Choluteca

Sara & Guillermo




Choluteca



Mijn collega's bij CIPE / My collegues at CIPE


Elke keer mijn nieuwe woonplaats Choluteca vermeld werd, kwam er steevast de opmerking: "Hace calor allí!" oftewel "Daar is het warm!" Nou, het was duidelijk niet gelogen. Het stadje zindert in de hitte en bij elke stap die ik zet voel ik het zweet langs mijn rug lopen. Het enige dat voor afkoeling zorgt is de AC op kantoor en de tropische stortbuien die elke dag even laten voelen dat het regenseizoen in volle gang is. Helaas hebben de tropische stormen als neveneffect dat met enige onregelmatigheid de electriciteit uitvalt. En dat er stukken weg gewoon wegspoelen. Veel van de gemeenschappen rond Choluteca wonen in de "jungle" in de omliggende bergen en zijn enkel te bereiken via een slingerend grind/brokstukkenpad dat niet altijd tegen Moeder Natuur opgewassen is. Meteen een antwoord op mijn vraag waarom hier bijna uitsluitend 4x4 wagens rondrijden!

Maar verder heb ik geen klagen over mijn nieuwe logies. Of over mijn 3 nieuwe collega's van CIPE die hier ook wonen. In Honduras zijn vele kantoren gevestigd in residentiële huizen. Vaak werken mensen in een andere stad dan waar hun familie woont en dus verblijven ze tijdens de week op het werk. Het is dus wel belangrijk dat je goed overeenkomt met je collega's/roommates. In mijn geval is dat absoluut geen probleem. Mijn eerste avond hier is gevierd met luide muziek en tequilla in de patio. Dit gevolgd door een avond voetbal op groot scherm met bijbehorende bak bier en een inwijding in het nachleven van Choluteca. Ben benieuwd naar mijn collega's van de andere organisatie waar ik voor ga werken, ADEPES. Volgende week volgt mijn eerste ontmoeting met hen.

Ik heb er trouwens nog een vriend bij: Fred Astaire. Zo genoemd omdat hij me aan het tapdansen heeft gebracht in de douche. Fred's aanwezigheid stond me echter niet aan en met zekere vakkundigheid heb ik hem uit mijn leven verbannen. Helaas is zijn familie nogal aan de koppige kant, dus ben ik mij langzaam maar zeker aan het ontpoppen als professionele kakkerlakkenverwijderaar...

Los van de ludieke situaties die ik deze eerste week al meegemaakt heb - teveel om ze hier allemaal te beschrijven - is er ook de harde realiteit van dit land. De reden dat NGO's hier massaal aanwezig zijn. Honduras is het tweede armste land van Centraal Amerika, enkel voorgegaan door Nicaragua. De helft van de bevolking leeft onder de internationale armoedegrens, vastgelegd op 1 dollar per dag. Het land gaat gebukt onder een surreële staatsschuld en staat op de lijst van de Wereldbank als HIPC - Heavily Indebted Poor Country. 20% Van de bevolking is analfabeet, het grootste gedeelte van de jongeren onder de 18 (bijna 50% van de bevolking) geraakt niet verder dan de lagere school, als ze al naar school gaan. Werkloosheid is bijzonder hoog, criminaliteit en corruptie vieren hoogtij.

Alle hulp die gegeven wordt aan het land is broodnodig, maar tegelijkertijd geraakt een groot deel van de internationale hulpfondsen niet tot bij de mensen. Door corruptie blijft veel aan de vingers van de regering en de hogere functionarissen plakken. Toch blijft de bevolking niet bij de pakken zitten. Vooral de vrouwen zijn vastbesloten hun situatie en die van hun familie te verbeteren, op eender welke manier. En dat is meer dan bewonderenswaardig in een land waar de positie van de vrouw nog steeds ondergeschikt is.






De weg naar nergens / The road to nowhere



Illegale verkoop van Leguanen als voedsel /
Illegal sale of Iguana's for food



Geef mij maar rijst en kip! /
I prefer rice and chicken!

Every time my new hometown Choluteca was mentioned, I got the same reaction: "Hace calor alli!", translated as "It's hot out there!". Well, it definately was no lie. With every step I take, I can feel the sweat running down my back. The only thing that cools things down is the AC in the office and the tropic rains that pass every day to let us know that - unbelievable but true - it is in fact the Rainy Season. Unfortunately, the tropical storms have a few rather annoying side effects: irregular electricity-cuts and the dissappearance of roads. Many of the communities around Choluteca live in the "jungle" in the surrounding mountains and can only be reached by winding sandpaths/stonepaths that often cannot withstand Mother Nature's anger. The previous also is the reason why almost every car in Choluteca is a 4X4!

But other than that, I don't complain about my new home. Or about my 3 new colleagues from CIPE that live here with me. In Honduras, it is common that offices are located in residential houses. Often employees work in a different city than where their family lives. Hence, during the week they live "in the office". As such, it is important to get along with your colleagues/roommates. In my case, however, that is no problem at all. My first night here has been celebrated with music and tequilla. Over the rest of the week there was football on big screen with beers and an introduction in the nightlife of Choluteca. I am curious about my colleagues from the other organisation I'll be working for, ADEPES. The first meeting with them is set for next week.

I've also met another friend: Fred Astaire. I've called him so because he made me tapdance around the shower. However, Fred's presence wasn't to my liking and without mercy I've banned him from my life. Unfortunately his family is quite stubborn, so slowly but surely I am adding another skill to my curriculum: that of professional cockroach-remover....

Apart from the many hilarious situations I found myself in during this week, there is of course the harsh reality of this country to consider. The reason why so many NGO's are present here. Honduras is the second poorest country of Central America, only beaten by Nicaragua. Half of the population lives under the international poverty line, set to 1 dollar a day. The country suffers under a surreal debt of state and figures on the list of the Worlbank as HIPC - Heavily Indebted Poor Country. 20% of the population is illiterate, the main part of the youngsters under 18 (almost 50% of the population) does not get into secondary school - if they go to school at all. Unemployment is massive, criminality and corruption widespread.

All help given to this country is more then needed, but at the same time a major part of the international funds doesn't reach the people. Because of corruption, a lot of the financial help stays with the government or the higher autorities. Still, the people don't give up. Especially the women are determined to improve their situation and that of their family. An admirable stand in a country where the position of the women is still bad.

Piñata!






Workshop over rechten / Workshop about rights