. I still haven't figured out how these men do it. The whole ride people get on and off, but still they know exactly who paid and who didn't, who needs change and how much, which bags belong to which person,... And the change on the bus is the only change in Honduras that's always correct!

The rest of the trip is predictable. Christian popmusic is put on loudly (Jezus, you are always in my heart, make me be like you,...). Somewhere in the outskirts of Teguc, a mobile pharmacy gets on board. The salesman sells differtent kinds of medication, from pills for the brain (100 pieces for only 150 lempiras`s! Students use it, scientists too!) to shots for better blood (obtainable in partial packaging - has an expiring date!). His long monologue is only interrupted by the "agua de coco!", "tamales!" or "el Heraldo!" of the other sellers. The toothless farmer next to me wants to know every little detail about me - and the far-to-young-to-be-a-mother girl on the other side of the aisle is finally getting out her breast to feed her screaming baby.


I sigh, close my eyes and try to take a nap. 3 Hours later we cross the bridge of Choluteca. I jump from the bus, take of my cardigan and head home.