Het is kort op het nieuws geweest in het buitenland, maar hier blijft de miserie duren. De afgelopen 2 weken hebben tropische stormen - genaamd Tropische Depressie Nr 16 - onophoudelijk Centraal Amerika geteisterd. Ook Honduras. Hele gebieden zijn overstroomd en er hebben zich verschillende landverschuivingen voorgedaan. Wegen en bruggen zijn beschadigd. Er wordt geschat dat meer dan 50 000 mensen uit hun huizen gedreven zijn. Velen leven momenteel in opvangcentra of gewoon op straat. Een bijzonder groot deel van de landbouwproductie is verloren. Het zijn helaas weer de armsten die getroffen worden. Het zouden de ergste overstromingen zijn sinds de verwoestende orkaan Mitch in 1998. President Manuel Zelaya heeft de noodsituatie uitgeroepen en internationale hulp gevraagd. Nu maar hopen dat die er komt en dat de hulp bij de juiste mensen en op de juiste plaatsen terechtkomt...
It's been shortly in the news abroad, but here the misery continues. For the past 2 weeks, heavy storms - called Tropical Depression Nr 16 - have been pouring down on Central America. Including Honduras. Whole regions have been flooded and several landslides occured. Roads and bridges are damaged. It's been estimated that some 50 000 people had to flee their houses. They are now living in centra of simply on the streets. A very large part of the crops are lost. Unfortunately disaster strikes the poor again. It is said to be the worst storms since the destructive hurricane Mitch in 1998. President Manuel Zelaya has established the Emergency Situation and called out for international aid. Now, let's hope that aid comes and that it reaches the people and the places it should reach....
27/10/2008
26/10/2008
Nicaragua
Vorige week heb ik deelgenomen aan een workshop in Estelí, Nicaragua, georganiseerd door Volens. Ik heb meteeen een deel van mijn Volens-collega's voor het eerst ontmoet - altijd spannend. Het was een heel regenachtige maar fijne week - hoewel ook een week met ups en downs.
Zondag ben ik vertrokken met 2 collega's van CIPE en 2 collega's van ADEPES. Ik heb meteen mijn overredingskracht kunnen testen aan de grens want 1 van de collega`s had geen identiteitsbewijs op zak. Het heeft veel geduld en geslijm gekost, maar het is ons dan toch gelukt de collega over de grens te krijgen - en dat zonder betaling van "motivatiegeld"! Lang heeft de jongen echter niet in Nicaragua kunnen blijven. Maandag lag er een bericht te wachten in het hotel dat zijn grootmoeder overleden was. Familie is in deze landen enorm belangrijk en begravenissen gebeuren binnen de 24 uur wegens de warmte. Gelukkig was Laurent, een Volens-collega, bereid om naar Choluteca te rijden - een rit van 3 uur - zodat mijn collega bij de begrafenis aanwezig kon zijn. Wijzelf zijn 's morgensvroeg terug naar Nicaragua gereden om om 8.00 u present te zijn op de workshop. 3 Keer de grens over in 2 dagen - de douaniers komen mijn hand al schudden als ze mijn gezicht zien! De rest van de workshop is gelukkig zonder verdere problemen en met de nodige vrolijke ontspanning verlopen.
De Nicaraguaanse grens is niet de enige grens die ik vorige week ben overgestoken. We hadden bericht gekregen dat Piet, mijn collega in Honduras, in het ziekenhuis in San Salvador lag met een gesprongen apendicitis. Een situatie verre van ideaal. Ik ben dan na de workshop naar San Salvador gereisd om mijn onfortuinlijke collega een blitz-bezoek te brengen. Ondertussen kan ik echter melden dat zijn toestand voldoende verbeterd is om gerepatrieerd te worden. Vandaag vliegt hij terug naar ons Belgenlandje. Piet, veel moed en beterschap! Ik verwacht je terug in Januari - een lijstje met dingen om mee te brengen is in de maak ;-)
Last week, I participated in a workshop in Estelí, Nicaragua, organised by Volens. It was also the first time I met most of my fellow Volens-cooperants - always a thrill. It turned out to be a very rainy, but very nice week - although there have been ups and downs.
