Foto's / Photographs - Tegucigalpa with BBQ!

Bureaucratie / Burocracy

Na een fijn weekend in Tegucigalpa waarin we naar de Feria de Caballos - een jaarmarkt met paarden - zijn geweest en waarin we in de regen (!) een BBQ hebben gehouden aan de voet van de 20 m hoge Cristo de Picacho, is het terug naar de realiteit.


Maandag eerste werk: een vergadering met de advocaat om mijn migratieproces in gang te zetten. Ik heb een toeristenvisum voor 3 maanden gekregen bij binnenkomst in Honduras, maar zolang ik geen verblijfsvergunning heb mag ik hier (officieel) niet werken. Nu zijn Belgen en Hondurezen aan elkaar gewaagd als het gaat om het creatief omgaan met regels... Toch zal het een zaakje worden van zeer lange adem. Geduld is een schone zaak!





After a nice weekend in Tegucigalpa during which we went to the Feria de Caballos - an annual market with horses - and during which we had a rainy (!) BBQ at the foot of the 20 m high Cristo de Picacho, it's back to reality for me.



First task on Monday: a meeting with the lawyer to start my migrationprocess. At the moment, I have a touristvisa for 3 months, but as long as I don't have the permit of residence, I'm not allowed to work (officially). Now in truth, Belgians and Honduranians are both equally creative when it comes to dealing with rules... However, the process looks a bit similar to the Never Ending Story... Patience, my friends, is gold around here!

Choluteca

Sara & Guillermo




Choluteca



Mijn collega's bij CIPE / My collegues at CIPE


Elke keer mijn nieuwe woonplaats Choluteca vermeld werd, kwam er steevast de opmerking: "Hace calor allí!" oftewel "Daar is het warm!" Nou, het was duidelijk niet gelogen. Het stadje zindert in de hitte en bij elke stap die ik zet voel ik het zweet langs mijn rug lopen. Het enige dat voor afkoeling zorgt is de AC op kantoor en de tropische stortbuien die elke dag even laten voelen dat het regenseizoen in volle gang is. Helaas hebben de tropische stormen als neveneffect dat met enige onregelmatigheid de electriciteit uitvalt. En dat er stukken weg gewoon wegspoelen. Veel van de gemeenschappen rond Choluteca wonen in de "jungle" in de omliggende bergen en zijn enkel te bereiken via een slingerend grind/brokstukkenpad dat niet altijd tegen Moeder Natuur opgewassen is. Meteen een antwoord op mijn vraag waarom hier bijna uitsluitend 4x4 wagens rondrijden!

Maar verder heb ik geen klagen over mijn nieuwe logies. Of over mijn 3 nieuwe collega's van CIPE die hier ook wonen. In Honduras zijn vele kantoren gevestigd in residentiële huizen. Vaak werken mensen in een andere stad dan waar hun familie woont en dus verblijven ze tijdens de week op het werk. Het is dus wel belangrijk dat je goed overeenkomt met je collega's/roommates. In mijn geval is dat absoluut geen probleem. Mijn eerste avond hier is gevierd met luide muziek en tequilla in de patio. Dit gevolgd door een avond voetbal op groot scherm met bijbehorende bak bier en een inwijding in het nachleven van Choluteca. Ben benieuwd naar mijn collega's van de andere organisatie waar ik voor ga werken, ADEPES. Volgende week volgt mijn eerste ontmoeting met hen.

Ik heb er trouwens nog een vriend bij: Fred Astaire. Zo genoemd omdat hij me aan het tapdansen heeft gebracht in de douche. Fred's aanwezigheid stond me echter niet aan en met zekere vakkundigheid heb ik hem uit mijn leven verbannen. Helaas is zijn familie nogal aan de koppige kant, dus ben ik mij langzaam maar zeker aan het ontpoppen als professionele kakkerlakkenverwijderaar...

Los van de ludieke situaties die ik deze eerste week al meegemaakt heb - teveel om ze hier allemaal te beschrijven - is er ook de harde realiteit van dit land. De reden dat NGO's hier massaal aanwezig zijn. Honduras is het tweede armste land van Centraal Amerika, enkel voorgegaan door Nicaragua. De helft van de bevolking leeft onder de internationale armoedegrens, vastgelegd op 1 dollar per dag. Het land gaat gebukt onder een surreële staatsschuld en staat op de lijst van de Wereldbank als HIPC - Heavily Indebted Poor Country. 20% Van de bevolking is analfabeet, het grootste gedeelte van de jongeren onder de 18 (bijna 50% van de bevolking) geraakt niet verder dan de lagere school, als ze al naar school gaan. Werkloosheid is bijzonder hoog, criminaliteit en corruptie vieren hoogtij.

