29/11/2010
emigration / emigratie
I’ve met a French journalist who is writing a book about the illegal emigration of women to the US. Illegal emigration is part of the daily lives of Honduran families. Most women I work with have at least 1 family member illegal in the US and many people I meet have lived at one point in their lives in the States. Even the numbers don’t hide it: about half of the GNP of Honduras comes from remesas (money send over from abroad – mostly the US or Europe – to the family from Hondurans working there, either legally or illegally)
The last few months, the media spent a lot more attention on the topic. A couple of weeks ago, a group of 72 illegal emigrants was killed in Mexico. Only 2 or 3 of them survived. Recently, a Honduran organization left on an expedition in the hope to find missing emigrants (dead or alive). Last week, a group of deported emigrants landed in Tegucigalpa. According to the organization who takes care of them, it was a “small” group of about 45 people. Normally, the deported groups count around 350 people.
I am definately no expert on the matter, but the lack of work, the poverty and bad living conditions in own country are a big motivator to take on the risky journey. That hope of a better future can be very costly. The fragments I’ve heard tell a horrible tale: the price for the help of coyotes (human trafficants) goes between 2000 and 3000 dollar and this up to the border with Mexico. To cross over to the US, price tag shows another 5000 dollar. Many don’t have that amount of money and travel on faith. The whole route is controlled by narcotrafficants. Often enough, the emigrants are victim of suffering, traumas, sexual, physical and mental violence or even murder. If they reach their destination at all, there is a good chance they get caught and deported. If not, the life they find is often far from easy. Without papers in a strange country off which they do not speak the language, they don’t find work or if they do, they get exploited.
Off course, there are stories with a happy ending and it’s those stories that keep the emigration fever high. If you emigrate, you HAVE TO find a better live – if not, you’ve failed. Emigrants that end up worse off, frequently don’t dare to admit it. Sometimes even, all contact with the family in the homeland is cut off because they can’t send money.
In Belgium – and in other countries - illegal immigrants are a tough subject. Many see them as all the same: criminals or parasites. All too often, one forgets there exists another world outside the borders of the comfortable West – a harsh world with little room for hope off a better future. Next time there is a discussion about people without papers or refugees, put yourself in their shoes. What would you do if you didn’t have money, nor food or hope? Would you have the courage to tear yourself away from your family and put your life at risk so your children could maybe, very maybe, have a chance to survive?
Ik heb een Franse journaliste ontmoet die een boek aan het schrijven is over de illegale emigratie van vrouwen naar de VS. Illegale emigratie is een onderwerp dat deel uitmaakt van het dagelijkse leven van Hondurese families. De meeste vrouwen waar ik mee werk, hebben wel minstens 1 familielid illegaal in de VS en veel van de mensen die ik ontmoet hebben op een gegeven moment illegaal in de States gewoond. Ook de cijfers liegen er niet om: ongeveer de helft van het BNP van Honduras komt van remesas (geld opgestuurd vanuit het buitenland – veelal de VS of Europa - aan de familie door Honduresen die daar al dan niet legaal werken).
De laatste maanden werd ook in de media veel meer aandacht aan het onderwerp geschonken. Ettelijke weken geleden is nog een groep van 72 illegale emigranten in Mexico vermoord. Slechts 2 of 3 hebben het overleefd. Onlangs is een Hondurese organisatie op expeditie vertrokken in de hoop vermiste emigranten (al dan niet levend) terug te vinden. Vorige week kwam nog een groep gedeporteerde emigranten aan in Tegucigalpa. Volgens de organisatie die hen opvangt ging het om een “kleine” groep van 45 mensen. Normaalgezien gaat het om groepen van rond de 350 man.
Ik ben absoluut geen expert op het gebied, maar het gebrek aan werk, de armoede en slechte levensomstandigheden in eigen land zijn een grote motivator om de hachelijke reis te ondernemen. Die hoop een betere toekomst kan een hele dure prijs prijs hebben. De fragmenten die ik gehoord heb vertellen een verschrikkelijk verhaal: de prijs voor de hulp van coyotes (mensensmokkelaars) ligt tussen 2000 en 3000 dollar en dit tot aan de grens met Mexico. Voor de overtocht Mexico – US ligt de prijs rond de 5000 dollar. Velen krijgen dat geld niet bij elkaar en maken de reis op goed geluk.De hele route wordt gecontroleerd door narcotrafficanten. Vaak zijn de emigranten het slachtoffer van ontberingen, traumas , sexueel, fysiek en mentaal geweld of zelfs moord. Als ze hun bestemming al bereiken, lopen ze grote kans gevat en gedeporteerd te worden. In het andere geval is het leven dat ze vinden vaak verre van rooskleurig. Zonder papieren in een vreemd land waarvan ze de taal niet spreken vinden ze geen werk of worden ze geëxploiteerd.
