Hoe weet je wanneer een ander land toch een stukje thuis is geworden?
Wanneer ik in Pespire werk, rijd ik ’s morgens met de moto naar het centrum van Choluteca om van daaruit de bus naar Pespire te nemen. Daar laat ik Marie – mijn moto – achter in de beschermende handen van de mannen van het benzinestation. Mijn helm heb ik echter ook op het werk nodig, dus die maakt elke heen- en terugreis met de bus mee.
Gisterenavond steek ik zoals gewoonlijk mijn hand op om de bus naar Choluteca te doen stoppen langs de kant van de weg. Nog vooraleer el busero – de ticket man - uit de bus gesprongen is, roept hij al “Jij gaat naar Choluteca, amor!”. En dat was geen vraag. Terwijl ik vervolgens in de bus klim, schudt de chauffeur mijn hand en groet mij luid en uitbundig. “Hola! Como está usted?” om mij vervolgens met brede grijns van kop tot teen op te nemen. “En je helm, amor? Waar heb je die gelaten vandaag?” Waarop ik mij realiseer dat ik het ding inderdaad op kantoor heb vergeten. “Gracias!”, roep ik – uiteraard na een hartgrondige vloek - terwijl ik terug uit de bus spring onder het vrolijke gelach van el chofer en el busero.
Moraal van het verhaal: als de buseros weten waar ik naartoe ga zonder dat ik 1 woord zeg en als de buschauffeur mij al kan vertellen wat ik vergeten ben, tja, dan is dit verre land toch een stukje thuis geworden.
How do you know if another country has become a bit of home?
When I work in Pespire, I drive to Choluteca town to take the bus from there to Pespire. In the centre of Choluteca, I leave Marie – my motocycle – under the protection of the men in the gasstation. My helmet comes with me on every busride though, as I need it for my work too.
Yesterday evening, as usual, I’m standing at the side of the road, raising my hand to stop the bus going to Choluteca. Even before el busero – the ticket guy – gets out completely, he shouts “you are going to Choluteca, amor!” A statement, not a question. As I then climb into the bus, el chofer – the driver – shakes my hand and greets me loud and enthousiasticly. “Hola! Como está usted?”. Next, he sizes me up head to toe with a huge grin on his face: “And your helmet, amor? Where did you leave it today?”. Upon which I realise I left it in the office. “Gracias!”, I shout – obviously after a heartfelt curse – jumping out of the bus again under the happy laughter of both el chofer and el busero.
Moral of the story: if the buseros know where I need to go without me telling them and if the busdrivers are able to tell me what I am forgetting to bring along, well, that’s when I know that this far-away-land has become a bit of home.