Sunday I left with 2 collegues of CIPE and 2 collegues of ADEPES. At the border however, I inmediately had the chance to test my convincing powers. 1 Collegue did not have his pasport on him. It took a lot of patience and sucking up, but eventually we did it and got him across the border - without paying any "incentives"! However, the guy didn't get to stay long in Nicaragua. On Monday, we got the message that his grandmother died. Family is extremely important in these countries and funerals are held within 24 hours because of the heat. Fortunately, Laurent, a Volens-collegue, was prepared to drive to Choluteca - a 3-hour drive - so the boy could assist the funeral. Laurent and I left Choluteca again early next morning to be back in time for the workshop. Crossing the border 3 times in 2 days is an achievement - the guards come and shake my hand now when they see my face!
The rest of the workshop went by without further problems and with the necessary happy moments!
The border with Nicaragua is not the only border I've crossed this past week. We got the message that Piet, my fellow cooperant in Honduras, has been brought to the hospital in San Salvador with an exploted apendicitis. A very delicat situation. So after the workshop, I travelled to El Salvador to bring him a quick visit. In the meantime, I can say that his situation has improved well enough to be repatriated. Today he flies back to Belgium. Piet, get well soon! I expect you back in January - with the things I`ll be putting on my wishing list that I`ll send you ;-)
7/10/2008
Bus
Ervaringsles: wat te verwachten tijdens een busrit in Tegucigalpa - Choluteca?
Bij aankomst aan het busstation in Teguc klem ik mijn rugzak onder mijn arm en stap op de man af die naast de bus luidkeels en zonder ademen "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!" gilt. Het feit dat de woorden TEGUCIGALPA/CHOLUTECA ruim de helft van de voorruit in beslag nemen, doet niets terzake. Ik denk dat ik deze bus moet hebben ;-)
Ik stap op, zoek mij een plaatsje naast het raam (belangrijk als je niet de hele reis allerlei zaken tegen je hoofd wilt krijgen) waarvan de vulling niet volledig uit de zetel komt, gooi mijn rugzak in het compartiment boven mijn hoofd en zet mij neer. Dit hele proces wordt uiteraard tot in detail gevolgd door elke medepassagier - soms voorzien van commentaar. Oh ja, ik ben de enige "witte" op de bus. Wanneer de bus vertrekt, gaat dit gepaard met nog meer gegil van de busbegeleider, mensen die op het laatste moment nog aan boord klimmen, aanhoudend getoeter van de chauffeur om de voorbijgaande auto's te laten weten dat ie vertrekt en bruusk gerem omdat diezelfde auto's niet van plan zijn de bus in te laten voegen.
Pas in de bergen net buiten de stad komt de bus op kruissnelheid en steekt elk mogelijk ander voertuig voorbij. De nationale sport: voorbijsteken. De begeleider komt langs om te incasseren. De rit duurt 3 uuur en kost 64 lempira's - zo'n 3 US$. Hoe die mannen het doen, weet ik nog altijd niet. Gedurende de hele reis stappen mensen op en af en toch weten de begeleiders steeds wie betaalt heeft en wie niet, wie wisselgeld moet hebben en hoeveel, welke zakken bij wie horen,.... Het wisselgeld in de bus is ook het enige wisselgeld in Honduras dat steevast klopt!
De rest van de reis is voorspelbaar. De christelijke popmuziek wordt loeihard gezet (Jezus, jij bent steeds in mijn hart, zorg dat ik word als jij,...) Ergens net buiten de stad stapt een mobiele apotheek op. De verkoper leurt met verschillende medicijnen, gaande van pillen voor de hersenen (100 stuks voor slechts 150 lempira's! Studenten gebruiken het, wetenschappers ook!) tot inspuitingen voor gezonder bloed (verkrijgbaar in opgedeelde verpakkingen - heeft zelfs een vervaldatum!). Zijn ellenlange monoloog wordt onderbroken door het "agua de coco!", "tamales!" of "el Heraldo!" van de andere ambulante verkopers. De tandeloze boer naast mij wil alles over mij weten - en spuwt daarbij kruimels koek over mijn broek en het veel te jonge meisje aan de overkant van het gangpad geeft eindelijk haar krijsende baby de borst.