Alle hulp die gegeven wordt aan het land is broodnodig, maar tegelijkertijd geraakt een groot deel van de internationale hulpfondsen niet tot bij de mensen. Door corruptie blijft veel aan de vingers van de regering en de hogere functionarissen plakken. Toch blijft de bevolking niet bij de pakken zitten. Vooral de vrouwen zijn vastbesloten hun situatie en die van hun familie te verbeteren, op eender welke manier. En dat is meer dan bewonderenswaardig in een land waar de positie van de vrouw nog steeds ondergeschikt is.






De weg naar nergens / The road to nowhere



Illegale verkoop van Leguanen als voedsel /
Illegal sale of Iguana's for food



Geef mij maar rijst en kip! /
I prefer rice and chicken!

Every time my new hometown Choluteca was mentioned, I got the same reaction: "Hace calor alli!", translated as "It's hot out there!". Well, it definately was no lie. With every step I take, I can feel the sweat running down my back. The only thing that cools things down is the AC in the office and the tropic rains that pass every day to let us know that - unbelievable but true - it is in fact the Rainy Season. Unfortunately, the tropical storms have a few rather annoying side effects: irregular electricity-cuts and the dissappearance of roads. Many of the communities around Choluteca live in the "jungle" in the surrounding mountains and can only be reached by winding sandpaths/stonepaths that often cannot withstand Mother Nature's anger. The previous also is the reason why almost every car in Choluteca is a 4X4!

But other than that, I don't complain about my new home. Or about my 3 new colleagues from CIPE that live here with me. In Honduras, it is common that offices are located in residential houses. Often employees work in a different city than where their family lives. Hence, during the week they live "in the office". As such, it is important to get along with your colleagues/roommates. In my case, however, that is no problem at all. My first night here has been celebrated with music and tequilla. Over the rest of the week there was football on big screen with beers and an introduction in the nightlife of Choluteca. I am curious about my colleagues from the other organisation I'll be working for, ADEPES. The first meeting with them is set for next week.

I've also met another friend: Fred Astaire. I've called him so because he made me tapdance around the shower. However, Fred's presence wasn't to my liking and without mercy I've banned him from my life. Unfortunately his family is quite stubborn, so slowly but surely I am adding another skill to my curriculum: that of professional cockroach-remover....

Apart from the many hilarious situations I found myself in during this week, there is of course the harsh reality of this country to consider. The reason why so many NGO's are present here. Honduras is the second poorest country of Central America, only beaten by Nicaragua. Half of the population lives under the international poverty line, set to 1 dollar a day. The country suffers under a surreal debt of state and figures on the list of the Worlbank as HIPC - Heavily Indebted Poor Country. 20% of the population is illiterate, the main part of the youngsters under 18 (almost 50% of the population) does not get into secondary school - if they go to school at all. Unemployment is massive, criminality and corruption widespread.

All help given to this country is more then needed, but at the same time a major part of the international funds doesn't reach the people. Because of corruption, a lot of the financial help stays with the government or the higher autorities. Still, the people don't give up. Especially the women are determined to improve their situation and that of their family. An admirable stand in a country where the position of the women is still bad.

Piñata!






Workshop over rechten / Workshop about rights

Eerste dagen / first days

Mijn eerste dagen terug in Honduras zijn een feit. Het is bijna 4 jaar geleden dat ik hier laatst was en de herinneringen aan de kleine dingen van het leven hier komen sprongsgewijs terug. Het verkeer is nog altijd even chaotisch en oorverdovend. Taxi's hangen aaneen met plakband. Kerken zijn fel barbieroze geschilderd, de bussen in alle kleuren van de regenboog. Een pakje sigaretten koop je door de tralies van de pulperia heen. Toiletpapier gaat in de vuilbak, water is geen zekerheid. Het is fijn om hier terug te zijn!

