26/03/2011

Educational crisis / Crisis in het onderwijs

Education is a fundamental right for every child in this world. (art. 26-1 Human Rights Declaration). That much is a given. But to get education, children need teachers and these teachers have a right to get a fair pay and social protection for their jobs (art. 23-3 Human Rights Declaration)

In Honduras, teachers have been on strike for nearly 3 weeks. And as it often goes here, the strike has turned into a battle of giants, a struggle of power and determination between tens of thousands teachers on one side and the government on the other side. Neither is willing to give in and so the struggle is turning violent with heavy clashes between the demonstrating teachers and the police.

But what's the story? Why are the teachers on strike? It's a complicated story - as it usually is - and one that has dragged on for quite a long time. Several issues are at the origin of the crisis. These are the main ones (as explained to me):

For one, several thousands of teachers (numbers vary from source to source) haven't been paid their salary for months.

Second, there exists a Instituto Nacional de Previsión del Magisterio (Inprema). This is an institution which serves as a pension fund, to which teachers pay a monthly contribution. The government has over the years "loaned" over 50 millions of euros (again, numbers vary depending on source) from this institution which it hasn't paid back despite promises made in august last year. On top of that, the (former) management of Inprema has stolen another considerable amount of money from the fund. In short, the money of the teachers is gone.

Third, Congress is discussing a law decentralising educational services, transferring them to the municipalities. A law that many percieve as a first step towards privatization of the educational system and also a step closer to disaster, as the municipalities don't have the necessary structures and abilities to assume such responsabilities.

Teachers are fed up, especially since the government didn't honor the agreement reached last year with the educational sector after another period of struggle. Now, dialogue has been suspended between the 2 parties. The government says it is not willing to resume dialogue as long as the teachers don't return to the classrooms. The teachers for their part say they will continue the strike untill the government satisfies their demands.

Today, the government declared the strike illegal in an ultimate attempt to break the strike and also states that any teacher who will not be at work in the upcoming days will be suspended or even fired. It also threatens to dissolve any organizational union it perceives as supporting the strike. With these threats, the government is effectively widening the gap between the 2 parties instead of it being bridged and so the battle between giants is continuing in all force with no signs of the end bell ringing.

To be continued...



Onderwijs is een fundamenteel recht van elk kind in deze wereld (art. 26-1 Verklaring van de Rechten van de Mens). Dat is een feit. Maar om een opleiding te krijgen hebben kinderen leerkrachten nodig en die leerkrachten hebben recht op een fair loon en sociale bescherming (art. 23-3 Verklaring van de Rechten van de Mens)


In Honduras zijn de leerkrachten sinds een 3-tal weken in staking. En zoals het zo vaak gaat hier, is de staking uitgemond in een gevecht tussen reuzen, een machtstrijd tussen tienduizenden leerkrachten aan de ene kant en de overheid aan de andere kant. Geen van beide partijen wil toegeven en dus wordt de strijd grimmiger en geweldadiger met zware conflicten tussen demonstrerende leerkrachten en de politie.



Maar wat is het verhaal hierachter? Waarom staken de leerkrachten? Het is - zoals gewoonlijk - een ingewikkeld verhaal en eentje dat al lange tijd aansleept. Verschillende kwesties liggen aan de basis van de crisis. Dit zijn de belangrijkste (zoals ze aan mij uitgelegd zijn):


Ten eerste hebben duizenden leerkrachten (de cijfers variëren van bron tot bron) al verschillende maanden geen loon uitbetaald gekregen.


Ten tweede bestaat er hier een Instituto Nacional de Previsión del Magisterio (Inprema). Dit is een instelling die fungeert als een pensioenfonds, waaraan leerkrachten een maandelijkse bijdrage leveren. De overheid heeft over de jaren meer dan 50 miljoen euro (opnieuw variëren de cijfers al naargelang de bron) van deze instelling "geleend" en heeft het dit bedrag nog niet terugbetaald, dit ondanks beloftes gemaakt vorig jaar. Daarbovenop heeft het (vorige) management van Inprema een aanzienlijke som geld van het fonds verduisterd. Kortom, het geld van de leerkrachten is foetsie.



Ten derde is het congres een wet aan het bespreken om de onderwijsdiensten te decentraliseren door die onder te brengen onder de gemeenten. Een wet waarin velen een eerste stap richting privatisering van het onderwijssysteem zien en een stap dichter naar een ramp, aangezien de gemeenten niet over de nodige structuren en mogelijkheden beschikken om die verantwoordelijkheden op te nemen.


De leerkrachten hebben er meer dan genoeg van, vooral omdat de overheid een akkoord dat het vorig jaar, na nog een periode van conflicten, met de onderwijssector gesloten heeft niet naleeft . Nu is de dialoog tussen beide partijen opgeschort. De overheid wil de gesprekken niet hervatten zolang de leerkrachten niet terugkeren naar hun klassen. De leerkrachten van hun kant melden dat de staking zal voortduren totdat de regering aan hun eisen voldoet.


Vandaag heeft de regering de staking illegaal verklaart in een ultieme poging om de staking te onderdrukkenen en verklaart dat elke leerkracht die niet aan het werk gaat in de volgende dagen geschorst of zelfs ontslagen zal worden. Ze dreigt er ook mee om iedere organisationele unie of bond die ervan verdacht word de staking te ondersteunen, te ontbinden. Met deze dreigingen heeft de regering effectief de kloof tussen beide partijen vergroot in plaats van deze trachten te overbruggen en zodoende woedt de strijd tussen de reuzen in alle hevigheid verder zonder teken dat de eindbel in de nabije toekomst geluid word.


Wordt vervolgd...


20/03/2011

Oikos CA

New job, new colleagues. I travel a lot for my new job and one of my wanderings has led me to Managua, Nicaragua, for a meeting with my new colleagues in Central America. Meeting new people is always exciting, you never know what to expect: What if they don't like me? What if I don't like them? So far I have been lucky. In every job I had in the past, I got on really well with my fellow colleagues both on and off the job. So I was curious how it would be in Managua. Luckily, I needn't be nervous. Turns out the OIKOS-team in Central America is a great group of witty, dedicated and dynamic people, coming from all over the globe. I'm going to enjoy working with them! New job, great colleagues! Nieuwe job, nieuwe collegas. Ik reis veel rond in mijn nieuwe job en een van mijn rondreisjes heeft mij naar Managua, Nicaragua, geleid voor een vergadering met mijn nieuwe collegas in Centraal Amerika. Het is altijd opwindend om nieuwe mensen te leren kennen, je weet nooit wat te verwachten: Wat als zij me niet mogen? Wat als ik hen niet mag? Tot nu toe ben ik een zondagskindje geweest. In elke job kwam ik heel goed overeen met mijn mede-collegas, zowel op het werk als daarbuiten. Dus was ik nieuwsgiering hoe het in Managua zou verlopen. Gelukkig had ik geen reden om nerveus te zijn. Het OIKOS-team in Centraal Amerika is een leuke group van toffe, toegewijde en dynamische mensen uit alle hoeken van de wereld. Ik kijk al uit naar onze samenwerking! Nieuwe job, geweldige collegas!