Familie en vrienden zijn al langer op de hoogte: ik ben niet direct een keukenprinses. Of van de understatement van de eeuw gesproken!
Gelukkig heb ik tot nu toe niet veel moeten koken. Mijn Italiaanse collega Jacopo - die een waanzinnig goede kok is - heeft die taak tot nu toe met veel genoegen op zich genomen. De deal is simpel: we leggen de inhoud van onze koelkasten samen (die van mij is dubbel zo groot als die van hem en bevat de helft zoveel bier - tja, rum bewaar je niet in de koelkast, he!), hij kookt en ik doe de afwas. Super deal, iedereen gelukkig.
Alleen zit Jacopo in het buitenland en sta ik er dus alleen voor. Voor het fornuis, wel te verstaan. Salades ben ik ondertussen beu en omeletten kan ik niet meer zien. In een vlaag van verstandsverbijstering besluit ik om de geheimen van de Hondurese keuken te ontsluieren. Dat betekent het bereiden van tajaditas, frijoles, platano con mantequilla, tortillas, baleadas en meer.
Dag 1: voor het eerst sinds mijn aankomst hier ga ik zelf frijoles klaarmaken. Frijoles op z'n Hondurees zijn geprakte bonen. Fluitje van een cent, dacht ik zo. Niet, dus! Trots pak ik mijn halve kilo bonen uit (minder verkopen ze hier echt niet!), laat de pot vol water lopen, gooi wat zout erin en breng de boel aan het koken. Nou weet ik wel dat bonen lang duren voor ze klaar zijn, maar 5 UREN??!! Gelukkig is mijn buurvrouw Ethel altijd even behulpzaam - zij het een beetje laat - en meldt me dat het zout pas NADIEN toegevoegd wordt omdat anders de bonen hard blijven. Ondertussen heb ik al pannekoeken gebakken en ze allemaal opgegeten...
Dag 2: Mijn bonen zijn dus voor vandaag, samen met tortillas. Ik heb speciaal maisbloem gekocht om ze zelf te maken. Maar euh... wat gaat er nog meer in? Ik gil: "ETHEL!" en daar komt de echte keukenprinses. Samen maken we de tortillas. Of liever: zij kneedt, rolt en draait zo'n 20 tortillas terwijl ik letterlijk nog aan mijn eerste bezig ben. Die tenandere nooit de pan ziet...
Dag 3: Tajaditas dan maar. Hoe moeilijk kunnen gefrituurde stukjes banaan zijn? Ethel stormt mijn keuken binnen op zoek naar haar 3-jarig zoontje Angel die in mijn living een kasteel van boeken aan het bouwen is. Vol afgrijzen bekijkt ze mijn keukenactiviteiten op en neemt direct de touwtjes in handen. "Querida, je hebt de verkeerde bananen gekocht!", waarop ze naar haar zus roept om de juiste te brengen. Hoe is dat nu mogelijk? Er zijn hier maar zo'n 15 verschillende soorten bananen/plantanen om uit te kiezen! "Verder doe je het zout erop VOORALEER ze in de olie te smijten en vervolgens moet je de tajaditas omdraaien eens ze bruin zien aan de ONDERKANT"...
Dag 4. Laatste poging. Platano met mantequilla. Ik heb nog bananen (plantanen) over van Ethel gisteren. Dus die zitten al goed. En de mantequilla (een soort kruising tussen room en boter) heb ik kant-en-klaar op onze feria gekocht. Dit kan niet missen! Wel, dus. Uit voorzorg laat ik Ethel mijn voorbereidingen superviseren. Een goede beslissing, want "Ay, amor! je gebruikt niet genoeg olie. En heb je zout in je mantequilla gedraaid vooraleer die in frigo ging?" Niet dus...
Ik denk dat ik het maar bij eten hou en het koken overlaat aan de professionals. Smakelijk!
Friens and family have known this forever: I am not exactly a princess in the kitchen. Or talk about the understatement of the century!
Fortunately I didn't need to cook up till now. My Italian collegue Jacopo - who is an amazing chef - has been fulfilling that task with pleasure. The deal is simpel: we put together the contents of our fridges(mine is twice as big as his and contains half the amount of beer - well, you don't store rum in the fridge, do you!) he cooks and I do the dishes. Perfect deal, everybody happy.
