When any of you goes to the post office, you just hand over you package and pay what they ask you to pay, right? Well, I had to send a package abroad - and here is how that goes in this corner of the world:
I drive to the post office during opening hours. The postman isnt't there. No worries, I give him a call and sit down to wait for his arrival. Then I give him the package and tell him it has to be send to Ecuador. Whereup the nice man tells me he knows the price for Spain. I gently tell him Ecuador is in South America and Spain belongs to Europe. Then he wants to know if it is closer by than Spain. The whole things ends with me searching his desk for the international pricelist, looking up the price, and putting the right amount of stamps on the envelope. Meanwhile he looks over my shoulder and we talk football...
The little quirky details of life in a small rural town - loving it!
Wanneer jullie naar het postkantoor gaan om een pakketje te versturen, hoeven jullie het gewoon af te geven en te betalen wat men vraagt, correct? Wel, ik moest een pakje naar het buitenland versturen en hier is hoe dat gaat in dit hoekje van de wereld:
Ik rij naar het postkantoor tijdens de openingsuren, maar de postbeambte is er niet. Geen probleem, ik geef hem een belletje en ga zitten terwijl ik wacht. Bij zijn aankomst, geef ik hem de enveloppe en vertel hem dat het naar Ecuador verstuurd moet worden. Waarop de lieve man mij meedeelt dat hij de prijs kent om iets naar Spanje te sturen. Ik vertel hem vriendelijk dat Ecuador in Zuid-Amerika ligt en dat Spanje tot Europa behoort. Waarop hij dan weer wil weten of dat dichterbij of verderweg is... Het eindigt ermee dat ik zijn bureau afzoek naar de internationale prijslijst, de prijs opzoek en het nodige aantal zegels op de enveloppe kleef. Ondertussen kijkt hij over mijn schouder mee en praten we over de voetbal....
De leuke kleine details van het leven in een klein ruraal dorpje!
18/06/2010
3/06/2010
Tormenta Agatha
Normally there is a bridge here...
Hier ligt normaalgezien een brug...
The whole content of my house fits in an army truck! How do I know? Because I was evacutated last Sunday by the Honduran army. It’s another way to spend the weekend.
Storm Agatha raged a couple of days over Honduras and the neighbouring countries and Pespire got its share too. The river crossing the village rose so high that several houses got flooded and around 700 people had to seek shelter in schools, medical centers, churches,…
So those days our daily job took a different turn. Our visits to the communities were canceled. We couldn’t get there anyway, cause the bridge over the river was flooded and the dirtroads were converted in genuine mudstreams. Instead, our activities became got a more “humanitarian help”-character: evacuation of people, distribution of food, water and diapers for the many young children,… We even sheltered families in our office.
My house lies in the risk zone, so I had to be evacuated too. All my furniture was stored in my office to the point I couldn’t even open the door anymore. Luckily, the water never reached my house and I am back home. No more camping at the neighbours!
Mijn gehele inboedel past in een legertruck! Hoe weet ik dat? Omdat ik zondag uit mijn huis geëvacueerd ben door het Hondurese leger. Het is weer eens een andere manier om het weekend door te brengen.
De storm Agatha heeft Honduras en haar buurlanden een paar dagen zwaar in de greep gehad en ook Pespire heeft zijn deel gekregen. De rivier die door ons dorp loopt is zwaar buiten haar oevers getreden. Verschillende huizen liepen onder water en rond de 700 mensen werden ondergebracht in scholen, medische centra, kerken,…
Dezer dagen heeft onze dagelijkse job dan ook een andere wending gekregen. Onze bezoeken aan de gemeenschappen zijn gecanceld. Er was trouwens toch geen doorkomen aan, de brug over de rivier was letterlijk door de rivier verzwolgen en de aardewegen zijn omgetoverd tot diepe modderpoelen. In de plaats daarvan kregen onze activiteiten een “humanitaire hulp”-karakter: het evacueren van mensen, voedselbedeling, pampers uitdelen voor de vele geëvacueerde kinderen, waterbedeling… Zelfs bij ons op kantoor zijn mensen ondergebracht.
Ook mijn huis liep risico en dus moest ik geëvacueerd worden. Van mijn kantoor kon de deur niet meer open door alle meubels die er binnen stonden. Gelukkig is het water niet tot bij mij thuis binnen geraakt en ben ik terug thuis. Hoef ik niet meer bij de buren te bivakkeren!
Hier ligt normaalgezien een brug...
The whole content of my house fits in an army truck! How do I know? Because I was evacutated last Sunday by the Honduran army. It’s another way to spend the weekend.
Storm Agatha raged a couple of days over Honduras and the neighbouring countries and Pespire got its share too. The river crossing the village rose so high that several houses got flooded and around 700 people had to seek shelter in schools, medical centers, churches,…
So those days our daily job took a different turn. Our visits to the communities were canceled. We couldn’t get there anyway, cause the bridge over the river was flooded and the dirtroads were converted in genuine mudstreams. Instead, our activities became got a more “humanitarian help”-character: evacuation of people, distribution of food, water and diapers for the many young children,… We even sheltered families in our office.
My house lies in the risk zone, so I had to be evacuated too. All my furniture was stored in my office to the point I couldn’t even open the door anymore. Luckily, the water never reached my house and I am back home. No more camping at the neighbours!
Mijn gehele inboedel past in een legertruck! Hoe weet ik dat? Omdat ik zondag uit mijn huis geëvacueerd ben door het Hondurese leger. Het is weer eens een andere manier om het weekend door te brengen.
De storm Agatha heeft Honduras en haar buurlanden een paar dagen zwaar in de greep gehad en ook Pespire heeft zijn deel gekregen. De rivier die door ons dorp loopt is zwaar buiten haar oevers getreden. Verschillende huizen liepen onder water en rond de 700 mensen werden ondergebracht in scholen, medische centra, kerken,…
Dezer dagen heeft onze dagelijkse job dan ook een andere wending gekregen. Onze bezoeken aan de gemeenschappen zijn gecanceld. Er was trouwens toch geen doorkomen aan, de brug over de rivier was letterlijk door de rivier verzwolgen en de aardewegen zijn omgetoverd tot diepe modderpoelen. In de plaats daarvan kregen onze activiteiten een “humanitaire hulp”-karakter: het evacueren van mensen, voedselbedeling, pampers uitdelen voor de vele geëvacueerde kinderen, waterbedeling… Zelfs bij ons op kantoor zijn mensen ondergebracht.
Ook mijn huis liep risico en dus moest ik geëvacueerd worden. Van mijn kantoor kon de deur niet meer open door alle meubels die er binnen stonden. Gelukkig is het water niet tot bij mij thuis binnen geraakt en ben ik terug thuis. Hoef ik niet meer bij de buren te bivakkeren!
Abonneren op:
Posts (Atom)