Natuurlijk zijn er ook verhalen met een happy end en het zijn net die verhalen die de emigratiekoorts hoog houden. Als je emigreert MOET je een beter leven vinden – anders heb je gefaald. Emigranten die van de regen in de drup terechtkomen, durven hier vaak niet voor uitkomen. Soms gaat het zelfs zo ver dat ze alle contact met de familie in het thuisland verbreken omdat ze geen geld kunnen opsturen.
In België – en in andere landen – zijn illegale immigranten een heikel punt. Ze worden door velen allemaal over dezelfde kam geschoren als criminelen of profiteurs. Maar al te vaak wordt vergeten dat er een wereld bestaat buiten het comfortabele Westen – een harde wereld waarin weinig plaats is voor hoop op een toekomst. De volgende keer dat er een discussie is over vluchtelingen of mensen zonder papieren, plaats je dan eens in hun schoenen. Wat zou jij doen als je geen geld, geen eten en geen hoop hebt? Zou je dan ook de moed hebben om je los te scheuren van familie en je leven op het spel te zetten opdat je kinderen zo misschien, heel misschien, de kans krijgen om te overleven?
The last few months, the media spent a lot more attention on the topic. A couple of weeks ago, a group of 72 illegal emigrants was killed in Mexico. Only 2 or 3 of them survived. Recently, a Honduran organization left on an expedition in the hope to find missing emigrants (dead or alive). Last week, a group of deported emigrants landed in Tegucigalpa. According to the organization who takes care of them, it was a “small” group of about 45 people. Normally, the deported groups count around 350 people.
I am definately no expert on the matter, but the lack of work, the poverty and bad living conditions in own country are a big motivator to take on the risky journey. That hope of a better future can be very costly. The fragments I’ve heard tell a horrible tale: the price for the help of coyotes (human trafficants) goes between 2000 and 3000 dollar and this up to the border with Mexico. To cross over to the US, price tag shows another 5000 dollar. Many don’t have that amount of money and travel on faith. The whole route is controlled by narcotrafficants. Often enough, the emigrants are victim of suffering, traumas, sexual, physical and mental violence or even murder. If they reach their destination at all, there is a good chance they get caught and deported. If not, the life they find is often far from easy. Without papers in a strange country off which they do not speak the language, they don’t find work or if they do, they get exploited.
Off course, there are stories with a happy ending and it’s those stories that keep the emigration fever high. If you emigrate, you HAVE TO find a better live – if not, you’ve failed. Emigrants that end up worse off, frequently don’t dare to admit it. Sometimes even, all contact with the family in the homeland is cut off because they can’t send money.
In Belgium – and in other countries - illegal immigrants are a tough subject. Many see them as all the same: criminals or parasites. All too often, one forgets there exists another world outside the borders of the comfortable West – a harsh world with little room for hope off a better future. Next time there is a discussion about people without papers or refugees, put yourself in their shoes. What would you do if you didn’t have money, nor food or hope? Would you have the courage to tear yourself away from your family and put your life at risk so your children could maybe, very maybe, have a chance to survive?
Ik heb een Franse journaliste ontmoet die een boek aan het schrijven is over de illegale emigratie van vrouwen naar de VS. Illegale emigratie is een onderwerp dat deel uitmaakt van het dagelijkse leven van Hondurese families. De meeste vrouwen waar ik mee werk, hebben wel minstens 1 familielid illegaal in de VS en veel van de mensen die ik ontmoet hebben op een gegeven moment illegaal in de States gewoond. Ook de cijfers liegen er niet om: ongeveer de helft van het BNP van Honduras komt van remesas (geld opgestuurd vanuit het buitenland – veelal de VS of Europa - aan de familie door Honduresen die daar al dan niet legaal werken).
De laatste maanden werd ook in de media veel meer aandacht aan het onderwerp geschonken. Ettelijke weken geleden is nog een groep van 72 illegale emigranten in Mexico vermoord. Slechts 2 of 3 hebben het overleefd. Onlangs is een Hondurese organisatie op expeditie vertrokken in de hoop vermiste emigranten (al dan niet levend) terug te vinden. Vorige week kwam nog een groep gedeporteerde emigranten aan in Tegucigalpa. Volgens de organisatie die hen opvangt ging het om een “kleine” groep van 45 mensen. Normaalgezien gaat het om groepen van rond de 350 man.