Ik zucht, sluit mijn ogen en probeer een dutje te doen. 3 Uur later rijden we de brug van Choluteca over, spring ik van de bus, trek ik mijn truitje uit en ben ik thuis.
How to.... take a bus Tegucigalpa - Choluteca
Upon arriving at the busstation in Tegus, I grab my backpack and walk to the man next to the bus who's shouting at the top of his voice and without breathing: "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!". The fact that the words TEGUCIGALPA/CHOLUTECA take up nearly half of the windshield does nothing to the matter. I think this is my bus ;-)
I get on, look for a space near the window (very important if you don't want to get disturbed by all kinds of bags against your head) with the additional feature that not all the filling is coming out of the seat, throw my backpack in the overhead compartment and sit down. The whole process is obviously eagerly followed by every other passanger on the bus - sometimes even commented upon. Right, I'm the only "white" one in here. When the bus leaves, you have more screaming of the ticketman, more people jumping on at the last minute, a continuous honking of the busdriver to let the cars know he's moving and some harsh braking because forementioned cars are not stopping to let the bus get on the road.
Only when we're hitting the mountains around the city, the bus is able to speed up and pass every other vehicle on the way. The national sport: bypassing. The ticketman goes round to collect. The ride takes some 3 hours and costs 64 lempira's - about 3 US$. I still haven't figured out how these men do it. The whole ride people get on and off, but still they know exactly who paid and who didn't, who needs change and how much, which bags belong to which person,... And the change on the bus is the only change in Honduras that's always correct!
The rest of the trip is predictable. Christian popmusic is put on loudly (Jezus, you are always in my heart, make me be like you,...). Somewhere in the outskirts of Teguc, a mobile pharmacy gets on board. The salesman sells differtent kinds of medication, from pills for the brain (100 pieces for only 150 lempiras`s! Students use it, scientists too!) to shots for better blood (obtainable in partial packaging - has an expiring date!). His long monologue is only interrupted by the "agua de coco!", "tamales!" or "el Heraldo!" of the other sellers. The toothless farmer next to me wants to know every little detail about me - and the far-to-young-to-be-a-mother girl on the other side of the aisle is finally getting out her breast to feed her screaming baby.
I sigh, close my eyes and try to take a nap. 3 Hours later we cross the bridge of Choluteca. I jump from the bus, take of my cardigan and head home.
Bij aankomst aan het busstation in Teguc klem ik mijn rugzak onder mijn arm en stap op de man af die naast de bus luidkeels en zonder ademen "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!" gilt. Het feit dat de woorden TEGUCIGALPA/CHOLUTECA ruim de helft van de voorruit in beslag nemen, doet niets terzake. Ik denk dat ik deze bus moet hebben ;-)
Ik stap op, zoek mij een plaatsje naast het raam (belangrijk als je niet de hele reis allerlei zaken tegen je hoofd wilt krijgen) waarvan de vulling niet volledig uit de zetel komt, gooi mijn rugzak in het compartiment boven mijn hoofd en zet mij neer. Dit hele proces wordt uiteraard tot in detail gevolgd door elke medepassagier - soms voorzien van commentaar. Oh ja, ik ben de enige "witte" op de bus. Wanneer de bus vertrekt, gaat dit gepaard met nog meer gegil van de busbegeleider, mensen die op het laatste moment nog aan boord klimmen, aanhoudend getoeter van de chauffeur om de voorbijgaande auto's te laten weten dat ie vertrekt en bruusk gerem omdat diezelfde auto's niet van plan zijn de bus in te laten voegen.