Except that Jacopo is abroad, so I am on my own. Cooking-wise off course. I am tired off eating salads all the time and omelettes are no good either anymore. So in a moment of complete crazyness I decide to unravel the secrets of the Honduran cuisine. That means the preparation of tajaditas, frijoles, platano con mantequilla, tortillas, baleadas and more.
Day 1: For the first time since my arrival I am going to prepare my own frijoles. Frijoles Honduran style are basically mashed beans. Easy, no? Well, nope... With pride I unpack my pound of beans (trust me, less is not available!), fill my pot with water, throw in some salt and bring the lot to boil. Now, I do know that beans take a while. But 5 HOURS??!! Luckily my neighbour Ethel is very helpfull, though always late, and informs me that the salt is added AFTERWARDS because otherwise the beans stay hard. In the meantime I have made pancakes and eaten them all...
Day 2: My beans are for today, together with tortillas. I've bought cornflower especially for the occasion. But euh... what else do they put in? I scream: "ETHEL!" and in comes the real kitchen princess. Togehter we make tortillas. Or better: she kneads, rolls and forms about 20 tortillas while I am still fighting my first one. One who by the way never made it to the frying pan...
Day 3: Tajaditas then. How hard can fried pieces of banana be? Ethel storms in, looking for her 3-year-old son Angel who is building a castle of books in my living room. She takes 1 look at my activities and inmediately takes over. "Querida, you bought the wrong plantains to do that!", upon which she yells to her sister to bring the right ones. How is that posible? There are only about 15 varieties of banans/plantains to choose from! "Furthermore, you should put the salt on BEFORE you put them in the oil and you need to turn the tajaditas when they are brown UNDERNEATH"...
Day 4. Last intent. Platano with mantequilla. I have some plantains left from Ethel yesterday. So that can't go wrong. And I bought the mantequilla (a mix between cream and butter) ready-to-go at our feria. This cannot be messed up! Boy, was I wrong. For good measure, I ask Ethel to supervise my preparations. Good move, because "Ay, amor! You are not using enough oil. And did you put salt in the mantequilla before keeping it in your fridge?" Not...
I think it best to stick to the consumption of the food and leave the cooking to the professionals. Enjoy your meal!
29/10/2009
20/10/2009
beestenboel / animal farm
Nu ben ik wel een fan van dieren, maar dit was toch een beetje veel van het goede.
Mijn collega Karla en ik hadden een afspraak met onze dames in Carrizal, een huizengroep die sowieso bovenaan onze top 10 van moeilijk te bereiken plaatsen prijkt in het droogseizoen. In het regenseizoen (nu dus) is het echter een bijna onmogelijke opdracht. De enige volwaardige weg ernaartoe is op dit moment onbegaanbaar. Er is echter een alternatieve weg, die een klim van een uur impliceert. Dus wij, zwaar mentaal voorbereid, vroeg op weg. Maar blijkbaar waren onze dames niet overtuigd van onze fysieke capaciteiten om deze klim te volbrengen en hadden transport georganiseerd. Ik kan met enige opluchting melden dat ik voor het eerst van mijn leven een rit overleefd heb op... een ezel! En neen, ik heb er geen foto's van - ik had het te druk met mij wanhopig vast te klemmen aan de ezel!
Na een bijzonder leuke en productieve dag met onze dames, daalden Karla en ik - deze keer op eigen kracht - terug de berg af naar onze moto's, waar we vervolgens een paar onverwachte aspirant motorijders moesten ontmoedigen. Een paar heel nieuwsgierige geiten waren volop aan het testen of ze onze banden en zadels konden beklimmen. En geloof me, het beviel ze reusachtig, want ze waren met geen stokken van ons gemotoriseerd transport weg te krijgen!
Eens thuis was ik aan het bekomen van de dag, toen een volgend probleem zich aandiende. Als er iemand ooit een volwassen iguana uit zijn keuken moet verjagen, bel me: ik heb de nodige expertise nu! In Honduras leer je elke dag weer iets bij...
Now, I am a fan of animals, but this was a bit much.
My collegue Karla and I had a meeting with our ladies in Carrizal, a group of houses that tops our top-10-list of places hard to reach, even in dry season. In the wet season (as in, right now)it is damn near mission impossible. The only road worthy the name is currently not doable. However, there is an alternative route, which implies a steep climb of an hour.