Ik ben absoluut geen expert op het gebied, maar het gebrek aan werk, de armoede en slechte levensomstandigheden in eigen land zijn een grote motivator om de hachelijke reis te ondernemen. Die hoop een betere toekomst kan een hele dure prijs prijs hebben. De fragmenten die ik gehoord heb vertellen een verschrikkelijk verhaal: de prijs voor de hulp van coyotes (mensensmokkelaars) ligt tussen 2000 en 3000 dollar en dit tot aan de grens met Mexico. Voor de overtocht Mexico – US ligt de prijs rond de 5000 dollar. Velen krijgen dat geld niet bij elkaar en maken de reis op goed geluk.De hele route wordt gecontroleerd door narcotrafficanten. Vaak zijn de emigranten het slachtoffer van ontberingen, traumas , sexueel, fysiek en mentaal geweld of zelfs moord. Als ze hun bestemming al bereiken, lopen ze grote kans gevat en gedeporteerd te worden. In het andere geval is het leven dat ze vinden vaak verre van rooskleurig. Zonder papieren in een vreemd land waarvan ze de taal niet spreken vinden ze geen werk of worden ze geëxploiteerd.
Natuurlijk zijn er ook verhalen met een happy end en het zijn net die verhalen die de emigratiekoorts hoog houden. Als je emigreert MOET je een beter leven vinden – anders heb je gefaald. Emigranten die van de regen in de drup terechtkomen, durven hier vaak niet voor uitkomen. Soms gaat het zelfs zo ver dat ze alle contact met de familie in het thuisland verbreken omdat ze geen geld kunnen opsturen.
In België – en in andere landen – zijn illegale immigranten een heikel punt. Ze worden door velen allemaal over dezelfde kam geschoren als criminelen of profiteurs. Maar al te vaak wordt vergeten dat er een wereld bestaat buiten het comfortabele Westen – een harde wereld waarin weinig plaats is voor hoop op een toekomst. De volgende keer dat er een discussie is over vluchtelingen of mensen zonder papieren, plaats je dan eens in hun schoenen. Wat zou jij doen als je geen geld, geen eten en geen hoop hebt? Zou je dan ook de moed hebben om je los te scheuren van familie en je leven op het spel te zetten opdat je kinderen zo misschien, heel misschien, de kans krijgen om te overleven?
Closure event / slotevenement
In December we’re ending the 2008-2010 program of Volens. Also, due to a change in the Belgian law stating that Belgian NGO’s need to concentrate their work in less countries, Volens will retire from Central America after nearly 40 years of development work here. And that calls for a big celebration. Where? In Pespire off course!
During 3 days, ADEPES hosted 100 people from the 16 partnerorganisations from Volens, coming from all over Honduras, Nicaragua, Guatemala and El Salvador. Even our ambassador – who apparently developed a little crush on Pespire – flew over from Costa Rica to celebrate with us. And a terrific party it was.
On the menu were a market, where every organization had a stand to present their activities, a play brought by youngsters, the final speeches from cooperants, coordinators and organizations, several fun workshops (theater, making gadgets from recycling materials, making sweets,…) and a huge game during which everyone could run around, scream and laugh as if they were a teenager again and during which everyone ended up in the pool of the hotel. And off course, every day ended with a good, old party – latino-style!
It cost me blood, sweat and tears to organize the whole thing, but luckily I could count on the help of our coordinator Ludo, who took care of the transport-riddle, and of Piet, Caroline and Heleen, co-cooperants who came a couple of days early to put together the game. Also, I have some great colleagues in ADEPES who were up and ready at 5 AM for days in a row to make sure everything was going smoothly. It was a real challenge, but more than worth it!
In december sluiten we het programma 2008-2010 van Volens af. Bovendien moeten door een verandering in de Belgische wetgeving de Belgische NGO’s meer aan landenconcentratie doen, waardoor Volens zich na bijna 40 jaar ontwikkelingssamenwerking uit Centraal Amerika terug trekt. En dat roept om een waanzinnig afscheidsfeest. Waar? In Pespire natuurlijk!