Pas in de bergen net buiten de stad komt de bus op kruissnelheid en steekt elk mogelijk ander voertuig voorbij. De nationale sport: voorbijsteken. De begeleider komt langs om te incasseren. De rit duurt 3 uuur en kost 64 lempira's - zo'n 3 US$. Hoe die mannen het doen, weet ik nog altijd niet. Gedurende de hele reis stappen mensen op en af en toch weten de begeleiders steeds wie betaalt heeft en wie niet, wie wisselgeld moet hebben en hoeveel, welke zakken bij wie horen,.... Het wisselgeld in de bus is ook het enige wisselgeld in Honduras dat steevast klopt!
De rest van de reis is voorspelbaar. De christelijke popmuziek wordt loeihard gezet (Jezus, jij bent steeds in mijn hart, zorg dat ik word als jij,...) Ergens net buiten de stad stapt een mobiele apotheek op. De verkoper leurt met verschillende medicijnen, gaande van pillen voor de hersenen (100 stuks voor slechts 150 lempira's! Studenten gebruiken het, wetenschappers ook!) tot inspuitingen voor gezonder bloed (verkrijgbaar in opgedeelde verpakkingen - heeft zelfs een vervaldatum!). Zijn ellenlange monoloog wordt onderbroken door het "agua de coco!", "tamales!" of "el Heraldo!" van de andere ambulante verkopers. De tandeloze boer naast mij wil alles over mij weten - en spuwt daarbij kruimels koek over mijn broek en het veel te jonge meisje aan de overkant van het gangpad geeft eindelijk haar krijsende baby de borst.
Ik zucht, sluit mijn ogen en probeer een dutje te doen. 3 Uur later rijden we de brug van Choluteca over, spring ik van de bus, trek ik mijn truitje uit en ben ik thuis.
How to.... take a bus Tegucigalpa - Choluteca
Upon arriving at the busstation in Tegus, I grab my backpack and walk to the man next to the bus who's shouting at the top of his voice and without breathing: "Cholutecacholutecacholutecacholutecacholutecacholuteca!!!". The fact that the words TEGUCIGALPA/CHOLUTECA take up nearly half of the windshield does nothing to the matter. I think this is my bus ;-)
I get on, look for a space near the window (very important if you don't want to get disturbed by all kinds of bags against your head) with the additional feature that not all the filling is coming out of the seat, throw my backpack in the overhead compartment and sit down. The whole process is obviously eagerly followed by every other passanger on the bus - sometimes even commented upon. Right, I'm the only "white" one in here. When the bus leaves, you have more screaming of the ticketman, more people jumping on at the last minute, a continuous honking of the busdriver to let the cars know he's moving and some harsh braking because forementioned cars are not stopping to let the bus get on the road.
Only when we're hitting the mountains around the city, the bus is able to speed up and pass every other vehicle on the way. The national sport: bypassing. The ticketman goes round to collect. The ride takes some 3 hours and costs 64 lempira's - about 3 US$. I still haven't figured out how these men do it. The whole ride people get on and off, but still they know exactly who paid and who didn't, who needs change and how much, which bags belong to which person,... And the change on the bus is the only change in Honduras that's always correct!
The rest of the trip is predictable. Christian popmusic is put on loudly (Jezus, you are always in my heart, make me be like you,...). Somewhere in the outskirts of Teguc, a mobile pharmacy gets on board. The salesman sells differtent kinds of medication, from pills for the brain (100 pieces for only 150 lempiras`s! Students use it, scientists too!) to shots for better blood (obtainable in partial packaging - has an expiring date!). His long monologue is only interrupted by the "agua de coco!", "tamales!" or "el Heraldo!" of the other sellers. The toothless farmer next to me wants to know every little detail about me - and the far-to-young-to-be-a-mother girl on the other side of the aisle is finally getting out her breast to feed her screaming baby.
I sigh, close my eyes and try to take a nap. 3 Hours later we cross the bridge of Choluteca. I jump from the bus, take of my cardigan and head home.
Partners in crime
Toen ik naar hier verhuisde, vermoedde ik dat mijn sociaal leven voor een tijdje op een laag pitje zou staan. Gelukkig valt dat nogal mee en heb ik mijn partners in crime gevonden hier in Choluteca... Juan Carlos, Osman en Marío.