So we left early, mentally prepared for the task ahead. But apparently, our ladies were not convinced about our physical capacities and arranged transport. With great relief, I can announce that for the first time in my life I survived a ride on the back of... a donkey! And no, there are no pictures as I was to occupied to desperately hold on to the donkey...
After a very pleasant and productive day, Karla and I made our way back down the mountain - on our 2 feet - towards our motobikes. There waited us the task to dissuade some unexpected aspirant motoriders. A couple very curious goats were in the middle of testing if they could climb our tires and sadles. And believe me, they loved it, cause it proved extremely difficult to chase them away from our vehicles!
Back home, I was recovering from my experiences that day, when the next problem announced itself. If anyone ever needs to evict an adult iguana from his kitchen, call me: I am the expert now!!
Truly, there is something new to learn in Honduras every day...
Mijn collega Karla en ik hadden een afspraak met onze dames in Carrizal, een huizengroep die sowieso bovenaan onze top 10 van moeilijk te bereiken plaatsen prijkt in het droogseizoen. In het regenseizoen (nu dus) is het echter een bijna onmogelijke opdracht. De enige volwaardige weg ernaartoe is op dit moment onbegaanbaar. Er is echter een alternatieve weg, die een klim van een uur impliceert. Dus wij, zwaar mentaal voorbereid, vroeg op weg. Maar blijkbaar waren onze dames niet overtuigd van onze fysieke capaciteiten om deze klim te volbrengen en hadden transport georganiseerd. Ik kan met enige opluchting melden dat ik voor het eerst van mijn leven een rit overleefd heb op... een ezel! En neen, ik heb er geen foto's van - ik had het te druk met mij wanhopig vast te klemmen aan de ezel!
Na een bijzonder leuke en productieve dag met onze dames, daalden Karla en ik - deze keer op eigen kracht - terug de berg af naar onze moto's, waar we vervolgens een paar onverwachte aspirant motorijders moesten ontmoedigen. Een paar heel nieuwsgierige geiten waren volop aan het testen of ze onze banden en zadels konden beklimmen. En geloof me, het beviel ze reusachtig, want ze waren met geen stokken van ons gemotoriseerd transport weg te krijgen!
Eens thuis was ik aan het bekomen van de dag, toen een volgend probleem zich aandiende. Als er iemand ooit een volwassen iguana uit zijn keuken moet verjagen, bel me: ik heb de nodige expertise nu! In Honduras leer je elke dag weer iets bij...
Now, I am a fan of animals, but this was a bit much.
My collegue Karla and I had a meeting with our ladies in Carrizal, a group of houses that tops our top-10-list of places hard to reach, even in dry season. In the wet season (as in, right now)it is damn near mission impossible. The only road worthy the name is currently not doable. However, there is an alternative route, which implies a steep climb of an hour.
So we left early, mentally prepared for the task ahead. But apparently, our ladies were not convinced about our physical capacities and arranged transport. With great relief, I can announce that for the first time in my life I survived a ride on the back of... a donkey! And no, there are no pictures as I was to occupied to desperately hold on to the donkey...
After a very pleasant and productive day, Karla and I made our way back down the mountain - on our 2 feet - towards our motobikes. There waited us the task to dissuade some unexpected aspirant motoriders. A couple very curious goats were in the middle of testing if they could climb our tires and sadles. And believe me, they loved it, cause it proved extremely difficult to chase them away from our vehicles!
Back home, I was recovering from my experiences that day, when the next problem announced itself. If anyone ever needs to evict an adult iguana from his kitchen, call me: I am the expert now!!
Truly, there is something new to learn in Honduras every day...
14/10/2009
wereldbeker / worldcup
Zelf geen voetbalfan, maar voor de Hondurezen een waanzinnig feestje waard: Honduras speelt mee in de wereldbeker 2010! Na een overwinning (0-1) op El Salvador en een gelijkspel tussen Costa Rica en de VS, is Honduras voor het eerst in 27 jaar verzekerd van een plaats in Zuid-Afrika. Benieuwd hoevelen morgen fris op het werk zullen verschijnen... :p
Not a soccerfan myself, but a huge party for the Hondurans: Honduras will play in the worldcup 2010! After defeating El Salvador (0-1) and a draw between Costa Rica and the US, Honduras is sure to play in South Africa for the first time in 27 years. I`m curious to see how many will show up at work with a clear head tomorrow... :p
Not a soccerfan myself, but a huge party for the Hondurans: Honduras will play in the worldcup 2010! After defeating El Salvador (0-1) and a draw between Costa Rica and the US, Honduras is sure to play in South Africa for the first time in 27 years. I`m curious to see how many will show up at work with a clear head tomorrow... :p
9/10/2009
druk, druk, druk... / busy, busy, busy,...