Gedurende 3 dagen lang kreeg ADEPES 100 man komende van de 16 partnerorganisaties van Volens uit Honduras, Nicaragua, Guatemala en El Salvador over de vloer. Zelfs onze ambassadeur – die ondertussen duidelijk een boontje heeft voor Pespire – is opnieuw vanuit Costa Rica afgekomen om mee te feesten. En het is een schitterend afscheidsfeest geworden.
Op het programma stonden een markt, waar alle organisaties een stand hadden om hun activiteiten voor te stellen, een toneelstuk gebracht door jongeren, de afscheidswoorden van cooperanten, coordinatoren en organisaties, verschillende leuke ateliers (theater, gadgets maken van recyclage, snoepgoed maken,...) en een levensgroot ganzenbordspel waarbij iedereen weer eens als pubers kon rondcrossen, gillen en lachen en waarbij iedereen uiteindelijk in het zwembad van het hotel terechtgekomen is. En uiteraard werd elke dag afgesloten met een goeie, ouwe fuif – latino-style!
Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om de boel te organiseren, maar gelukkig kon ik rekenen op de hulp van onze coördinator Ludo, die het hele transportvraagstuk voor zijn rekening heeft genomen, en van Piet, Caroline en Heleen, enkele collegas cooperanten die een paar dagen vroeger gekomen zijn om het spel in mekaar te steken. Ook heb ik een paar geweldige collegas in ADEPES die een paar dagen aan een stuk van 5 uur ‘s morgens klaarstonden om alles klaar te zetten en de boel op rolletjes te laten lopen. Het was een uitdaging, maar het was het meer dan waard!
1/11/2010
La gringa loca
Being the only foreigner in the village means I provide a certain factor of entertainment for the people living here. I’m probably the only woman in her thirties living alone, unmarried and childless. My house is the only house where often enough travelers find a place to crash. These travelers are mainly bikers who carry all their belongings around on their bicycles. Always good for some curious bystanders. I drink my coffee black and my lemonade with little sugar. And by now the villagers have gotten used to a party at my place every once and while. But now they can enjoy a new act. Rocky is a dog with heaps of energy that he can’t burn off during a simple walk around the block. So I’ve found a new way to let him have a good run: I walk my dog…. with my motocycle! Rocky loves that he can sprint freely (no leash of course) and the stunned villagers have a good laugh about the crazy acts of “la gringa loca”…
Als enigste buitenlandse in het dorp heb ik een zekere entertainmentfactor die de dorpelingen amuseert. Zo ben ik waarschijnlijk de enige vrouw van in de dertig die alleen woont, ongetrouwd is en geen kinderen heeft. Mijn huis is ook het enige huis waar met de regelmaat van de klok reizigers onderdak vinden. Vaak zijn dat fietsers die hun hele hebben en houden op hun fiets meezeulen. Altijd goed voor nieuwsgierige toeschouwers. Mijn koffie drink ik zwart en de limonade met weinig suiker. En ook feestjes bij mij thuis zijn ze ondertussen gewoon. Maar sinds kort kunnen de dorpelingen genieten van een nieuwe act. Rocky is een hond met een zee van energie en die geraakt ie niet kwijt tijdens een rustige wandeling. Dus heb ik een manier gevonden om hem eens goed te laten lopen: ik laat hem uit… met de moto! Rocky vindt het heerlijk om eens een sprintje te kunnen plegen (uiteraard zonder leiband) en de dorpelingen schateren het uit bij de capriolen van “la gringa loca”…
Als enigste buitenlandse in het dorp heb ik een zekere entertainmentfactor die de dorpelingen amuseert. Zo ben ik waarschijnlijk de enige vrouw van in de dertig die alleen woont, ongetrouwd is en geen kinderen heeft. Mijn huis is ook het enige huis waar met de regelmaat van de klok reizigers onderdak vinden. Vaak zijn dat fietsers die hun hele hebben en houden op hun fiets meezeulen. Altijd goed voor nieuwsgierige toeschouwers. Mijn koffie drink ik zwart en de limonade met weinig suiker. En ook feestjes bij mij thuis zijn ze ondertussen gewoon. Maar sinds kort kunnen de dorpelingen genieten van een nieuwe act. Rocky is een hond met een zee van energie en die geraakt ie niet kwijt tijdens een rustige wandeling. Dus heb ik een manier gevonden om hem eens goed te laten lopen: ik laat hem uit… met de moto! Rocky vindt het heerlijk om eens een sprintje te kunnen plegen (uiteraard zonder leiband) en de dorpelingen schateren het uit bij de capriolen van “la gringa loca”…
Abonneren op:
Posts (Atom)