Vorige week hadden we 2 collega's uit Tegucigalpa op bezoek: Deysi en Jennifer. Zij logeerden bij ons wegens een conventie die voor vrijdag gepland stond. Ook onze gastspreker, Luis, was al "in town". Aangezien elke reden goed is voor een feestje, zijn we vertrokken voor een etentje gevolgd door een paar drankjes. De boel is slechts een klein beetje uit de hand gelopen... Wie weet wat in Centraal America net zo populair is als in Azie? Juist ja, karaoke! Tegen 5 uur waren we eindelijk uitgezongen en thuis. Gelukkig had ik de volgende ochtend een flinke dosis oogdruppels bij de hand....
Het zit soms in een klein hoekje. Dit weekend nam ik 1 van de duizenden taxi's in Tegucigalpa - dé manier om ergens veilig te geraken hier in de hoofdstad. Staat er een jonge vrouw langs de kant van de weg te wachten. "Katie!", roept mijn taxichauffeur "Wacht hier op mij!". Nu weet ik dat wachten op straat in Tegucigalpa geen optie is - te gevaarlijk. Dus stel ik voor om Katie meteen mee te nemen. Blijkt dat Katie een Peruviaanse is.... met Belgische vriend. Haar vriend werkt voor de VN in Guatemala en is van Westmalle - wat ons praktisch buren maakt in België! Er zijn banden gesmeed voor minder - 's avonds zitten Katie, Sara en ik gezellig te tetteren zoals alleen vrouwen dat kunnen over een paar biertjes. En het feit dat Katie het uitgaansleven in Teguc behoorlijk kent, is alleen maar meegenomen. De rest van het weekend spenderen Sara en ik dan ook buitenshuis ;-)
Partners in crime:
Jennifer - Juan Carlos
Mario
Luis
Deysi
When I moved here, I suspected my social life to be somewhat quiet for a while. Luckily, that hasn´t been the case, really, as I´ve found my partners in crime: Juan Carlos, Osman and Mario.
Last week we had 2 colleagues from Tegucigalpa visiting: Deysi and Jennifer. They stayed at our place because of a convention planned on friday. Our guest speaker Luis was also in town already. Because any excuse is good for a party, we gathered everyone up for diner and drinks. Only, things got just a little bit out of hand.... Who knows what Central America loves as much as Asia? Right: karaoke! By the time everybody was done singing and back home it was 5 AM. Thank god I had eyedrops at hand the next morning...
Sometimes, the world is a small place. I was in Teguc this weekend, taking 1 of the thousands of taxi's - the way to get around the city safely. "Katie!", my taxidriver yells to a young woman waiting at the side of the street, "Wait for me, I'll come right back!" Now, waiting alone on the streets in Tegucigalpa is not an option - to dangerous. So I tell him to stop and take her along. Turns out, Katie is Peruvian... with a Belgian boyfriend. He works for the UN in Guatemala but is from a town in Belgium just minutes away from my own hometown. People have bounded for less, so that evening Katie, Sara and I are talking like only women can over beers. The fact that Katie knows the places to be in Teguc makes it only better. Needless to say, Sara and I spend the rest of the weekend outdoors...
Katie, Sara, me
Vorige week hadden we 2 collega's uit Tegucigalpa op bezoek: Deysi en Jennifer. Zij logeerden bij ons wegens een conventie die voor vrijdag gepland stond. Ook onze gastspreker, Luis, was al "in town". Aangezien elke reden goed is voor een feestje, zijn we vertrokken voor een etentje gevolgd door een paar drankjes. De boel is slechts een klein beetje uit de hand gelopen... Wie weet wat in Centraal America net zo populair is als in Azie? Juist ja, karaoke! Tegen 5 uur waren we eindelijk uitgezongen en thuis. Gelukkig had ik de volgende ochtend een flinke dosis oogdruppels bij de hand....