Even geen politiek in dit verslag, maar een kleine anecdote uit mijn eigen leventje.
De afgelopen weken zijn hectisch geweest. Ik heb er een paar nieuwe groepen dames bij en dat betekent alle dagen de hort op. Mij hoor je niet klagen - blij als een kind als ik kan rondcrossen!! Het enige probleem is dat mijn moto zich durft te gedragen als een lastige tiener. Neem nu vanmorgen. Afspraak om 9:00 in Terrero de Concepcion, een klein groepje huizen hoog in de bergen. Om daar te geraken moet ik eerst een rivier door - iets waar mijn moto tegenstribbelend doorglibbert. Vervolgens gaat de weg steil omhoog over rotsen, zand, stenen, putten,... Ik word nog een echte motocrosser! Maar vanochtend had mijn moto niet veel zin en sloeg ie constant af. Het was nogal een plaatje: ik, vloekend in verschillende talen op een steil stuk omhoog proberend mijn moto in gang te trappen terwijl naast mij een ezel geamuseerd het hele gebeurgen gadeslaagt. Ik heb wel gebalk als aanmoediging gekregen toen ik eindelijk weer op gang was! Het leven zoals het is...
For now, no politics, but a small anecdote from my life here. The last couple of weeks were really hectic. I've got some additional groups of ladies and that means working in the field every day. But you won't hear me complain - I'm happy as can be if I can cross around!! The only problem is that my motorbike tends to behave itself as a spoiled teenager. Take this morning. Meeting at 9:00 in Terrero de Concepcion, a small group of houses way up in the mountains. To get there I've got to cross a river - something my motorbike reluctantly does - skiding from one side to another. then it goes up steeply over rocks, sand, stones, holes,... I am slowly but surely on my way to become a professional motocrosser! But this morning, my bike didn't feel like it and turned off constantly. it was quite the scene: me, cursing loudly in different languages, on a steep hill trying to kickstart my bike while next to me a donkey is watching my every move with high amusement. I did get his loud approval when I finally got on my way again! Life as it is...
De afgelopen weken zijn hectisch geweest. Ik heb er een paar nieuwe groepen dames bij en dat betekent alle dagen de hort op. Mij hoor je niet klagen - blij als een kind als ik kan rondcrossen!! Het enige probleem is dat mijn moto zich durft te gedragen als een lastige tiener. Neem nu vanmorgen. Afspraak om 9:00 in Terrero de Concepcion, een klein groepje huizen hoog in de bergen. Om daar te geraken moet ik eerst een rivier door - iets waar mijn moto tegenstribbelend doorglibbert. Vervolgens gaat de weg steil omhoog over rotsen, zand, stenen, putten,... Ik word nog een echte motocrosser! Maar vanochtend had mijn moto niet veel zin en sloeg ie constant af. Het was nogal een plaatje: ik, vloekend in verschillende talen op een steil stuk omhoog proberend mijn moto in gang te trappen terwijl naast mij een ezel geamuseerd het hele gebeurgen gadeslaagt. Ik heb wel gebalk als aanmoediging gekregen toen ik eindelijk weer op gang was! Het leven zoals het is...
For now, no politics, but a small anecdote from my life here. The last couple of weeks were really hectic. I've got some additional groups of ladies and that means working in the field every day. But you won't hear me complain - I'm happy as can be if I can cross around!! The only problem is that my motorbike tends to behave itself as a spoiled teenager. Take this morning. Meeting at 9:00 in Terrero de Concepcion, a small group of houses way up in the mountains. To get there I've got to cross a river - something my motorbike reluctantly does - skiding from one side to another. then it goes up steeply over rocks, sand, stones, holes,... I am slowly but surely on my way to become a professional motocrosser! But this morning, my bike didn't feel like it and turned off constantly. it was quite the scene: me, cursing loudly in different languages, on a steep hill trying to kickstart my bike while next to me a donkey is watching my every move with high amusement. I did get his loud approval when I finally got on my way again! Life as it is...
Abonneren op:
Posts (Atom)