Aangezien mijn nieuwe woonplaats - Choluteca - vorige week onder water gelopen is, verbleef ik dit weekend nog in Tegucigalpa, de hoofdstad. Niet dat ik dat erg vond: mijn eerste avond ben ik al mee op de zwier genomen door een collega en verder was het voetbalweekend in dit voetbalgekke land: Honduras heeft Canada verslagen met 2-1. Feest verzekerd! Bovendien heb ik er al van kunnen profiteren om Sara op te zoeken. Een Belgische vriendin die samen met Guillermo, haar vriend, in Tegucigalpa woont en werkt voor Broederlijk Delen.

Morgen begint het serieuze werk. Ik heb ondertussen al meer informatie gekregen over 1 van beide organisaties waar ik voor ga werken - CIPE. Dit is een organistatie die vrouwen begeleid, adviseert en ondersteunt die zich verenigt hebben in groepen om producten te maken en te verkopen, gaande van hangmatten over handtassen tot voeding. De rest van de week zal ik zoet zijn met het bezoeken van deze verschillende groepen en mij een beeld te vormen van het werk dat op mij wacht. Wordt vervolgd....

My first days back in Honduras are now behind me. It's been nearly 4 years since I last was here and so far it's been a trip down memory-lane. The traffic is as chaotic as ever and the horns are still in fashion. Taxi's are glued together with duck-tape. Churches are painted in the brightest barbie-pink, buses in every color of the rainbow. Packs of cigarettes are bougth trough the steel grid in front of the pulperia. Toiletpaper goes in the bin and water is not quite as reliable. It's nice to be back!

Since my new town - Choluteca - has been hit by heavy rains last week, I've spend the weekend in Tegucigalpa, the capital. Not that I minded it so much. My first night here, a colleague took me on a night out. And it was football-weekend (soccer, mind you for the Americans) in this football-crazy country. Honduras beat Canada by 2-1, so PARTY!!!! Also, staying here gave me the chance to meet up with Sara, a Belgian friend who, together with Guillermo, her boyfriend, workes for another Belgian NGO and lives here in Tegucigalpa.

Tomorrow, the more serious work starts. By now, I've received more information about 1 of the organisations I will be working for - CIPE. This organisation supports, advises and coaches women who organise themselves to produce goods and then sell them, from hammocks to bags or food. The rest of this week I'll be busy visiting these different groups and forming an idea about the job that lays ahead of me. To be continued...

Verrassing! / Surprise!

2 dagen voor vertrek: papieren nog niet allemaal in orde en de bagage nog niet gepakt. Mijn laatste 2 weken hier in ons Belgenlandje zijn een echte heksenketel. Elke hoek van ons landje heb ik gezien, ofwel om familie gedag te zeggen ofwel om een document of stempel te halen. In elk ministerie dat ons land kent (en dat zijn er een hoop, geloof me) kennen ze me nu bij naam en toenaam. Ik heb dus geen tijd gehad om mijn afscheid uitgebreid te vieren. Gelukkig kennen mijn vrienden mij goed genoeg om te weten dat voor mij elke reden goed is voor een feestje. Dus hebben ze het heft in eigen handen genomen en een geweldig verrassingsfeestje in mijn eigen tuin georganiseerd! Nooit geweten dat ze zoveel voor mij geheim kunnen houden ;-) Het was in ieder geval fantastisch om nog een keer mijn vrienden allemaal samen te zien. En de cadeau - een fotoboek vol herinneringen, vaak niet voor publicatie vatbaar - is nu al een gekoesterd item om mee te nemen naar Honduras. Isabelle, je bent geweldig - bedankt voor alles!!

2 Days before take-off: the paperwork is not yet complete and my luggage has not been packed. My last 2 weeks here are out of control. I've seen every corner of this little country - either for saying goodbye to family or to get hold of a document or an oficial stamp. By now, I can find my way blind through every ministry in this country (and trust me, there are heaps of them) So I had no time to celebrate my departure. Fortunately, my friends know me well enough to know that I'm not the girl to deny anyone a good party - including myself. That's why they organised me a super surprise-party in my own backyard. Never knew they were so good at hiding stuff from me ;-) It was great seeing my friends a last time. And the gift - an album with photographs, most of which not suitable for publication - is a very precious item to take with me to Honduras. Isabelle, you are awesome - thanks for everything!!