Het zit soms in een klein hoekje. Dit weekend nam ik 1 van de duizenden taxi's in Tegucigalpa - dé manier om ergens veilig te geraken hier in de hoofdstad. Staat er een jonge vrouw langs de kant van de weg te wachten. "Katie!", roept mijn taxichauffeur "Wacht hier op mij!". Nu weet ik dat wachten op straat in Tegucigalpa geen optie is - te gevaarlijk. Dus stel ik voor om Katie meteen mee te nemen. Blijkt dat Katie een Peruviaanse is.... met Belgische vriend. Haar vriend werkt voor de VN in Guatemala en is van Westmalle - wat ons praktisch buren maakt in België! Er zijn banden gesmeed voor minder - 's avonds zitten Katie, Sara en ik gezellig te tetteren zoals alleen vrouwen dat kunnen over een paar biertjes. En het feit dat Katie het uitgaansleven in Teguc behoorlijk kent, is alleen maar meegenomen. De rest van het weekend spenderen Sara en ik dan ook buitenshuis ;-)
Partners in crime:
Jennifer - Juan Carlos
Mario
Luis
Deysi
When I moved here, I suspected my social life to be somewhat quiet for a while. Luckily, that hasn´t been the case, really, as I´ve found my partners in crime: Juan Carlos, Osman and Mario.
Last week we had 2 colleagues from Tegucigalpa visiting: Deysi and Jennifer. They stayed at our place because of a convention planned on friday. Our guest speaker Luis was also in town already. Because any excuse is good for a party, we gathered everyone up for diner and drinks. Only, things got just a little bit out of hand.... Who knows what Central America loves as much as Asia? Right: karaoke! By the time everybody was done singing and back home it was 5 AM. Thank god I had eyedrops at hand the next morning...
Sometimes, the world is a small place. I was in Teguc this weekend, taking 1 of the thousands of taxi's - the way to get around the city safely. "Katie!", my taxidriver yells to a young woman waiting at the side of the street, "Wait for me, I'll come right back!" Now, waiting alone on the streets in Tegucigalpa is not an option - to dangerous. So I tell him to stop and take her along. Turns out, Katie is Peruvian... with a Belgian boyfriend. He works for the UN in Guatemala but is from a town in Belgium just minutes away from my own hometown. People have bounded for less, so that evening Katie, Sara and I are talking like only women can over beers. The fact that Katie knows the places to be in Teguc makes it only better. Needless to say, Sara and I spend the rest of the weekend outdoors...
Katie, Sara, me
2/10/2008
ADEPES
Paardenkracht op verschillende wijzen...
Horsepower in every way...
Pespire Town in rainy season /
Pespire Town in het regenseizoen
Ondertussen heb ik ook kennisgemaakt met mijn collega's bij ADEPES in het dorpje Pespire. Let wel, dorpJE - te verkennen in 10 minuten. Het heeft zijn voordelen en nadelen. Voordeel is dat ik, na de eerste week door de lokale bevolking te zijn aangestaard, nu reeds herkend, begroet en aangesproken word. Nadeel is: het is klein, heel klein.
Maar de collega's vallen gelukkig ook hier mee, hoewel ik in 2 weken absoluut niet wijzer ben geworden van hun verschillende functies binnen de organisatie. Ieder stukje informatie moet echt uit verschillende mensen gesleurd worden. Eerste probleem is echter steeds de verschillende mensen vinden. Het systeem dat ik nu hiervoor hanteer is vrij effectief, maar omslachtig: ik begin vanachter in de gang en steek mijn hoofd om de hoek van elke deur die ik tegenkom, meestal gecombineerd met het eindeloos repeteren van de naam van de gezochte persoon. Indien niet gevonden wie gezocht, herhaal ik het proces in het andere gebouw. Indien nog steeds onvindbaar, sluit ik een deal met de portier dat die de persoon in kwestie bij zijn nekvel grijpt het moment dat de poort opengaat. Het werkt - het enige dat nu nog nodig is, is enige finetuning....
Adepes werkt op 2 niveaus: microkredieten en agricultuur. Mijn persoontje wordt ingeschakeld in het 2de luik, met name in de commercialisering van de producten. Het gaat hier om fruit en groenten van kleine boeren die op dit moment enkel lokaal verkopen. En dan bedoel ik echt lokaal: om de 14 dagen in het centrum van Pespire. Dat klinkt alsof het niks is. Maar als je weet dat de vrouwen tot voor kort nog eens per week met een mand op hun hoofd alle deuren afgingen, dan is zo'n feria campesina een enorme stap vooruit. Nu is het kwestie van te zorgen dat de ferias blijven lopen en kijken welke stap we vervolgens kunnen nemen. Mijn eerste taller of workshop met mijn boeren en boerinnen zit erop en ik moet zeggen: het was fun!
Ondertussen heb ik ook kennisgemaakt met mijn collega's bij ADEPES in het dorpje Pespire. Let wel, dorpJE - te verkennen in 10 minuten. Het heeft zijn voordelen en nadelen. Voordeel is dat ik, na de eerste week door de lokale bevolking te zijn aangestaard, nu reeds herkend, begroet en aangesproken word. Nadeel is: het is klein, heel klein.
Maar de collega's vallen gelukkig ook hier mee, hoewel ik in 2 weken absoluut niet wijzer ben geworden van hun verschillende functies binnen de organisatie. Ieder stukje informatie moet echt uit verschillende mensen gesleurd worden. Eerste probleem is echter steeds de verschillende mensen vinden. Het systeem dat ik nu hiervoor hanteer is vrij effectief, maar omslachtig: ik begin vanachter in de gang en steek mijn hoofd om de hoek van elke deur die ik tegenkom, meestal gecombineerd met het eindeloos repeteren van de naam van de gezochte persoon. Indien niet gevonden wie gezocht, herhaal ik het proces in het andere gebouw. Indien nog steeds onvindbaar, sluit ik een deal met de portier dat die de persoon in kwestie bij zijn nekvel grijpt het moment dat de poort opengaat. Het werkt - het enige dat nu nog nodig is, is enige finetuning....
Adepes werkt op 2 niveaus: microkredieten en agricultuur. Mijn persoontje wordt ingeschakeld in het 2de luik, met name in de commercialisering van de producten. Het gaat hier om fruit en groenten van kleine boeren die op dit moment enkel lokaal verkopen. En dan bedoel ik echt lokaal: om de 14 dagen in het centrum van Pespire. Dat klinkt alsof het niks is. Maar als je weet dat de vrouwen tot voor kort nog eens per week met een mand op hun hoofd alle deuren afgingen, dan is zo'n feria campesina een enorme stap vooruit. Nu is het kwestie van te zorgen dat de ferias blijven lopen en kijken welke stap we vervolgens kunnen nemen. Mijn eerste taller of workshop met mijn boeren en boerinnen zit erop en ik moet zeggen: het was fun!
Feria campesina
Kipje kopen! / Watch the chicken!
In the meantime, I've met my colleagues at ADEPES in Pespire town. LITTLE town: take a 10-minute stroll and you've seen it. That has it ups and downs. Among the ups: after being stared at by the local population during the first week, they now recognise me, greet me and actually talk to me. Among the downs: it is small, very small.
Good news: also my colleagues at ADEPES are OK, though after 2 weeks I still have no clue whatsoever about their functions in the organisation. Every piece of informatie has to be obtained under threat of torture. First issue is: finding the victim to provide the info needed. The system I am working now is quite effective, but laborous: I start at the very end of the corridor and poke my head around every corner of every door I encounter. This goes combined with an endless repetition of the name in question. If not found, I repeat the process in the other building. If still not found, I strike a deal with our guard to hold on to that person the moment he of she sets foot on the premises. It works, the only thing the system needs now is some finetuning....
Adepes works on 2 levels: micro credits and agriculture. I work in the agricultural section, on the comercialising of the products. We are talking fruits and vegetables of small farmers who at the moment only sell locally. Very locally: once every 2 weeks in the centre of Pespire. That sounds like nothing. But realise that a till recently, the women came to the village once a week, bearing a basket on their head and going from door to door. In that view, a feria campesina is a big step for them. Now, we're to make sure the ferias continue and to determine which step is to be taken next. My first taller - workshop - with my farmers has finished and I've got to say: it was fun!
Yessi
Abonneren op:
Posts (Atom)